Από εχθές, ο Νίκος Ζαλίκας αποτελεί παρελθόν για την ομάδα του Πιερικού. Ήταν επιβεβλημένη η αποχώρησή του; Αποτελεί λύση η κίνηση αυτή; Αυτό ήταν το πρόβλημα τουΠιερικού ή μήπως είναι κάποιο άλλο; Αυτά και άλλα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε μέσα από την παρακάτω τοποθέτηση επί του θέματος.
Είναι γνωστό σε όλους ότι η ομάδα δημιουργήθηκε και στήθηκε υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, καθυστερημένα και με μεγάλη πίεση χρόνου. Επίσης δεδομένο είναι ότι οι λύσεις για την επάνδρωσή της ήταν περιορισμένες και λόγω των οικονομικών δυνατοτήτων και λόγω του χρονικού σημείου που ξεκίνησε, καθώς παίκτες και προπονητές είχαν ήδη κλείσει σε άλλες ομάδες και οι επιλογές ήταν άκρως περιορισμένες. Επίσης είναι δεδομένα αξιοθαύμαστη και αξιέπαινη η τόλμη και το θάρρος των ανθρώπων που έβαλαν το κεφάλι τους κάτω από την γκιλοτίνα του brand που λέγεται Πιερικός καθώς η τοπική κοινωνία και ο φίλαθλος κόσμος της ομάδας θα είχε δεδομένα υψηλές απαιτήσεις και χαμηλή ανοχή στην πιθανότητα αποτυχίας του εγχειρήματος.
Στο ξεκίνημα όλου αυτού του εγχειρήματος πολλοί εμφανίστηκαν ως αρωγοί, υποστηρικτές και χορηγοί, αλλά γρήγορα αποχώρησαν αφήνοντας τους λίγους να παλεύουν και να αιμορραγούν οικονομικά. Λάθη έγιναν σίγουρα, καθώς η πλειοψηφία δεν είχε πρότερη γνώση διοίκησης ενός ποδοσφαιρικού σωματείου. Άλλωστε λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις επαρκή γνώση και εμπειρία του αντικειμένου με το οποίο καλείσαι και αποφασίζεις να ασχοληθείς και είσαι υποχρεωμένος να το μάθεις μέσα από τα λάθη σου και την τριβή σου με αυτό.
Η διοίκηση του Πιερικού, καλώς ή κακώς, κατέληξε στην επιλογή του Νίκου Ζαλίκα για τη θέση του προπονητή. Δε θα μπω στη διαδικασία αν ήταν σωστή ή λάθος, ούτε αν πέτυχε ή όχι στον ρόλο που ανέλαβε. Άλλωστε κανείς προπονητής δε μπορεί να κριθεί αν δεν παραμείνει τουλάχιστον μία ολόκληρη χρονιά στον πάγκο μιας ομάδας. Τι όμως οδήγησε τη διοίκηση να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από το πρόσωπο του Νίκου Ζαλίκα, μόλις τρεις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του; Μιας επιλογής την οποία περιέλαβε με απόλυτη εμπιστοσύνη, της έδωσε τα κλειδιά του συλλόγου και της ανέθεσε την οργάνωση, σχεδόν από μηδενική βάση του ανδρικού τμήματος αλλά και των ακαδημιών. Όλοι ήξεραν ποιος είναι ο Ζαλίκας και πού μπορεί να φτάσει η ομάδα με βάση της δυνατότητες της. Ή μήπως όχι;
Επικοινωνιακά εξ αρχής παρουσιάστηκε ότι χτίζεται μια ομάδα πρωταγωνίστρια. Από τη διοίκηση, αλλά και από τον προπονητή. Λίγο το βάρος της φανέλας, λίγο το μέγεθος του brand, λίγο η δίψα και η θέληση του κόσμου για αναγέννηση και τη μεγάλη επιστροφή το έκαναν επιβεβλημένο. Ίσως και η ανάγκη συσπείρωσης. Όμως πολλές φορές οι μεγάλες προσδοκίες γεννούν και μεγάλες απογοητεύσεις.
Στην παρουσίαση της ομάδας στην Εκάβη, όταν ρωτήθηκα από μέλος της διοίκησης πώς βλέπω τη νέα ομάδα, είχα απαντήσει: “Ελπίζω να καταφέρουμε να σωθούμε, γιατί θα είναι δύσκολο”. Η απάντηση που έλαβα ήταν: “Τι να σωθούμε; Θα ανέβουμε και σχετικά εύκολα. Ποια ομάδα θα μπορέσει να μας κοντράρει”; Όταν αναφέρθηκα σε Α.Ε. Καραϊσκάκης, Νίκη Βόλου, Πύδνα Κίτρους και Αιγινιακό, το συγκεκριμένο μέλος της διοίκησης χαρακτήρισε τις πιο πάνω ομάδες λίγο πολύ τελειωμένες και ανύπαρκτες! Ναι αυτές που τώρα καταλαμβάνουν τις τέσσερις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας!
Το βάρος της φανέλας και το brand δεν είναι αρκετά να σου χαρίσουν μια καλή πορεία. Μην ξεχνάμε ότι η Α.Ε.Κ. έφτυνε αίμα πριν δύο χρόνια να πάρει τ’ αποτελέσματα μέχρι να συνειδητοποιήσει το πού παίζει και ο Άρης πέρυσι απέτυχε να ανέβει. Δύο ομάδες με σαφώς μεγαλύτερο βάρος φανέλας, τεράστια brands σε εθνικό επίπεδο και απείρως μεγαλύτερα budgets.
Μοιραία ο πρωταθλητισμός δεν προέκυψε. Αυτόματα, με δεδομένο το ότι πέφτουν οκτώ από τις δεκαεπτά ομάδες, αυτό σημαίνει ότι ο Πιερικός πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να σωθεί. Όπως κάθε ομάδα που δεν πρωταγωνιστεί σε αυτήν την κατηγορία και δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει την άνοδο.
Εν κατακλείδει, η πορεία του Πιερικού είναι η αναμενόμενη. Κανένας από όσους έχουν γνώση του αντικειμένου δεν εκπλήσσεται από αυτήν. Οπότε δεδομένα ο Νίκος Ζαλίκας δεν παρουσίασε μια ομάδα πολύ κατώτερη σε σχέση με το ανθρώπινο δυναμικό της. Οι λάθος προσδοκίες και οι στρεβλοί στόχοι, δημιούργησαν μια πίεση που ούτε ο ίδιος μπόρεσε να διαχειριστεί, πράγμα που φάνηκε στα τελευταία παιχνίδια και από το πώς έστησε την ομάδα και από την εικόνα που έβγαλε αυτή στο γήπεδο. Οι παίκτες δε ζουν σε γυάλα, ζουν και κυκλοφορούν στην πόλη μας, οπότε εισέπραξαν με την σειρά τους την πίεση και όντας δεδομένο ότι ελάχιστοι από αυτούς θα μπορούσαν να τη διαχειριστούν, ο Ζαλίκας κλήθηκε να διαχειριστεί πέραν της προσωπικής και την ομαδική πίεση.
Συνοψίζοντας καταλήγουμε σε απλά, πολύ απλά συμπεράσματα. Πρέπει να τίθενται και να επικοινωνούνται ξεκάθαρα ρεαλιστικοί στόχοι και να υπηρετούνται με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος του Ζαλίκα, αλλά το να αλλάζεις τον προπονητή μέσα σε τρεις μήνες κι ενώ δεν πήγε η ομάδα και πολύ χειρότερα από ότι μπορούσε να πάει δείχνει ένα πράγμα. Απόγνωση…
Τέλος, εύχομαι στον Γιώργο Καμπερίδη, ο οποίος είναι ο νέος τεχνικός της ομάδας, καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνει και να μείνει στην ομάδα τόσο όσο να μπορέσουμε να κρίνουμε το έργο του. Μην ξεχνάμε ότι ούτε η Ρώμη κατάφερε να χτιστεί μέσα σε τρεις μήνες…
Χριστόφορος Κολόμβος
http://cristobalcolonbet.com/
