"ΠΑΡΙΣΙ 13-11-15, ΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;" Γράφει ο Σωτήρης Τσιλίκας/ Μέρος Δεύτερο

Σωτήρης Τσιλίκας
ΠΑΡΙΣΙ 13-11-15, ΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;
ΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ, Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, Η ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΦΕΛΕΙΑ

Μέρος Δεύτερο
19-11-15

Είχαμε τελευταία πολλά ΄΄νόμιμα΄΄ και ΄΄παράνομα΄΄ φονικά. Στο Παρίσι, στην Βυρητό, στην Ασία (σε πολλές περιοχές), στην Αφρική και αλλού. Ορισμένοι βάφτηκαν ή φωτίστηκαν (Ακρόπολη, Λευκός Πύργος) σαν Γαλλική σημαία. Και βγήκαν συνθήματα: ΄΄είμαι Γάλλος΄΄, όπως τότε: ΄΄Εμαι Σαρλύ Εμπντο΄΄. Άλλοι πρότειναν να βαφτούμε ή φωτισθούμε και Βυρητός, Δαμασκός, Ιράκ, Μεσοποταμία, Νηγηρία κλπ.

Μέχρι χθες: Παρίσι, η πόλη του φωτός, η πόλη του έρωτα, η πόλη της ελευθερίας.

Μετά και αυτό το Τρομοκρατικό χτύπημα στο σήμερα: Παρίσι, η πόλη του πένθους, του αποτροπιασμού, της ανασφάλειας, του φόβου, της αστυνομοκρατίας και της στρατοκρατίας.

Γαλλία: Κύρηξη πολέμου στον ISIS. Αίτημα για επιστράτευση των Ευρωπαικών και υπερατλαντικών δυνάμεων στον ιδιότυπο ΄΄Τοπικό – Παγκόσμιο΄΄ αιματηρό Πόλεμο.

Όταν υπάρχει πόλεμος, αίρονται οι ατομικές ελευθερίες και τα Ανθρώπινα δικαιώματα και πλήττεται ο Πολιτισμός, σε άλοτε άλλον βαθμό και με ότι αρνητικό αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Για τον απλό καθημερινό πολίτη, για τον απλό άνθρωπο, αυτό που είναι απαραίτητο για τον ίδιο και τον Πολιτισμό, μεταξύ άλλων, είναι η εγκατάλειψη του καναπέος και η γνώση και η κατανόηση των συμβαινόντων και της αλληλεγγύης, στα πλαίσια της διατήρησης της ατομικότητας και ταυτόχρονα του ΄΄Εμείς οι Άνθρωποι (όταν τα Εγώ χορεύοντας πιάνονται χέρι – χέρι, όταν εναρμονίζονται και γίνονται Εμείς...)..

Στο εγχείρημά μας να κατανοήσουμε τα συμβαίνοντα, παραθέτουμε αποσπάσματα από το Βιβλίο μας (2008) ΄΄Χορεύοντας με την Βία΄΄ και που δεν έχει ακόμη εκδοθεί,

ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΑ

- Τι είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ:

ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι το σύμπλοκο βιολογικό, ψυχολογικό και κοινωνικό ον, που βρίσκεται, κινείται και υπάρχει στο αντίστοιχο βιο-ψυχο-κοινωνικό περιβάλλον, με το οποίο διαντιδρά συνεχώς και με το οποίο συναποτελεί αδιάσπαστη ενότητα.

- Το καλό και το κακό: Σχετικές έννοιες.

Οτιδήποτε δρα ευοδωτικά στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη ενός οργανισμού είναι καλό. Οτιδήποτε δρα ανασταλτικά, βλαπτικά έως καταστροφικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη αυτού του οργανισμού, είναι κακό.

- Οι συμπεριφορές.

Το σύνολο των αντιδράσεων του οργανισμού, στα ευοδωτικά και τα βλαπτικά ερεθίσματα, απαρτίζει την συμπεριφορά του.

Οι τέσσερις Βασικές Στάσεις – Συμπεριφορές, επιγραμματικά:

Οι τρεις αμυντικές συμπεριφορές, σε ύπαρξη κινδύνου:

Στάση - Συμπεριφορά ‘’Επίθεση’’

Στάση - Συμπεριφορά ‘’Φυγή – αποφυγή’’

Στάση - Συμπεριφορά ‘’Απολογία – Λυπηθείτε με’’

Η συμπεριφορά σε ασφαλές περιβάλλον:

Στάση - Συμπεριφορά ‘’Θέση – έκφραση’’, όπου ΄΄ανθίζει΄΄ ο άνθρωπος.

Χορεύοντας με την Βία

Κεφάλαιο 8ο

Η Τρομοκρατία

Τρομοκρατία, μια σαφώς πολιτική ενέργεια-κατάσταση

Ο φόβος και ο τρόμος

Οι στόχοι της Τρομοκρατίας

Ορατές και αόρατες εξουσίες

Το κεφάκαιο αυτό περιλαμβάνει την επιθετικότητα, που έχει πολιτικό υπόβαθρο, με την έννοια ότι ο στόχος είναι η αποσταθεροποιητική επίδραση επί της κοινωνίας και έτσι η επίπτωσή της έχει πολιτικά αποτελέσματα

Το θέμα εξετάζεται με το οπτικό πρίσμα της εξουσίας και της κοινωνίας, που υφίσταται τη δράση αυτών των επιθετικών καταστάσεων.

Τρόμος - τρομοκρατία

Τρέμω, κυριολεκτικά σημαίνει ότι εμφανίζω συζυγείς κινήσεις μελών ή μερών του σώματος, που οφείλονται σε διαδοχική κινητοποίηση – λειτουργία ανταγωνιστών μυών.

Τρέμουν τα χέρια μου, τρέμει το χείλος μου, τρέμω σύγκορμος.

Ο τρόμος, δηλαδή το τρέμουλο, μπορεί να οφείλεται πολύ απλά σε κούραση (μυϊκή κόπωση), υπογλυκαιμία κλπ, σε οργανική ή λειτουργική βλάβη και δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος (νόσος Πάρκινσον, παρενέργειες φαρμάκων, ικανή κατανάλωση αλκοόλ κλπ). Μπορεί όμως να οφείλεται και σε καθαρά ψυχοκοινωνικούς λόγους, από κάποιο ερέθισμα, όταν σαν αποτέλεσμα εμφανίζεται πάνω από ορισμένου βαθμού ψυχοσωματική ένταση, άγχος, θυμός, φόβος.

Ο φόβος αποτελεί τον συναγερμό του οργανισμού σε περίπτωση κινδύνου. Ο τρόμος είναι η κατάσταση κατά την οποία ο φόβος μετεξελίσεται σε σωματοψυχική κατάσταση άμυνας τέτοια, που σε πλαίσιο εσωστρέφιας, κινδυνεύει να παρακαμφθεί ο συνειδητός εαυτός και να αναλάβει τη διακυβέρνηση ο αυτόματος πιλότος, όπως συμβαίνει στον πανικό.

Όταν την κατάσταση δοσμένης ισορροπίας ατόμου – περιβάλλοντος (δες ισορροπία σελ. ) διαταράξει ένα οξύ (αιφνίδιο, βραχύχρονο, ικανής έντασης) και κατά συνέπεια δυσαρμονικό ερέθισμα, τότε η διαταραχή της ισορροπίας, κινητοποιεί την άμυνα του οργανισμού, για επαναφορά της ισορροπίας και της ομοιοστασίας.

Εμφανίζεται τότε στο άτομο μια κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από ταραχή και τρόμο.

Αν η διάρκεια του τρόμου είναι μικρή και χωρίς άλλες αρνητικές επιπτώσεις, το άτομο αναφερόμενο μετά στην εμπειρία του, του στιγμιαίου τρόμου, λέει πως πέρασε μια τρομάρα ή μια λαχτάρα …

Αν αντίθετα η κατάσταση έχει συνέχεια ή ακόμα πιθανότητα συνέχειας και βιωθεί το αίσθημα του φόβου, τότε αναφερόμαστε σε αυτόν καθ΄ εαυτόν τον σωματοψυχικό τρόμο.

Ο φόβος (δες σελ. ) είναι κάτι σαν συναγερμός στον οργανισμό, που κινητοποιεί αυτόματα μηχανισμούς άμυνας, για προστασία. Αποτελεί την πρώτη απάντηση του οργανισμού απέναντι σε κίνδυνο για ενδεχόμενη κακή επίδραση πάνω του, από απλή βλάβη έως ολική καταστροφή.

Ο κίνδυνος γενικά προέρχεται από πραγματικό αλλά και φανταστικό καταστροφικό παράγοντα, που εκλαμβάνεται ως πραγματικός. Αυτό το τελευταίο πολλές φορές εκμεταλλεύονται ορισμένα αποσταθεροποιητικά κέντρα, με σχετικές φημολογίες και οπωσδήποτε με προπαγάνδα (δες σελ. ).

Πάντως, να σημειωθεί ότι, σε τελική - τελική ανάλυση, ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο (βιολογικός θάνατος) και την τρέλα (ψυχικός―υπαρξιακός θάνατος).

Σ’ αυτό το σημείο να ξανατονίσουμε ότι τον άνθρωπο χρειάζεται να τον βλέπουμε σαν το σύμπλοκο βιοψυχοκοινωνικό όν, πάντα σε σχέση με το αντίσοιχο βιοψυχοκοινωνικό περιβάλλον, με το οποίο διαντιδρά συνεχώς και με το οποίο συναποτελεί αδιάσπαστη ενότητα.

Ο φόβος συντελεί στην εμφάνιση μυϊκών συσπάσεων, υπό την μορφή τεταμένων (σφιγμένων, μη χαλαρωμένων) μυών (νοιώθω σφιγμένος, «τσιμενταρισμένος», θωρακισμένος), ή στην εμφάνιση μυϊκού τρόμου (διαδοχική σύσπαση ανταγωνιστών μυών για προθέρμανση, σε πλαίσιο επικείμενης χρησιμοποίησης του μυϊκού συστήματος για πάλη ή φυγή).

Οι αρχέγονοι αμυντικοί μηχανισμοί, το αρχέγονο αντανακλαστικό αμυντικό σύστημα, προετοιμάζει τον οργανισμό, ουσιαστικά ακριβώς για πάλη ή φυγή. (ΔΕΣ σελ. για τον φόβο).

Ο φόβος κινητοποιεί μεν την άμυνα, αλλά αν είναι υπέρμετρος, μπορεί να μπλοκάρει και να παραλύσει τους ευπροσαρμωστικούς αμυντικούς μηχανισμούς, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Ο άνθρωπος τότε γίνεται έρμαιο των καταστροφικών δυνάμεων, ή ενδεχομένως και της εξουσίας (ισχύς – δύναμη), στην περίπτωση που θα προστρέξει για προστασία του, ως επί το πλείστον (πρακτικά πάντα) με σκληρά ανταλλάγματα.

Ο φόβος επακολουθείται από τον τρόμο και έτσι φόβος και τρόμος μπορεί να αποτελούν μια ενότητα (το συνήθως συμβαίνον).

Υπενθυμίζουμε ότι ο φόβος που προκαλείται επί σκοπόν, είναι το εργαλείο, που σε τελική ανάλυση, μπορεί να σταματήσει και να ακυρώσει τη Συμπεριφορά Θέση-έκφραση του ανθρώπου (προϋποθέσεις γι’ αυτή τη Συμπεριφορά Θέση-έκφραση είναι ασφάλεια και ευχαρίστηση) και εγείρει αμυντικούς μηχανισμούς (Στάση και Συμπεριφορά: Επίθεση, Φυγή-αποφυγή, Απολογία).

Είναι ακόμα το απαραίτητο στοιχείο, για να συσπειρωθούν οι λαοί στις κυβερνήσεις τους (και τις κακές), είναι τέλος η συνταγή για την κατασκευή υπηκόων. Έτσι το εργαλείο «προβολή κινδύνου – έκλυση φόβου» ―ανάγκη για προστασία, αποτελεί βασικό στοιχείο για την επιβολή των κάθε είδους εξουσιών (σελ. ).

Αντίδοτο σε αυτά μπορεί να αποτελέσουν το ξύπνημα του ενεργού – ελεύθερου πολίτη (ο καθένας να ξυπνάει τον διπλανό του), η έκφραση και η διάδοση ιδεών, η τόνωση και περιφρούρηση των θεσμών, η προάσπιση της δημοκρατίας (λαός σε συνεχή και διαφανή συνδιαλλαγή με τους υπηρέτες του πολιτικούς), και το ανθρωποκεντρικό μοντέλο μέσω παιδείας, σε πλαίσιο ισοτιμίας, ισονομίας, ισοπολιτείας και επιδιωκόμενης συνεχούς σύντονης ανάπτυξης.

Τα ανωτέρω σίγουρα θα φαντάζουν ουτοπιστικά, μετά από τη μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου και τη συνολική δράση των εξουσιών, αλλά κάποτε αυτά υπήρξαν πραγματικότητες. Εξ άλλου, αν δεν υπάρχει όραμα δεν μπορεί να υπάρχει πολιτισμός. Ο υψηλού τύπου πολιτισμός είναι το εξελικτικό αποτέλεσμα μιας ανθρωπιστικής κοινωνίας και σώζει την ανθρωπότητα.

Οι αντάρτες των πόλεων, το αντάρτικο πόλεων και συναφείς οργανώσεις

Οι φερόμενοι ως τρομοκράτες από την οποιαδήποτε επίσημη πολιτεία, είναι είτε πραγματικοί αντίπαλοί της, είτε ανεπίσημα όργανά της (προβοκάτσια).

Οι πολίτες της όποιας συγκεκριμένης χώρας, ακόμα και αν συμφωνούν με το τρομοκρατικό χτύπημα ταυτιζόμενοι έστω και στιγμιαία με τους άγνωστους τρομοκράτες, εντούτις ασυνείδητα, επειδή μπορεί να εκλύεται ανασφάλεια και φόβος, ταυτιζόμενοι και με τα θύματα, υφίστανται την ψυχική απόροια της τρομοκρατίας, που είναι η εμφάνιση συμπεριφορών άμυνας.

Οι τρομοκράτες προφανώς είναι άτομα που ζουν διπλή ζωή. Στη νομιμότητα και στην παρανομία. Οι παράνομες δραστηριότητες συνίστανται στην προετοιμασία και την εκτέλεση του φερόμενου ως τρομοκρατικού χτυπήματος, με στόχους εξουσιαστικές δομές (τράπεζες, αστυνομικά σχήματα, πολυεθνικές εταιρείες, κρατικές εγκαταστάσεις), αλλά και ανθρώπους σύμβολα εξουσίας, όπως κάποτε σταθμάρχης της CIA, ο πολιτικός Μπακογιάννης κλπ. Να προστεθεί βέβαια και η κάθε είδους προβοκάτσια, όπως και η εμπλοκή ποινικών εκτελεστών, για αποπροσανατολισμό και «ξέπλυμα» φόνων και μαύρου χρήματος.

Το χτύπημα γενικά, είναι μια επιθετική συμπεριφορά. Σύμφωνα με την θεωρία, είναι μορφή άμυνας. Η καλλίτερη άμυνα είναι η επίθεση, αλλά υπάρχει και η άρρωστη αμυντική συμπεριφορά Επίθεση, που είναι συμπεριφορά Επιθετική―κατακτητική, για μελλοντική υλοποίηση στόχων και οραμάτων.

Εν πάση περιπτώσει, ποιός είναι ο κίνδυνος στην περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος, που σε πλαίσιο άμυνας και «άμυνας», εμφανίζεται η συμπεριφορά Επίθεση; Είναι οι θεωρούμενες αρνητικές απόρροιες από τις εξουσίες (κράτος, πολυεθνικές, Ογρανώσεις, πρόσωπα ισχυρής επιροής κλπ), όπως καταπίεση, εκμετάλλευση, επιβολή.

Σημείωση: Οι αντάρτες των πόλεων, παρότι χτυπούν την εξουσία, επειδή δεν έχουν πρόσωπο εμφανές, είναι χρήσιμο να ειδωθούν από τους συμπαθούντες σαν δίκοπο μαχαίρι. Ακόμα, οι ίδιοι οι αντάρτες στην ζωντανή πραγματικότητα, δρουν καθαρά εξουσιαστικά, αφού αποφασίζουν για τον λαό, χωρίς τον λαό, που τον θεωρούν ότι είναι σε «ύπνωση» και γενικότερα σε αδυναμία. Αλλά (προσοχή) ταυτόχρονα δίδουν λαβή στις εξουσίες για περισσότερη αστυνόμευση των λαών, δρώντας έτσι ουσιαστικά και σε τελική ανάλυση, σαν όργανα των ίδιων των εξουσιών. Ακόμα, επειδή ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι είναι στην αφάνεια, φυσικά δεν τους γνωρίζουμε και μπορεί στην πραγματικότητα να είναι ο οποιοσδήποτε. Από αγνούς νεαρούς, με τους ηρωικούς αγώνες τους ενάντια στο όποιο καταστημένο σύστημα, αλλά όμως που πέφτουν στην παγίδα να εξυπηρετούν έτσι το σύστημα, έως όργανα του ίδιου του συστήματος, εγχώριου, διεθνούς ή παγκόσμιου, ή ακόμα και ύποπτα, σαφώς «αντιανθρώπινα» σοιχεία.

Επειδή η αλήθεια είναι το πέρασμα πάνω στην κόψη του ξυραφιού, που ισορροπείς ανάμεσα στην απάτη και στην πλάνη, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, χωρίς «αγνούς» αντάρτες των διαφόρων επιπέδων και αποχρώσεων, η υποταγή των λαών θα ήταν πιθανόν ένα δεδομένο. Η γνώση πάντως των δεδομένων είναι δύναμη και επιπλέον φέρνει στο προσκήνιο την ατομική ευθύνη και την υπευθυνότητα. Ακόμα και στην περίπτωση που ένα τρομοκρατικό χτύπημα ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα, είναι δηλαδή κάτι σα δώρο για τον λαό, είναι χρήσιμο να θυμώμαστε το: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.

Το Αντάρτικο πόλεων, αντιεξουσιαστικές Οργανώσεις («17 Νοέμβρη», «Ε.Λ.Α.», «Πυρήνες της φωτιάς» κλπ, Σέχτα Επαναστατών) είναι μυστικές (με στάση-συμπεριφορά: Φυγή―αποφυγή) Οργανώσεις, με σαφές, ή αντίθετα αμφιλεγόμενο έως και ύποπτο ιδεολογικό αντιεξουσιαστικό υπόβαθρο, που επιδιώκουν χτυπήματα (Συμπεριφορά Επίθεση) σε εξουσιαστικές δομές – όργανα - σύμβολα, υπερασπιζόμενες (ως αυτόκλητοι προστάτες με συμπεριφορά Επίθεση) το λαό, από την θεωρούμενη απ΄ αυτούς αδικία και τις απόρροιες γενικότερα της ύπαρξης της κακής εξουσίας, ή της εξουσίας γενικότερα.

Επειδή οι μυστικές - αφανείς αυτές Οργανώσεις αποφασίζουν και δρουν υποτίθεται για τον λαό, αυτόκλητα, χωρίς να τον ρωτήσουν, τον υποκαθιστούν και δρουν ως εξ ονόματός του, αποτελώντας ουσιαστικά –σε τελικά ανάλυση- οι ίδιες εξουσία (εξουσιαστική στάση – συμπεριφορά και δράση). Χρειάζεται οπωσδήποτε με βάση τα ανωτέρω, να είμαστε λίαν επιφυλακτικοί απέναντυ στην προβαλλόμενη ιδεολογία και τους σκοπούς τους. Η Λυδία λίθος μπορεί να είναι: Τί προκαλούν ως επιπτώσεις στην κοινωνία; συμπεριφορά Θέση―έκφραση, ή συμπεριφορές άμυνας;

Η Τρομοκρατία

Παραδείγματα τρομοκρατημένων ανθρώπων:

- Η πανούκλα, θέρισε πριν από αιώνες την Ευρώπη. Φόβος και τρόμος κυριαρχούσαν παντού. Και μόνο το όνομα, αρκούσε για να σπείρει τη φρίκη. Ο πληθυσμός είχε κατατρομοκρατηθεί.

- Η γυναίκα ξυπνά από εφιάλτη. Τον ίδιο εφιάλτη, που όταν τον είδε άλλες δύο φορές, ακολουθούσε την κάθε φορά, θάνατος κοντινού προσώπου. Βέβαια, όλα είναι σύμπτωση. «Αν όμως δεν είναι;», σκέφτεται έντρομη η γυναίκα, «ποιος άραγε να έχει σειρά;». Είναι τρομοκρατημένη.

- Κατατρομοκράτηση νεαρών και ευαίσθητων ατόμων, μπορεί να συμβεί απλά με τις ιστορίες τρόμου (λογοτεχνία, κινηματογράφος κλπ).

- Κάποτε στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, κυριαρχούσε η σκιά του φόβου του «Δράκου του Σέιχ Σού». Πέραν από τα όποια αληθινά δεδομένα, τότε ο κόσμος ήταν τρομοκρατημένος. Γιατί υπήρχαν ήδη τα χτυπήματα του Δράκου, αλλά και ο φόβος για νέα χτυπήματα. Οργίαζαν τότε οι φήμες αλλά και η φαντασία.

Η κατατρομοκράτηση τότε του κόσμου, δεν εντάσσεται σ΄ αυτό που σήμερα ονομάζουμε Τρομοκρατία. Εκτός βέβαια και αν κάποιες αόρατες δυνάμεις ενίσχυαν και χρησιμοποιούσαν με κάθε ευκαιρία τον φόβο …

Όταν μιλάμε για τρομοκρατία, έχουμε δύο μέρη: το μέρος που τρομοκρατεί μέσω συμπεριφοράς Επίθεση και το μέρος που τρομοκρατείται και εμφανίζει συμπεριφορές άμυνας.

Πάντως σε γενικές γραμμές, η τρομοκρατια,αποτελεί διφορούμενη έννοια, που εξαρτάται από το οπτικό πρίσμα θεώρησής της και το σημείο αναφοράς (δες σχετικά σελ.).

Λχ οι αεροπορικές επιθέσεις επί στόχων στον άμαχο πληθυσμό, για μεν τους αμάχους είναι τρομοκρατική ενέργεια, ενώ για την επιτιθέμενη δύναμη (την όποια στρατιωτική εξουσία) αποτελεί εκκαθαριστική επιχείρηση εχθρικών θυλάκων, με παράπλευρες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό. Και δεν αποδέχεται βέβαια η εξουσία για τον εαυτό της τον όρο τρομοκράτες.

Οι βομβιστικές ενέργειες επί στόχων στρατού κατοχής, για μεν τους επιχειρούντες και τον λαό είναι ηρωικές ενέργειες, ενώ για τους υφιστάμενους την βλάβη, αποτελούν τρομοκρατική ενέργεια.

Μπορούμε να διακρίνουμε την Τρομοκράτηση σε φυσική, α-πολιτική (λχ ΄΄φυσική΄΄ και όχι επί σκοπού χολέρα) και σε πολιτική με την γενικότερη έννοια του όρου (μελετημένα χτυπήματα επί στόχων για κάποιο σκοπό και με αντίκτυπο τη συνολική κοινωνία). Η εμφάνιση του τρόμου από τρομοκρατικό χτύπημα, είτε ταυτιζόμαστε με τους τρομοκράτες, είτε με τα θύματα, συντελεί στην εμφάνιση από μεριάς μας αμυντικών συμπεριφορών, αποκλειόμενης έτσι της εμφάνισης συμπεριφοράς: Θέση―έκφραση.

Να τονίσουμε ότι σήμερα ως Τρομοκρατία λογίζεται μόνον η κατάσταση που αποτελεί καθαρά πολιτική αντιεξουσιαστική ενέργεια, με ιδεολόγημα, σκοπό, στόχο, χτύπημα και βασικά με αναμενόμενες πολιτικοκοινωνικές επιπτώσεις.

Έτσι, Τρομοκρατία σημαίνει ότι υπάρχει μια κατάσταση, με κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις, που συνυπάρχουν στα άτομα δοσμένης κοινωνίας, ανησυχία, φόβος και τρόμος, για επικείμενη βλάβη - καταστροφή ή για το ενδεχόμενο νέας βλάβης – καταστροφής, με στόχο ουσιαστικά, την πλήξη των εξουσιών, με πιθανές παράπλευρες απώλειες και εκλύεται φόβος, αλλά που καταλήγει σχεδόν πάντα στον δρόμο για την ποδηγέτηση της κοινωνίας αναφοράς.

Τρομοκράτης είναι αυτός με τον οποίο εκφράζεται η τρομοκρατία. Είναι ηθικός και φυσικός αυτουργός μαζί. Υπάρχουν όμως και οι ιθύνοντες νόες, που φαινομενικά μπορεί να μην έχουν σύνδεση με την τρομοκρατία. Αυτοί μπορεί να είναι οι πραγματικά «Γνωστοί – Άγνωστοι», σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, αλλά … ομερτά, έως ... πολύ ομερτά.

Αναλύοντας τη λέξη, τι είναι τρομοκράτης; Τρόμος + κράτος (κρατώ)

Κρατώ σημαίνει κατέχω, δεν αφήνω (κρατώ γερά) και σαν κάτοχος μπορώ να δώσω αυτό που φέρνω. Ακόμη κράτος σημαίνει βάρος αλλά και δύναμη (κραταιός = δυνατός).

Τρομοκράτης είναι αυτός που έχει τη δυνατότητα να φέρει καταστροφές και συνεπώς συνδέεται με τις επιπτώσεις επί του κοινωνικού ατόμου, σαν να είναι ταυτόχρονα και ο φορέας του φόβου – τρόμου (Τρομοκράτης = αυτός που φέρνει τρόμο).

Στην πραγματικότητα ο φόβος και ο τρόμος είναι αντιδράσεις του ατόμου απέναντι στον τρομοκράτη και βέβαια απέναντι στις παρελθούσες, τις ενεστώσες και τις πιθανές τρομοκρατικές του ενέργειες.

Τρομοκράτες είναι τα άτομα, που δεν δρουν αυθόρμητα. Αντίθετα βρίσκονται στην υπηρεσία ενός ευδιάκριτου, δυσδιάκριτου ή και αφανούς σχεδίου, για όλους εμάς που δεν ανήκουμε στην οργάνωση, με οπωσδήποτε εμφανείς επί μέρους επιλεγμένους στόχους και αποτελέσματα και πιθανές και ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες, ένθεν και ένθεν. Αν οι στόχοι δεν είναι εμφανείς, απλά δεν επέρχεται το πολιτικό αποτέλεσμα που επιζητεί η τρομοκρατία, που είναι –σε τελική ανάλυση, δια του χτυπήματος η βλάβη στην εξουσία, η τρομοκράτηση και η εξάλειψη της Συμπεριφοράς Θέση – έκφραση. Όμως η τρομοκράτηση μπορεί να φθάσει και στον λαό. Με αυτήν την οπτική και λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι αυτόκλητα αναλαμβάνουν το ρόλο φαινόμενου σωτήρα της κοινωνίας και επειδή ακριβώς δεν προάγουν την συμπεριφορά Θέση έκφραση του λαού, ουσιαστικά συμβάλουν στο παιχνίδι των εξουσιών (φοβικό αντικείμενο κινδύνου, έκλυση φόβου, επιδίωξη προστασίας και συσπείρωση του κόσμου από την κρατούσα εξουσία).

Τρομοκράτες: άτομα που απαρτίζουν μικρές σε εκτόπισμα ομάδες (τρομοκρατικές ομάδες) ή μεγάλου εκτοπίσματος ομάδες (πχ. εντόπια, διεθνιστική ή παγκόσμια αντιεξουσιαστική, παρακρατική και «απροκάλυπτα καλυμμένη» κρατική τρομοκρατία).

Στοχεύουν:

- σε μεμονωμένα άτομα, που είναι θετικά ή αρνητικά σύμβολα για κοινωνικές ομάδες

- σε κοινωνικές ομάδες

- στην συνολική κοινωνία

- στο κράτος

Υπάρχουν επιλεγμένοι και παράπλευροι ή τυφλοί στόχοι, όπου ασκείται η βία (δες σελ. ).

Τα άτομα που εμπλέκονται στην τρομοκρατία, από άποψη ρόλων, ως είναι αυτονόητο, είναι τα επιτελικά και τα εκτελεστικά όργανα.

Μπορεί τα επιτελικά και τα εκτελεστικά όργανα να γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά μπορεί και όχι.

Επειδή υπάρχει στην όλη υπόθεση πολύ σκοτάδι, συσκότιση γι΄ αυτοπροστασία, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι μπορεί ο τελικός σκοπός και στόχος των επιτελικών, να είναι πολύ απέχων από των εκτελεστικών. Ακόμη, τα επιτελικά, μπορεί να είναι εκτελεστικά όργανα, σε άλλο επίπεδο, ακολουθώντας οδηγίες …

Ορισμένοι έχουν δημοσιοποιήσει ότι στο θέμα των δίδυμων πύργων στην Αμερική, υπάρχουν πάρα πολλά σκοτεινά στοιχεία και εγείρονται καυτά ερωτηματικά. Οι τρομοκράτες ήταν βέβαια για την Οργάνωσή τους οι εκτελεστές του σχεδίου και οι εκλεκτοί ( φονιάδες για τους συγγενείς των θυμάτων και ηρωικοί μάρτυρες για την Οργάνωσή και τους οπαδούς, γιατί … ο σκοπός αγιάζει τα μέσα). Για τους ερευνητές όμως, υπήρχαν όντως πολλά περίεργα στοιχεία και αναπάντητα ερωτήματα. Μεταξύ των άλλων ήταν και για το πώς οι τρομοκράτες μπόρεσαν και διέσπασαν το φράγμα ασφαλείας της Αμερικής, φθάνοντας πρακτικά σχεδόν ταυτόχρονα στο Κέντρο Εμπορίου, το Πεντάγωνο και τον Λευκό Οίκο (! ! !), δηλαδή σε όλα τα σύμβολα δύναμης― εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών (!).

Ποιο ήταν πάντως το αποτέλεσμα του Τρομοκρατικού χτυπήματος, πέραν των άμεσων καταστροφών και των ομαδικών φόνων; Δηλαδή ποια ήταν η πολιτική σημασία και το πολιτικό αποτέλεσμα του χτυπήματος; Η έκλυση του φόβου και τελικά η «βιομηχανική» δημοσιοποίησή του. Η διαπίστωση και ο φόβος στην αμερικάνικη κοινωνία ήταν ότι τελικά φάνταζε και ήταν ανυπεράσπιστος ο κόσμος από τους Τρομοκράτες (φοβικό ερέθισμα κινδύνου). Αυτό με την σχετική ενημέρωση (προφανώς προπαγάνδα) είχε σαν άμεση συνέπεια να εμφανισθούν αυστηρά μέτρα ασφάλειας και να εφαρμοσθούν χωρίς αντίρρηση και βέβαια χωρίς αντίδραση τα μέτρα ατομικού (μερικές φορές και εξευτελιστικού) ελέγχου να επεκταθούν και να εφαρμοσθούν παγκοσμίως.

Άσχετα με το τι και το πως έγινε, που ίσως κάποτε αποκαλυφθεί, το σχήμα είναι: Τρομοκρατικό χτύπημα…φόβος στην κοινωνία…ομπρέλα προστασίας από την εξουσία που παίρνει «δικαιωματικά» τον έλεγχο, στο πλαίσιο του δούναι και λαβείν. Τελικό αποτέλεσμα η δυνατότητα για ποδηγέτηση (δικαιωματικός έλεγχος των προσωπικών δεδομένων―υποταγή) των ατόμων της κοινωνίας από την κρατική εξουσία. Αν η κρατική εξουσία ελέγχεται από άλλες εξουσίες (δες φόνος Κέννεντυ), τότε το σενάριο μπορεί να είναι ... θρίλερ για τους λαούς.

Για το πιο πάνω λίαν ευαίσθητο θέμα, απαιτούνται συλλογή και μελέτη των υπαρχόντων στοιχείων και κατάλληλη ερμηνεία στο … ιστορικό μέλλον.

Συνοπτικά: Η Τρομοκρατία είναι κατάσταση που στοχεύει οπωσδήποτε ομάδες ατόμων - πολιτών και συνολικά την όποια συγκεκριμένη κοινωνία, με άμεσο και απώτερο στόχο συγκεκριμένες αλλαγές. Με αυτήν την έννοια αποτελεί σαφώς πολιτική ενέργεια.

Δηλαδή η Τρομοκρατία έχει ως σκοπό και αποτέλεσμα, την αποσταθεροποίηση και την αλλαγή του κοινωνικού στάτους.

Στόχος της είναι με αυτήν την αλλαγή, ο προσπορισμός κερδών για την ευρύτερη ομάδα των τρομοκρατών και βασικά αυτών που την ποδηγετούν, στο βαθμό που υφίσταται τέτοια περίπτωση, δηλαδή σχεδόν πάντα.

Ας ξαναδούμε ποιοι μπορεί να είναι οι στόχοι της Τρομοκρατίας

Όταν όντως τρομοκρατείται ο κόσμος, αυτό σημαίνει ότι μπαίνει σε καταστάσεις που συνεπάγονται συμπεριφορές άμυνας. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος «μαζεύεται», άρα δεν βρίσκεται σε κατάσταση για συμπεριφορά Θέση―έκφραση. Αυτό είναι κακό στην ανάπτυξη, την εξέλιξη, την ελευθερία. Στους κοινωνικούς αγώνες, σε επανάσταση, υπαρχει πάντα κάτι το ανώτερο, ψυχική έξαρση και ενθουσιασμός. Αυτό λείπει από την τρομοκρατία στην κοινωνία―στόχος.

Τρομοκρατία ουσιαστικά σημαίνει την προσπάθεια επιβολής εξουσιαστικής κατάστασης (σελ. ), από μια αφανή οργάνωση, με συμπεριφορά Επίθεση (τρομοκρατικό χτύπημα).

Η εξουσιαστική κατάσταση, με πρόθεση και κατάληξη τον μαζικό έλεγχο ατόμων,

επιτυγχάνεται δια του τρομοκρατικού χτυπήματος, μέσω της επιδιωκόμενης διέγερσης του φόβου – τρόμου και της ανάγκης για προστασία.

Εκτός από τους φανερούς σκοπούς και στόχους, η Τρομοκρατική οργάνωση, οι κρυφοί σκοποί και οι ιθύνοντες νόες (προσοχή!: σε διάφορα επίπεδα – πυραμιδική δομή εξουσίας) πάντα είναι χωρίς πρόσωπο, πάντα είναι με «κουκούλα», πάντα είναι μη ορατοί. Κρύβονται γιατί κινδυνεύουν από την εξουσία. Αν αντίθετα είναι όργανο της ίδιας της εξουσίας, αν ξεμπροσθιαστούν θα αφυπνισθεί ο κόσμος του πλαισίου που δέχεται την επίθεση και τότε θα έχουν την γενική κατακραυγή και σοβαρότατες επιπτώσεις. Αυτά βέβαια είναι ... όνειρα θερινής νυκτός.

Η αφανής οργάνωση, όπως έχουμε θίξει, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα, όργανο μιας υπάρχουσας εμφανούς εξουσίας, ή άλλης μη εμφανούς εξουσιαστικής δομής πυραμιδικού τύπου (δες σελ. ). Ακόμη Ομάδες ή Οργανώσεις με τους δικούς τους στόχους, μπορεί να χρησιμοποιηθούν εν αγνοία τους στο παιχνίδι ισχυρότερων αφανών εξουσιών. Μπορεί ίσως ακόμη να είναι δονκιχωτικοί ονειροπώλοι, που όμως βολεύουν την εξουσία. Γι΄ αυτούς τους λόγους, τελικά η Τρομοκρατία είναι κατάσταση σαφώς εξουσιαστικού τύπου και σε τελική ανάλυση καταστροφική για την κάθε κοινωνία. Σημείωση: Άλλο πράγμα είναι η Τρομοκρατία και εντελώς άλλο η Κοινωνική αναταραχή (για τα αίτιά της δες σελ. ) ή η επανάσταση. Το κοινό τους στοιχείο πάντως είναι τελικά η κατ’ αρχήν αποσταθεροποίηση της κοινωνίας.

Μέσω των τεχνιτών έκτακτων συνθηκών κινδύνου, μπορεί εύκολα να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο, η αύξηση ή η ανάγκη για αύξηση της εξουσιαστικής δύναμης της υπάρχουσας εξουσίας ή επί μέρους εξουσιών, με την επιστράτευση Αρχών και Αξιών (ακόμα και ιδανικών), ώστε τελικά να πραγματοποιηθεί το όποιο γενικότερο σχέδιο, με την επίτευξη των επί μέρους στόχων.

Λχ

- για να επιτεθεί ο στρατός σε άλλο κράτος. πχ σε περίπτωση κρατικού τρομοκρατικού χτυπήματος (ενός κράτους προς άλλο), τα εκτελεστικά όργανα (στρατός), μπορεί να θεωρούν λχ ως σκοπό την απελευθέρωση λαού από δυνάστη, που αποτελεί ταυτόχρονα κίνδυνο και για την ανθρωπότητα. Όμως οι ιθύνοντες νόες, που δημιούργημά τους μπορεί κάλλιστα να είναι αυτός ο δυνάστης, μπορεί να έχουν αυτό το τελευταίο (κίνδυνος για την ανθρωπότητα) ως προκάλυμμα, ενώ ο τελικός σκοπός τους να είναι άλλος. λχ ο ορυκτός πλούτος, που είχε την ατυχία ή τη δυστυχία να έχει αυτός ο λαός, στο υπέδαφος της χώρας του. Αλλά και αυτό μπορεί να μην είναι ο τελικός στόχος. Θεωρητικά ίσως να υπάρχουν και άλλα είπεδα, που όμως ελλείψει ισχυρών αποδεικτικών στοιχείων, δεν μπορούμε ούτε να τα αναφέρουμε υποθετικά, χωρίς να χαρακτηρισθούμε και συνεπώς να ακυρωθούμε, ως συνομοσιολόγοι.

- για να καταργηθεί η έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου στην Ελλάδα, χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών, χρειάζεται πρώτα αυτό να απαξιωθεί, δηλαδή να γίνει άσυλο και ορμητήριο καταστροφικών δυνάμεων και χώρος ανασφάλειας και ασχήμιας.

- για να πωληθούν ΔΕΚΟ, χρειάζεται πρώτα να απαξιωθούν κατάλληλα και μετά το κράτος να απαλλαγεί θριαμβευτικά από το δυσβάσταχτο βάρος τους !!! ενδεχομένως (προφανώς) ξεπουλώντας τες, ουσιαστικά όσο-όσο.

-Για να υπάρξει μια αστυνομοκρατία, χρειάζεται πρώτα να απαξιωθεί η αστυνομία και στη συνέχεια, λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας, να ζητηθεί από την ίδια την κοινωνία, η αστυνομία να αναλάβει ενεργά και αποτελεσματικά επί τέλους !!! τον ρόλο της.

Ειρήσθω εν παρώδω: Ο δημοσιογράφος Ραφαηλίδης, τόνιζε την ανάγκη μιας μέτρια καλής έως αναποτελεσματικής αστυνομίας, διότι η πολύ αποτελεσματική, τελικά μπορεί να γίνει κράτος εν κράτη, μ΄ όλα τα αρνητικά συνακόλουθα.

Ξανατονίζουμε ότι άμεσος στόχος τρομοκρατικών κέντρων αφανούς εξουσίας, είναι οι συγκεκριμένες καταστροφές (τρομοκρατικά χτυπήματα), δι ΄αυτών η ενάσκηση πίεσης στην κοινωνία και η δημιουργία ανασφάλειας.

Ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι εντυπωσιασμού, σε πλαίσια υποβολής και τελικά διαμόρφωσης του κατάλληλου και επιδειωκόμενουν αρνητικού ψυχολογικού κλίματος.

Αν πέσει ο ψυχολογικός δείκτης «ντάουν τζόουνς», η κοινωνία γίνεται εσωστρεφής, «κατρακυλάει», και τότε ορμάνε για το φαγοπότι τα «κοράκια».

Με τα τρομοκρατικά χτυπήματα, μπορεί να προκαλείται φόβος, τρόμος και πανικός στις μονάδες της συγκεκριμένης κοινωνίας.

Παράλληλα ή στη συνέχεια, στοχεύονται:

- για στράτευση – χρησιμοποίηση, δυνάμεων της κοινωνίας, χωρίς οι ίδιες ενδεχομένως να το αντιλαμβάνονται.

- δυσαρμονίες και λόγοι τριβής στην κοινωνία και έτσι να επιτυγχάνεται η πρόκληση ως αποτέλεσμα ή επί σκοπόν, η εμφάνιση κοινωνικής αναταραχής.

- Ποδηγέτηση αυθόρμητης κοινωνικής αναταραχής, για την επιζητούμενη αλλαγή των μέχρι τούδε συγκεκριμένων θέσεων – στάσεων της κοινωνίας.

Η κοινωνία σαν ζωντανός οργανισμός αντιδρά και συνεχίζει να αντιδρά κατ΄ αρχήν με αμυντικές συμπεριφορές (επίθεση, φυγή-αποφυγή, απολογία).

Στη συνέχεια αναλαμβάνουν (όταν μπορέσουν να αναλάβουν) οι αναζωογονητικές δυνάμεις της Κοινωνίας για επούλωση των ζημιών του συνολικού οργανισμού.

Αν η κεφαλή της κοινωνίας, η ηγεσία της, αντιδράσει παρόμοια, αν μπει στο παιχνίδι, αν δηλαδή τρομοκρατηθεί, είτε αληθινά αντανακλαστικά είτε υποκριτικά επί σκοπόν, ηθελημένα – σχεδιασμένα – κατ΄ ουσίαν προδοτικά, τότε η συνολική κοινωνία γίνεται ουσιαστικά έρμαιο στα χέρια των τρομοκρατών ή των εξουσιών, για την επίτευξη του έμμεσου και ουσιαστικού τους στόχου.

Σημείωση: εκτός των αιματηρών βομβιστικών και γενικότερα καταστροφικών επιθέσεων, να συμπεριλαμβάνονται στον κατάλλογο και τα αναίμακτα Τρομοκρατικά χτυπήματα, όπως στον οικονομικό τομέα μέσω των κερδοσκόπων, στην ιστορική μνήμη, στους θεσμούς, στα ήθη και τα έθιμα κλπ.

Οι μερικοί στόχοι της τρομοκρατίας επομένως είναι πολλοί και ενδεχομένως πολλαπλοί, με χαρακτηριστικά διάφορα.

Τελικός όμως στόχος, όπως τονίσθηκε κατ΄ επανάληψη, είναι η αλλαγή της ψυχολογίας της κοινωνίας, με συνέπεια την αλλαγή του κοινωνικού στάτους. Επιδιωκόμενα τελικά αποτελέσματα είναι η καθυπόταξη των ελεύθερων πολιτών, η διάλυση της δομής της κοινωνίας, η εξάλειψη της ατομικότητας στα πλαίσια της κοινωνικής συλλογικότητας και έτσι (να τονισθεί) εξελικτικά η αγελαιοποίηση των ανθρώπων, με όλες τις αυτονόητες πολιτισμικές, πολιτικές, οικονομικές, υπαρξιακές και άλλες συνέπειες.

Αν οι κοινωνικοί ηγέτες που θέλουν το καλό της κοινωνίας τους παραμείνουν ψύχραιμοι, μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά.

Ακόμα, οι ενεργοί, οι σκεπτόμενοι πολίτες είναι φυσικά οπωσδήποτε απαραίτητοι και μπορεί να συμβάλλουν ουσιαστικά και μάλιστα τα μέγιστα. Οι μη υπνώσσοντες, οι ξυπνητοί, οι έξυπνοι πολίτες, μπορεί να είναι το πραγματικό φράγμα στη λαίλαπα άνομων εξουσιών.

Τα όργανα της πολιτείας, που συνθέτουν και αποτελούν το κράτος, είναι απαραίτητο να εκφράσουν τον ρόλο τους θεσμικά και οι κεφαλές τους να εμφανίσουν συμπεριφορά τύπου ΄΄Θέση-έκφραση΄΄, έτσι ώστε να μεταδώσουν μαζί με τους προηγούμενους, την αίσθηση ασφάλειας και κουράγιου, αισιοδοξίας και δύναμης, στο σύνολο σώμα της κοινωνίας και έτσι στις κοινωνικές μονάδες, δηλαδή στον άνθρωπο-πολίτη.

Συμπερασματικά και χωρίς καμιά επιφύλαξη:

Η Τρομοκρατία είναι κατάσταση και ταυτόχρονα εργαλείο, που χειρίζονται οι αντιμαχόμενες εξουσίες ή απλά οι εξουσίες.

Με την Τρομοκρατία, μέσω της επιθετικότητας, επιχειρείται η πλήξη εξουσιαστικών στόχων, αλλά και το ψυχολογικό κλίμα της κοινωνίας, γιατί σε τελική ανάλυση επέρχεται εμφάνιση ανασφάλειας και αποσταθεροποίηση της κοινωνίας.

Ουσιαστικά επιδιώκεται η πτώση του ψυχολογικού δείκτη Ντάουν Τζόους.

Επιδιώκεται στην κοινωνία της επίθεσης η εμφάνιση - κυριαρχία του φόβου και δι΄ αυτού η εξάλειψη της συμπεριφοράς Θέση – έκφραση και η εμφάνιση συμπεριφορών άμυνας (επίθεση, Φυγή-αποφυγή, Απολογία).

Η συμπεριφορά Επίθεση, συνήθως εύκολα ελέγχεται από τις εξουσίες.

Οι συμπεριφορές Φυγή-αποφυγή και Απολογία είναι προαπαιτούμενα για την κατασκευή Υπηκόων (δες. Σελ. ).

Σημείωση:

Όταν υπάρχει συμπεριφορά Θέση – έκφραση, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να εκφρασθεί συνειδητά (ο ανώτερος εγκέφαλος).

Όταν δεν εκφράζεται ο συνειδητός εαυτός, εμφανίζονται ενστικτώδικες αντιδράσεις (ζωικός, κατώτερος εγκέφαλος), αναλαμβάνει ο «αυτόματος πιλότος» που σημαίνει ενεργοποίηση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης (τομαριστικό, αντικοινωνικό, ένστικτο) και έτσι οι μονάδες δεν συνιστούν κοινωνία, αλλά απομονωμένα ΄΄ανεγκέφαλα΄΄ όντα ή αγέλη.

Ενάντια στην Τρομοκρατία με το πρίσμα που αποδόθηκε, χρειάζονται ξυπνητοί άνθρωποι με συνεχή διασύνδεση μεταξύ τους, πίστη σε ιδανικά, προστασία των θεσμών και περιφρούρηση του ανθρωπιστικού πολιτισμού, σε πλαίσιο ισόρροπης ψυχικής ανάπτυξης.

Περίληψη―Επισήμανση:

Τρομοκρατια είναι κατάσταση που φέρνει τρόμο.

Είναι επιθετική κατάσταση με ενέργεια επί στόχων―συμβόλων εξουσίας ή που αγγίζουν την εξουσία, με αποτέλεσμα την εμφάνιση φόβου σ’ αυτήν και αμυντικών της συμπεριφορών (επίθεση, φυγή―αποφυγή, απολογία). Ακόμα, παρατηρείται παραγωγή φόβου στους εξουσιαζόμενους και εμφάνιση αμυντικών συμπεριφορών.

Σκοπός της τρομοκρατίας είναι η παραγωγή πολιτικών αποτελεσμάτων, άρα ισχυρή επίδραση επί της κοινωνίας.

Τελική συνέπεια για τη στοχοποιούμενη κοινωνία είναι ένα αμφισβητούμενο για την ίδια αποτέλεσμα, αφού ισχυροποιείται αμυνόμενη η εξουσία και αυξάνεται ο έλεχος από αυτήν, εις βάρος των ατομικών προσωπικών δεδομένων, της ελευθερίας έκφρασης, μέχρις και υποταγής των μονάδων - πολιτών.

Εφ’ όσον πρόκειται για τρομοκρατική οργάνωση από άλλη κοινωνία, που επιτίθεται στην εξουσία της κοινωνίας αναφοράς, μπορεί να υπάρχουν κατ’ αρχήν κέρδη πχ γνωστοποίηση στην κοινή γνώμη του προβλήματός της από τη συγκεκριμένη εξουσία.

Ποιός είναι πίσω από την τρομοκρατία: α. ένας αντίπαλος της εξουσίας, που η ίδια βαφτίζει τρομοκράτη, ή ενδεχομένως β. η ίδια η εξουσία, που αποδίδει το χτύπημα και το φορτώνει σε αντιπάλους, με συνέπεια να αυξάνεται η δύναμή της, παρέχοντας αυτόκλητα μέτρα προστασίας για τον λαό και ποδηγετώντας ακόμα περισσότερο την κοινωνία.

Εν κατακλείδι:

Η τρομοκρατία ενισχύει την εξουσία που αποτελεί στόχο της και σε τελική ανάλυση είναι εις βάρος της κοινωνίας αναφοράς.

Τέλος του Δευτέρου Μέρους