Η Ελληνική
ταυτότητα: Αξίζει τον κόπο;
Ομιλία του
Βύρωνα Γ. Πολύδωρα
Στη Σχολή Γονέων: Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης
7 Δεκεμβρίου 2015
Μας έχουν ζώσει οι εχθροί. Τελούμε
υπό πολιορκίαν. Μα, δεν είναι μόνον οι απέξω. Είναι και οι εντός των τειχών.
Δεν τους λέω «πεμπτοφαλαγγίτες». Ούτε αλλιώς πως. Απλά διερωτώμαι. Τι τους
έπιασε όλους και έχουν αποκηρύξει και διαγράψει και απαγορεύσει την έννοια
«έθνος» και «εθνική συνείδηση» από το λεξιλόγιο του σύγχρονου Έλληνα; Τυχαίο;
Γιατί τόσος πόλεμος; Ποιοί και πώς ωφελούνται; Και ποιοί ζημιώνονται; Και κατά τί;
Πού βρέθηκαν τόσοι πολλοί ιεροκήρυκες της παγκοσμιοποίησης; Μισθοφόροι ή
προδότες; Αφελείς ή πράκτορες του βαθέος δόλου; Μα τί είναι επιτέλους η
παγκοσμιοποίηση; Τί είδους είναι αυτό το γιγαντιαίο ερπυστριοφόρο που λιώνει,
ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του, λαούς, θρησκείες, κοσμοθεωρίες, πολιτεύματα;
Που είναι κιόλας άϋλο ταυτόχρονα και ψηφιακό;
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια μετεξέλιξη της χωροταξίας των
ιδεολογιών που εμπεριέχει τον μεγάλο συγκερασμό της κομμουνιστικής
διεθνοποίησης και της καπιταλιστικής παγκόσμιας αγοράς. Στα 70 χρόνια του πειράματος
του κομμουνιστικού και σοβιετικού imperium, της εφαρμογής της θεωρητικής υπόθεσης της «δικτατορίας
του προλεταριάτου» με την ιαχή «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», κάποιοι
πολεμήσαμε για την ιδέα του έθνους-κράτους και των εθνικών συνόρων.
Κλάψαμε ακόμα και για την εισβολή στην
Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Αυτά πέρασαν. Και έμεινε η
μονοκρατορία του καπιταλισμού. Που με εργαλεία την παγκόσμια αγορά, τον
νεοφιλελευθερισμό και την χρηματοπιστωτική οικονομία καταργεί σύνορα και
έθνη-κράτη και καθυποτάσσει λαούς.
Ο Ηρόδοτος μας
δίνει τον πληρέστερο και συνοπτικότερο ορισμό της πανελλήνιας εθνικής
συνείδησης λέγοντας «Ελληνικόν εστί το όμαιμον,
όμογλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον».
Ο ίδιος μας
μεταφέρει θεαματικά την απόγνωση του Πέρση στρατηγού όταν λέει στον Μαρδόνιο: «Αλίμονο Μαρδόνιε, εναντίον ποίων ανδρών μάς
οδήγησες να πολεμήσουμε; Εναντίον αυτών που δεν πολεμούν για χρήματα αλλά για την αρετή!».
Δεν θέλω
ούτε πρέπει να μακρύνω τον λόγο εκθειάζοντας τον Έλληνα και τα ιστορικά
στοιχεία της εθνικής του ταυτότητας. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χαρακτηρισθώ
τουλάχιστον εθνικιστής, για να μην πω βαρύτερους και οξύτερους χαρακτηρισμούς.
Γιατί βλέπετε ότι οι ειδωλολάτρες της Οργουελικής προπαγάνδας και της «πολιτικής
ορθότητας» φρόντισαν να φτιάξουν κάποιες εξισώσεις θανάτου με τον «psycho» («σαϊκό»)
αιματοκυλιστή της ανθρωπότητας Χίτλερ και τα συμβάντα στον δεύτερο παγκόσμιο
πόλεμο. Αλλά καθώς παρατηρώ αυτήν την ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε κατά
κύματα, έχω υποχρέωση να σας πω εδώ στην Κατερίνη, υπό την σκιά του βουνού των
θεών, πως ο πόλεμος δεν είναι κάτι νέο.
Είναι παμπάλαιος
και προαιώνιος. Είναι ο ίδιος που τον κηρύττουν και τον διεξάγουν όλοι οι και αλαζόνες όλων των εποχών. Και που πάντα
τον χάνουν. Σε τούτο τον νέο πόλεμο που τον κηρύττει το «αόρατο σχεδιαστήριο
της ιστορίας» κατά πάντων, εθνών και λαών, που δεν υποτάσσονται, στο άλλωστε μη
ρητά διατυπωμένο τελεσίγραφο, βρισκόμαστε ανέτοιμοι και αιφνιδιασμένοι για
πολλούς λόγους. Διαλέγω τρεις. Πρώτον,
γιατί ο πόλεμος είναι αόρατος, Ακήρυχτος γαρ. Δεν βλέπουμε καν τους
παραδοσιακούς ένστολους στρατούς εισβολής και τα παραδοσιακά μέσα πολέμου,
θωρηκτά και τεθωρακισμένα, όπλα και οπλομηχανήματα.
Δεύτερον,
γιατί όπως είπαμε ήδη είναι ψηφιακός και computerized. Διεξάγεται δορυφορικά και με μικροκύματα. Εμείς οι
απλοί άνθρωποι είμαστε εγκλωβισμένοι εντός του κλιβάνου, του φούρνου
μικροκυμάτων αντί των κρεματορίων. Οι «πολεμικές επιχειρήσεις» σήμερα είναι
τηλεοπτικές και δικτυακές. Και στοχεύουν στον εγκέφαλο και στην ψυχή. Η σάρκα
μπορεί να μένει άθικτη. Σαν κάτι ειδικές βόμβες. Χτυπούν με βολές φόβου και τρόμου.
«Σοκ και δέος», ονόμασαν την
επιχείρηση του πολέμου της ερήμου στο Ιράκ το 2003. Τρίτον, γιατί στηρίζεται μονοδιάστατα στην οικονομία. «It’s economy stupid», ήταν το προεκλογικό μότο του Κλίντον το 1992. Τίποτα
το νέο. Όλοι οι πόλεμοι καθ’ όλο το μήκος της ιστορίας εκκινούσαν και είχαν ως
αίτια τους οικονομικούς λόγους. Και ο Όμηρος ποιητική αδεία μάλλον μιλούσε για
την ωραία Ελένη. Μολονότι το συναίσθημα κινεί και την οικονομία και κατά
συνέπεια και τους πολέμους. Αν παρατηρήσουμε σχολαστικά την εξέλιξη των
κοινωνιών από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι σήμερα, θα δούμε
ότι «παρήχθη» ένα νέο είδος ανθρώπου του homo consumus, του καταναλωτή. Που είχε δύο χαρακτηριστικά. Άδεια ψυχή
και γεμάτο στομάχι. Ό,τι ποιητικό, πνευματικό και ηθικό απεβάλλετο, κατά
σύσταση ή επιταγή του σύγχρονου «εκκλησιαστή», ως περιττό και άχρηστο. Kαι ό,τι υλικό και χρηστικό
ελατρεύετο και εσυλλέγετο ως απαραίτητο συστατικό και αποδεικτικό στοιχείο αξίας
και νοήματος ζωής. Ο θρίαμβος του υλισμού. Που οδηγούσε «ανεπαισθήτως» όπως λέει και ο Καβάφης σε ποικίλους δρόμους
της απώλειας. Από τα ναρκωτικά μέχρι τον πολιτικό μηδενισμό και την αξιακή
αποξήρανση.
Αυτή η ύπουλη και
καταχθόνια επίθεση την οποία δέχονται απρόκλητα και κατ’ επιλογή, με αδιόρατα μάλιστα
κριτήρια επιλογής, λαοί μεταξύ των οποίων κατά προτεραιότητα και ο ελληνικός,
στοχεύει στην πτωχοποίηση και σε τελευταία ανάλυση στην διά της πείνας
εξόντωση. Αλλά επιπλέον με την αύξηση της χρηματοπιστωτικής εξάρτησης, στην
υποδούλωση και στον εξανδραποδισμό. Τα διεθνή τραπεζικά κέντρα επέχουν θέση
επιτελείου και δημίου-εκτελεστή. Η Ευρώπη γίνεται από προστάτης και κιβωτός
αλληλεγγύης που θα έπρεπε να είναι, τιμωρός της αδύνατης, δήθεν σπάταλης και
λαθροβίωτης, Ελλάδας.
Και η Γερμανία
παριστάνει τον κριτή, σε μια δίκη άδικη, ανιστόρητη και αγνώμονα. Το 1953 –
θυμίζουμε – στη συμφωνία του Λονδίνου η πάμπτωχη και καθημαγμένη, πυρπολημένη
και λεηλατημένη τότε Ελλάδα από τον πόλεμο και την κατοχή των Γερμανών,
συνεισέφερε ως νικήτρια και εκείνη στη «διαγραφή» του τεράστιου χρέους της
Γερμανίας. Αυτή και αν είναι ειρωνεία της ιστορίας! Όμως ο προσφάτως θανών
Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ έσωσε κατά κάποιον τρόπο την τιμή της Γερμανίας με
τις δηλώσεις του, το πνεύμα των οποίων ήταν ότι το κόστος της κρίσης το
καταβάλλει ο δυνατός και όχι ο αδύνατος και ότι πρέπει να διαγραφεί το χρέος
της Ελλάδας, αντί να σπρώχνουν οι τραπεζίτες την Ελλάδα στην καταβύθιση και
στον πνιγμό.
Ενώ τα
διεθνή τραπεζικά κέντρα χτυπούν ανοιχτά, κλείνοντας τη στρόφιγγα του δανεισμού
το 2008 με τη χρεωκοπία της Lehmann Bros
και προκαλώντας ξαφνικό θάνατο στην Ελλάδα με όλα τα επακόλουθα της
ανθρωπιστικής κρίσης, με την βίαιη πτωχοποίηση ενός λαού, με την μείωση του ΑΕΠ
κατά 25-30%, με την απογείωση της ανεργίας, με την εκτεταμένη ύφεση σε όλους
τους τομείς της οικονομίας, με την καταστροφή του παραγωγικού ιστού, με τις
αυτοκτονίες χιλιάδων απεγνωσμένων πολιτών και τη διάλυση των δομών του κράτους,
οι ίδιες δυνάμεις συνεπικουρούμενες από άλλες χθόνιες επιχειρούν την αποσύνθεση
της κρατικής οντότητάς μας με την αμφισβήτηση και παραβίαση των απαραβίαστων
και απαράγραπτων εθνικών δικαιωμάτων της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής
ανεξαρτησίας.
Στις εκατοντάδες
χρόνων της ιστορίας των Ελλήνων οι εισβολείς, από τον Ξέρξη μέχρι τους
σιδερόφρακτους της Δ΄ Σταυροφορίας και από τους Σελτζούκους και Οθωμανούς μέχρι
τους φασίστες του Μουσολίνι και τους Ναζί του Χίτλερ, δρούσαν με τη σιδερένια
βία και την υλική ισχύ. Τους αποκρούσαμε πάντα. Αψηφώντας τα ποσοτικά στοιχεία
υπεροχής τους. Και επενδύοντας στο ψυχικό σθένος και στην πνευματική υπεροχή.
Αυτά ήσαν-είναι τα δικά μας όπλα. Αυτή είναι η δική μας ταυτότητα. Το ιστορικό
μας DNA.
Σήμερα οι μετανάστες της φτώχειας και οι πρόσφυγες των
εμφύλιων συγκρούσεων και πολέμων κινούν κατά την Δύση, πολιορκούν την Ελλάδα,
παρεισφρέουν στο έδαφός της και στην κοινωνία της και με το ποσοτικό-πληθυσμιακό
πλεονέκτημά τους … την κατακτούν. Ελλάδα και Δύση. Η Δύση παίζει με την Ελλάδα
το παιχνίδι του ακρωτηριασμού (του κυκλωμένου ναυαγού από τους καρχαρίες) για
να σωθεί. Όμως ποτέ δεν σώζεται. Ο κύκλος στενεύει και οι καρχαρίες είναι
πολλοί και αχόρταγοι. Και σε μια άλλη παραλλαγή, η Δύση και το προκεχωρημένο
φυλάκιό της, η Ελλάδα, πέφτει θύμα του πολιτισμικού της μύθου.
Ό,τι καλό και αγαθό
έχτισε στη σκέψη της θεμελιακά και δογματικά, από την Ελληνοχριστιανική
διδασκαλία και παράδοση μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, τον Διαφωτισμό και τις
Ουμανιστικές αξίες της Δημοκρατίας και της Διεθνούς έννομης, ηθικής και
πολιτικής τάξης, όπως αυτή κωδικοποιείται στα κείμενα και στους θεματοφύλακες
θεσμούς (ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλα Σύμφωνα), γίνεται
καπνογόνο στην αμυντική γραμμή της Δύσης και της Ελλάδας και όπλο στους de facto εισβολείς ή
απρόσκλητους επισκέπτες (uninvited visitors).
Έτσι, έχουμε να
«πολεμήσουμε» έναν «εχθρό» ενδεδυμένο με τα ιερατικά ή ιερά άμφια του ορφανού
παιδιού, της μάνας με ένα μωρό στην αγκαλιά, του τραυματία πατέρα, και όλων των
πεινασμένων και θαλασσοπνιγμένων. Ο πόλεμος άνισος. Η μάχη χάνεται. Η άσκηση άλυτη.
Κανένας φρουρός, είτε του Ελληνικού Λιμενικού
είτε της FRONTEX,
με πολυβόλα και RPG
οπλισμένος, δεν μπορεί να νικήσει αυτόν τον πόλεμο εναντίον των ναυαγών της
θάλασσας. Ο φρουρός από την άγραφη εσωτερική διαταγή της συνείδησης του
ανθρωπισμού, του οίκτου και της συμπόνοιας, μεταμορφώνεται σε διασώστη και
περιθάλποντα συνάνθρωπο. Σ΄αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, όσον αφορά τη
φύλαξη των θαλασσίων συνόρων μας, τις μονές ή κοινές περιπολίες και τα λοιπά
κοντόθωρα σχέδια.
Και ενώ η Ελλάδα γίνεται ο κυματοθραύστης των προσφυγικών
και μεταναστευτικών κυμάτων, οι «εταίροι» μας επίτροποι της Ολλανδίας,
Κροατίας, Σλοβακίας, Ουγγαρίας αρπάζουν το μαστίγιο της τιμωρίας. Και
προτείνουν με αυθάδεια τον αποκλεισμό της Ελλάδας από την συνθήκη του Σένγκεν.
Ο Λιθουανός Επίτροπος γεμάτος εμπάθεια και φθόνο δηλώνει:
«Ήμουν σε μια
ακτή, όταν έφθασε μια μικρή βάρκα, όπου βρίσκονταν γυναίκες και παιδιά, κάποια
άρρωστα, κάποια απλώς εξαντλημένα, παγωμένα και αφυδατωμένα. Δεν υπήρχε μέρος
για την εξέταση ή την περίθαλψή τους, δεν υπήρχε εξοπλισμός, ούτε προσωπικό
υγείας, εκτός από έναν γιατρό μιας ΜΚΟ. Κανένα ασθενοφόρο, καμμιά κουβέρτα. Μου
είπαν ότι τρία μικρά παιδιά που είχαν φθάσει στην ίδια παραλία πέθαναν από
υποθερμία μερικές μέρες πριν. Δεν ήμουν στην Αφρική, ούτε σε κάποια
απομακρυσμένη αναπτυσσόμενη χώρα. Τα είδα όλα αυτά εδώ, στην ΕΕ, στο νησί της
Λέσβου, στην Ελλάδα. Σοκαρίστηκα, έφριξα…».
«Αντί του μάννα χολή…». Και οι τέσσερις ελευθερίες της
ιδρυτικής πράξης της ΕΟΚ, της κινήσεως ανθρώπων, αγαθών, κεφαλαίων, υπηρεσιών,
τί απέγιναν; Και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ποιός θα τα φυλάξει;
Όταν απαιτείται ειδική αλληλεγγύη φρουρών, δαπανών, μέσων για τη φύλαξή τους,
τότε θυμούνται τα εθνικά σύνορα και την εθνική ευθύνη φύλαξής τους. Είναι αυτό
Ενωσιακή ή διεθνής νομιμότητα; Ή μήπως είναι απροκάλυπτη και προκλητική
υποκρισία και μόνον;
Ας προχωρήσουμε όμως με θετικό λόγο στην υπενθύμιση των
στοιχείων της Ελληνικής ταυτότητας.
1.
Πολλοί από τους σοφούς του κόσμου αναγνωρίζουν
το μυστήριο και τη μαγεία του Ελληνικού θαύματος. Στην Ελλάδα γεννήθηκε ο
πολιτισμός της δημοκρατικής κοινωνικής
οργάνωσης. Ακόμη και οι βασιλιάδες της δεν ήσαν δεσποτικοί. Οι βασιλιάδες
του Ομήρου με πρώτον τον Αγαμέμνονα ήσαν κυρίως «οδηγοί λαών» έχοντες, όπως μαρτυρεί το έτυμο της λέξης, σαν «βάση»
της εξουσίας τους τον λαό. Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ενεργούσε και εθυσιάζετο «τοις κείνων ρήμασι».
2.
Ο γερμανός φιλόσοφος Έγελος στη «Φιλοσοφία της Ιστορίας» του όπως και ο
κλασσικός Άγγλος ελληνιστής Τζορτζ Τόμσον στο «Προϊστορικό Αιγαίο» του αναγνωρίζουν από πλευράς συγκριτικής
εθνολογίας στον τόπο, στην αιθρία του ουρανού, στο εύκρατο κλίμα, στην
ισορροπία των δυνάμεων της θάλασσας της Μεσογείου (Μέση γη, mediterranée), την ξεχωριστή ποιότητα του Ελληνικού
πνεύματος και πολιτισμού. Ο Τόμσον γράφει χαρακτηριστικά:
«Οι ρίζες του Ελληνισμού δεν μπορούν να μετατοπιστούν στην απώτατη σκοτεινή
γωνιά ενός αδιαπέραστου παρελθόντος στα βαλκανικά βουνοτόπια ή στις στέπες της
Ουκρανίας. Βρίσκονται στο ελληνικό χώμα, ίσα κάτω από την επιφάνεια».
Εδώ, «σ’ αυτή τη χώρα από παλιά ζούσε υψηλά προικισμένος λαός, που
δημιούργησε πλούσιο, πολύπλευρο πολιτισμό, θαυμάσια μνημεία τέχνης και
αρχιτεκτονικής».
Από αυτό το κλίμα, από αυτόν τον
τόπο, από αυτούς τους ανθρώπους, τους Έλληνες, γεννήθηκε ένας πολιτισμός που
εξακτινούμενος, σαν πολιτισμός του φωτός
που ήταν, έγινε πανανθρώπινος.
3.
Μπορεί ο Σάμουελ Π. Χάντινγκτον και ακολουθεί ο Αχμέτ Νταβούτογλου να
νεωτερίζουν ακαδημαϊκά με την «ανακάλυψή» τους για τη σύγκρουση των πολιτισμών
ή την αφομοιωτική επίδρασή τους (Ευρω-Χριστιανικός και
Ασιατικο-Μουσουλμανικός), αλλά τους διαφεύγουν δύο βαθύτερες αλήθειες. Πρώτη, δεν πρόκειται για κάτι νέο ή
αποκλειστικό, αλλά για τον παμπάλαιο φυσικό νόμο της ιστορίας. Αυτόν της
αλληλεπίδρασης των επικοινωνούντων στοιχείων. Οι κατακτητές, όλοι τους, αν
ήθελαν να διοικήσουν, έπρεπε να αφιππεύσουν. Και να βρουν ένα modus vivendi με τους
κατακτημένους. Και, δεύτερη αλήθεια,
τότε ο δυνατότερος και αρτιότερος πολιτισμός νικά. Αυτή η δεύτερη αλήθεια
ίσχυσε για το Ελληνικό φαινόμενο. Όσες φορές και αν κατακτήθηκε βγήκε νικητής
σε δύο όψεις. Άντεξε λόγω ανώτερου πολιτισμού και διατήρησε την ιδιοσυστασία
του. Και επηρέασε τον κατακτητή, όπως μας πληροφορεί και ο Οράτιος για τους
Ρωμαίους κατακτητές της Ελλάδας. Ή όπως συνέβη με τους Οθωμανούς στο Βυζάντιο.
Οι Τούρκοι αποδεδειγμένα και ομολογημένα δεν είχαν κανέναν άλλο πολιτισμό παρά
μόνον εκείνον της στέππας. Εισελαύνοντες στα εδάφη του Βυζαντίου και στην
Κωνσταντινούπολη, υιοθέτησαν έστω δι΄αρπαγής τα πάντα. Τα τζαμιά και τα παλάτια
της Πόλης για παράδειγμα, ήσαν αντίγραφα της Αγιάς Σοφιάς. Το ίδιο συνέτρεξε και
σ’ όλο τον Αραβικό κόσμο, με εξαίρεση την εκβιαστική και «μονοπωλιακή»
κυριαρχία τού Κορανίου σε πνευματικό, θρησκευτικό-νομοδιδασκαλικό πεδίο. Οι
Έλληνες, από την άλλη μεριά, στους χρόνους των μεγάλων αποικισμών τους ή του
Μεγαλέξανδρου δεν ήσαν κατακτητές. Ήσαν μάλλον εξαγωγείς ενός ανώτερου
πολιτισμού. Αυτές είναι οι ρίζες του παγκόσμιου ή για την ακρίβεια του Δυτικού
πολιτισμού.
4.
Γλώσσα, θρησκεία. Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα,
όπως εσημείωσε και ο Ελύτης όταν εβραβεύετο με το Νομπέλ ποίησης, οι Έλληνες
μιλούμε την ίδια γλώσσα. Έλεγαν τις ίδιες λέξεις. Αυτή η συνέχεια, η αδιάκοπη
συνέχεια, δεν είναι μόνον φιλολογική ιδιοτροπία. Είναι γενετική απόδειξη της
εθνικής μας ταυτότητας. Και χωρίς να είμαστε της ίδιας συμπεριφοράς με τους
δανειστές της Φρανκφούρτης ή της Wall Street, δανείσαμε στους λαούς της Ευρώπης τις λέξεις μας χωρίς
τόκο. Δωρεάν εδώσαμε σε όλους τους λαούς, αρχής γενομένης από τους Ρωμαίους και
τη Λατινική (που δεν είναι παρά Ελληνική), λέξεις, γλώσσα, λογική, απαρχές της
επιστήμης. Έτσι το εθέλησε το καπρίτσιο της ιστορίας. Κάθε φορά που φτάνω σε
αυτή την αναφορά θυμάμαι το «Ελληνοευρωπαϊκό
εξάστηλο λεξικό» μου, που είχα κινήσει να εκδώσω όταν ήμουν υφυπουργός
Παιδείας και που δεν με άφησαν οι πολιτικοί διώκτες μου τού αδιάφορου και
εθνο-ασυγκίνητου κατεστημένου να κάνω αποδεικτική πραγματικότητα. Και κλαίω.
Συμπλέκω τη γλώσσα με τη θρησκεία
γιατί θέλω να τονίσω το πολύτιμο αμάλγαμα της Ελληνικής με τον Χριστιανισμό.
Στην κοινωνία λαών που μιλούσαν στους Ελληνιστικούς χρόνους την «lingua Franca» της εποχής, την Ελληνική,
βρήκε έδαφος ο Χριστιανισμός με τους αποστόλους και με πρώτον τον Παύλο να
εξαπλωθεί. Στην ελληνική γλώσσα γράφτηκαν τα Ευαγγέλια και μεταφράστηκε η Αγία
Γραφή από τους εβδομήκοντα. Και έτσι διαδόθηκε. Θυμίζω την με ιδιαίτερη σημασία
«λεπτομέρεια» πώς ο Νέρων και ο Διοκλητιανός εδίωκαν με άγριους διωγμούς τούς
Χριστιανούς, τελούντες υπό την πλάνη ότι εδίωκαν μια νέα ιουδαϊκή αίρεση. Όμως
εκεί στις κατακόμβες εκρύπτοντο οι Έλληνες, στο Κολοσσαίο εμαρτυρούσαν οι
Έλληνες, οι κατακτημένοι από τους Ρωμαίους. Μέχρι που εστρατολογήθησαν από τον
Μ. Κωνσταντίνο (το 312) και ίδρυσαν το Βυζάντιο. Όχι τη Νέα Ρώμη, όπως αρχικά
είπαν, αλλά τη Νέα Ελλάδα, όπως απεδείχθη στη συνέχεια. Και όταν ήρθαν οι
χρόνοι οι δίσεκτοι της τουρκοκρατίας, πάλι η θρησκεία έσωσε τη γλώσσα, και με
τα ιερά κείμενα και με τη θεία λειτουργία. Και έτσι έσωσε το ίδιο το έθνος.
Έτσι πορευθήκαμε.
5.
Για να φτάσουμε στην ευλογημένη ώρα της
απελευθέρωσης. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μας δίνει τον αυθεντικό ορισμό και το
τίμιο νόημα της Επανάστασης του ’21 στον λόγο του στην Πνύκα.
«Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν
επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα
έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί οι Εβραίοι, οι οποίοι
κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη
τους».
Ο ίδιος πάλι, σαν να προέβλεπε τη
δυσπιστία και την αιρεσιομανία των ημερών μας, μας ερμηνεύει αυθεντικά το νόημα
του αγώνα:
«Δια ποίαν αιτίαν μυριοεπαινούνται οι Θερμοπύλες και ο Σπαρτιάτης
Βασιλέας, και οι σύντροφοί του, ειμή ότι εις το στένωμα εκείνο επολεμούσαν διά
τους τάφους των γονέων τους, διά την ελευθερίαν της πατρίδος και την δόξαν της
φυλής;»
Αλήθεια χωρίς αυτή την ερμηνεία του
αγώνα, που ετήρησε ο ίδιος με πίστη και με πιστότητα, διερωτάται κανείς: θα
υπήρχε Σαλαμίνα σήμερα; Και αν ναι, τί θα επαιάνιζαν οι Σαλαμινομάχοι; Αντί του
«Ίτε παίδες Ελλήνων, κρατείστε ελεύθερη
την Πατρίδα, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ναούς των πατρώων θεών, τους τάφους
των προγόνων. Νυν υπέρ πάντων ο αγών», που μας διασώζει ο Αισχύλος,
αλήθεια, για ποιό λόγο θα εκινούμεθα σήμερα αυτοπροαιρέτως προς τον άνισο αγώνα
και την αυτοθυσία; Μήπως μη χάσουμε κάποιον φουσκωμένο λογαριασμό τραπέζης; Για
να τηρηθεί μήπως το δόγμα των αναιδών «πατσιφιστών», όταν έχεις κάτι να χάσεις,
π.χ. ευμάρεια, μην πολεμάς; Όπως η Ρώμη, προ του Αττίλα και το Βυζάντιο της
παρακμής και της χλιδής;
Προχθές κιόλας, μετά την τραγική
βαρβαρότητα των τζιχαντιστών στο Παρίσι, ένας μοντέρνος και διάσημος Γάλλος σκηνοθέτης
του σινεμά, βραβευμένος με Όσκαρ, ο Μισέλ Χαζαναβισιούς αναδιασκεύασε το
τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης, ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη (liberté, égalité, fraternité), σε ύμνο της τριφυλότητας
και της κούφιας καλοπέρασης γράφοντας:
«Εμείς εδώ στη Γαλλία αγαπάμε τη ζωή και όλες τις χαρές της. Για εμάς η
ιδέα του να γεννηθείς και να πεθάνεις όσο πιο αργά γίνεται σχετίζεται κυρίως με
το σεξ, το γέλιο, το φαγητό, το παιχνίδι, το σεξ, τα βιβλία (…)».
Δεν συνεχίζω άλλο, γιατί το κείμενο
γίνεται άσεμνο και χυδαίο, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί
νομιμοποιητικό της δράσης των τζιχαντιστών ως τιμητών και εκκαθαριστών της
κραιπάλης και του έκλυτου βίου των Δυτικών. Η ψευδαίσθηση της ανοιχτής
κοινωνίας με το ίντερνετ και την κινητικότητα του τουρισμού ως υποκατάστατα της
επικοινωνίας, δεν είναι μορφές και παραλλαγές, όπως θέλουν να λένε, της
ελευθερίας. Ο μεγάλος αδερφός της παρακολούθησης, στο όνομα της ασφάλειας και
της προστασίας, και οι επιλογές καθ’ υπαγόρευση της διαφήμισης και όχι της ανάγκης,
ακυρώνουν την ελευθερία και οδηγούν τις σχέσεις τού ανθρώπου σε αδιόρατες
μορφές δουλείας. Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιηθούν αυτές οι νέες συνθήκες τόσο
πιο εφικτή καθίσταται η επίτευξη ενός επιπέδου ζωής, πραγματικά ποιοτικού και
ενάρετου. Όχι παράλογου και παρακμιακού. Πολύ φοβούμαι όμως, ότι είναι ήδη
αργά. Trop tard!
6.
Η έφοδος των εθνομηδενιστών. Παλιότερα, πριν από
7 περίπου χρόνια ήρθε από τα σχολικά βιβλία, σε γνώση των πολλών, το
ανοσιούργημα της νέας διδασκαλίας. Εκείνο που αντιμετώπιζε την καταστροφή της
Μικρασίας και το κάψιμο της Σμύρνης από τη σκοπιά τού κυκλοφορικού φόρτου στο
λιμάνι. Και μιλούσε με την αντίστοιχη αθώα και ειρηνική λέξη του «συνωστισμού»
προκειμένου να περιγράψει η συγγραφεύς του σχολικού βιβλίου τα συμβαίνοντα στο
λιμάνι εκείνες τις ώρες του δράματος, του αίματος, του πόνου του Ελληνισμού. Άραγε εν
ονόματι της ιστορικής αλήθειας ή της συσκότισης και παραπληροφόρησης,
προκειμένου να εκπαιδεύσει και εξοικειώσει τα ελληνόπουλα στην ηττόπαθεια και
στην εθελοδουλία Ο δόλος βαθύς. Το προκάλυμμα της επιστημονικής αλήθειας και
αντικειμενικότητας διάφανο και διάτρητο. Κουρελού.
Ύστερα ήρθε η
άποψη ότι η μεγάλη σφαγή των Ποντίων αδελφών μας δεν ήταν γενοκτονία αλλά
εκκαθάριση. Το τελευταίο θέλουν να εννοείται σαν απλό επεισόδιο μάχης, σαν
πράξη ρουτίνας, σαν συνήθειο.
Ήρθαν και άλλοι
που για τον Μακεδονικό αγώνα, είπαν ότι ήταν κάτι περίπου σαν υποκρυπτόμενος
ιμπεριαλισμός της νέας ελληνικής αστικής τάξης και διδάσκουν για τον συνολικό
ιστορικό βίο του ελληνικού έθνους ότι διέπετο από το σταθερό χαρακτηριστικό της
ασυνέχειας που είχε σαν παραγεμίσματα τις ευεργετικές πάντα κατακτήσεις και
διώξεις από Ρωμαίους και Σλαύους και Τούρκους. Τύφλα να έχει ο Φαλμεράϋερ!
Άλλος πάλι,
αρχηγός κόμματος αυτός, ανέλαβε την υποστήριξη ενός Γερμανού Ναζι-νοσταλγού, σύμφωνα
με τον οποίο η αντίσταση και ο ανταρτοπόλεμος των Κρητικών στη μάχη της Κρήτης
και στην κατοχή δεν ήταν καθαρός αλλά «βρώμικος και κτηνώδης». Και διερωτώμαι.
Από ποιά θαλάμια βυθού και σκότους και ποιές τρύπες φθόνου και μισαλλοδοξίας
βγήκαν αυτοί όλοι οι ασπάλακες της αρνησιδοξίας και της αυτομολίας; Τί νόημα
έχει πλέον ο διάλογος με αυτούς; Και ποιό το όφελος της αμφισβήτησης της
ηθικής, της αρετής και της αξίας του έθνους μας; Ποιός αφελής πιστεύει πως ο
Εφιάλτης και οι διαχρονικοί «μηδίζοντες» Ιππίες, οι οδηγοί των Περσών, θα
μετανοιώσουν κάποτε; Είναι τόσο ψυχωφελής ενέργεια το να φτύσουμε πάνω στους
τάφους των γονιών μας, όπως κατά σύστημα μας προτρέπουν; Ε, όχι, χίλιες φορές
όχι!
Επίλογος. Θα κλείσω αυτή την
εξομολόγηση και όχι αφήγημα – όπως κάνανε μόδα τη λέξη για να δείξουν ότι
μιλούν για ξένη υπόθεση σαν τους παραμυθάδες στα καφενεία της εγγύς Ανατολής –
με την επίκληση ενός αποσπάσματος γραφής του άλλου νομπελίστα ποιητή μας, του
Γιώργου Σεφέρη, που λέει:
«Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα
της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα
που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός
οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το
παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;»
Κατόπιν των ανωτέρω,
Αν θέλουμε να μείνουμε άνθρωποι,
Αν θέλουμε να υπάρχουμε ως Έλληνες,
ναι, αξίζει τον κόπο να αγωνισθούμε για την Ελληνική ταυτότητα για την Πατρίδα
και τον Λαό.–
Β.Γ.Π.
7.ΧΙΙ.2015
