Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Συνήθως σε οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις, τις οποίες μετά τρέχεις να μαζέψεις.
Μια τέτοια σπασμωδική κίνηση – προϊόν πανικού ήταν και η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακριβώς την επομένη της ψηφοφορίας στη Βουλή και την απώλεια δύο ψήφων από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, προκειμένου να ζητήσει την διαμεσολάβησή του για την επίτευξη «στοιχειώδους πολιτικής συνεννόησης».
Ο πανικός δεν επέτρεψε στον κ. Τσίπρα να συνειδητοποιήσει ότι το να ζητά από τον Πρόεδρο κάτι τέτοιο ανακαλεί μνήμες από το δικό του διχαστικό και χωρίς την παραμικρή συνεννόηση πρόσφατο παρελθόν.
Όλοι θυμόμαστε ότι η άρνηση των Τσίπρα – Καμμένου να υπάρξει μια συνεννόηση στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του Ιανουαρίου και στην περιπέτεια που ζούμε τώρα.
Τότε, οι κύριοι αυτοί δεν δέχονταν κανέναν, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι δεν θα ψήφιζαν ούτε
τον Θεό τον ίδιο – και επομένως ούτε τον σημερινό Πρόεδρο, τον οποίο η Νέα Δημοκρατία αναμφισβήτητα θα ψήφιζε, όπως, άλλωστε, έπραξε και μετά.
Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, ζητά τώρα την μεσολάβηση του Προέδρου, ενώ με αφορμή την εκλογή Προέδρου οδήγησε στο απροχώρητο την ασυνεννοησία και τη σύγκρουση, ουσιαστικά εργαλειοποιώντας το αξίωμα!
Και βέβαια, όσο βρίσκονταν οι δύο σημερινοί εταίροι του «ναι σε όλα» στην αντιπολίτευση, ήσαν οι μεγαλύτεροι εχθροί της συνεννόησης και της συναίνεσης. Και όποτε την επικαλούνταν, το έκαναν με τους δικούς τους όρους. Τότε, η μόνη συναίνεση και συνεννόηση που δέχονταν ήταν για να οδηγηθούμε σε εκλογές.
Ας θυμηθούμε:
