ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ VODAFONE–WIND–VICTUS
Αρ. Απόφασης Ειρηνοδικείου: 541/2014 - Αρ. Πρωτοκόλλου: 50/2015
Το 3ο Μνημόνιο φέρνει βαριά αντεργατικά μέτρα – Οι διοικήσεις εντείνουν την επίθεσή τους
Απάντηση με ενωτικό–αγωνιστικό σχέδιο, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλισμού
Οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέα σειρά μεγάλων επιθέσεων, καθώς αρχίζει η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου (με «προαπαιτούμενα», «εφαρμοστικούς» νόμους και πολυνομοσχέδια που αποφασίζονται με συνοπτικές διαδικασίες). Η φορολογία αυξάνεται δραματικά: από τον ΦΠΑ σε είδη βασικής ανάγκης, τον ΕΝΦΙΑ, την αυξημένη φορολόγηση των μισθών, των αγροτών κ.λπ. Οι δαπάνες για τις συντάξεις μπαίνουν σε τροχιά συνεχούς μείωσης, τα όρια ηλικίας αυξάνονται διαρκώς, με αποτέλεσμα το ασφαλιστικό σύστημα να οδηγείται πρακτικά στην εξαφάνιση. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας γενικεύεται. Η ρύθμιση των 100 δόσεων χειροτερεύει για τους οφειλέτες. Διευκολύνονται οι κατασχέσεις (ακόμα και ηλεκτρονικά, χωρίς άλλες διαδικασίες) σπιτιών, μισθών, συντάξεων, κάθε εισοδήματος και περιουσίας – από κόσμο που δεν μπορεί να πληρώσει τα όλο και μεγαλύτερα βάρη, προς όφελος των τραπεζιτών και funds. Αργά ή γρήγορα έρχεται και κούρεμα των καταθέσεων, όπως όλα δείχνουν.
Όσα χρήματα συγκεντρώνει έτσι το κράτος, δεν πάνε σε μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία – αλλά στην αποπληρωμή των δανειστών. Ενός χρέους που όχι μόνο δεν δημιουργήσαμε εμείς οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά που απ’ αυτό κερδίζουν τραπεζίτες και κερδοσκόποι, ρημάζοντας κάθε δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας. Έτσι όχι μόνο δεν υπάρχει σταθερότητα και ανάπτυξη, αλλά η ύφεση βαθαίνει διαρκώς, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση γιγαντώνονται. Και μόνη κερδισμένη, μια χούφτα μεγάλων επιχειρηματιών και πλουσίων.
Το 3ο Μνημόνιο φέρνει κατάργηση των απεργιών και του συνδικαλισμού
Ειδικότερα για τους εργαζόμενους, τα εξής πολύ επικίνδυνα μέτρα έχουν συμφωνηθεί με τους «εταίρους» της Ευρωζώνης και θα επιχειρήσει να περάσει η κυβέρνηση: (α) Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων (που θα εκτινάξει την ανεργία και τους εργοδοτικούς εκβιασμούς). (β) Χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία (βάζοντας άπιαστες προϋποθέσεις για το πότε θεωρείται νόμιμη). (γ) Αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου (περιορίζοντας ριζικά την ελευθερία και το πεδίο δράσης των σωματείων, ακόμα και τη δυνατότητα ίδρυσής τους, αν δεν είναι πλήρως εξαρτημένα απ’ τους εργοδότες). Αυτά είναι μπροστά μας – και κανέναν δεν πρέπει να αποκοιμίσουν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης ότι θα διαπραγματευτεί για να προστατεύσει συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. Θέλουν να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε δουλοπάροικους. Να μην έχουμε καμία ελευθερία οργάνωσης και διεκδίκησης, καμία δύναμη απέναντι στους εργοδότες.
Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου όλοι οι εργαζόμενοι να οργανώσουμε μια σκληρή αντίσταση στο 3ο Μνημόνιο (και όσα μέτρα συνεχίζουν απ’ τα προηγούμενα). Σε κάθε χώρο δουλειάς ή σωματείο, πρέπει να συνδέσουμε την πάλη μας για τα άμεσα, καθημερινά προβλήματα με την αντιμετώπιση αυτής της λαίλαπας, την προετοιμασία πιο γενικευμένων αγώνων. Γιατί δεν μπορούν να κρατηθούν π.χ. σε μια επιχείρηση αξιοπρεπείς μισθοί, συμβάσεις, θέσεις εργασίας, αν παντού εξαπλώνεται αυτή η αντεργατική κατρακύλα.
Οι διοικήσεις σε Vodafone, Wind, Victus, εκμεταλλευόμενες την κατάσταση, εφαρμόζουν τα δικά τους «Μνημόνια διαρκείας». Δεν ανανεώνουν τις συλλογικές συμβάσεις. Απαιτούν μειώσεις σε επιδόματα και μισθούς. Συνεχίζουν τις απολύσεις και τη μείωση προσωπικού, ανεβάζοντας διαρκώς την εντατικοποίηση της εργασίας. Θέλουν βήμα βήμα ν’ αντικαταστήσουν σχεδόν όλο το «παλιό» προσωπικό με «νέα ταλέντα», δηλαδή χαμηλότερα αμειβόμενους συναδέλφους, με σχέσεις εργασίας όλο πιο ελαστικές και διαλυμένες (ενοικιαζόμενοι, μπλοκάκια κ.λπ.). Για να το πετύχουν, χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τις «αξιολογήσεις» και τα «μπόνους», βάζοντάς μας σε διαρκές αλληλοφάγωμα, για το ποιος είναι ο πιο «καλός» και «άξιος» – ώστε να κερδίζουν πάνω στη δική μας διαίρεση.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τα φαινόμενα εκφυλισμού του συνδικαλισμού
Πρόσφατα, από τη Victus αποχώρησε ο πρόεδρος του «επιχειρησιακού σωματείου» (για «προσωπικούς λόγους», όπως είπε). To υπόλοιπο ΔΣ του, δεν βρήκε τίποτα περίεργο ή αξιόμεμπτο σ’ αυτή την αποχώρηση ενός εκλεγμένου συνδικαλιστή. Ξέρουμε όμως (από την εμπειρία χρόνων) ότι συνήθως δεν είναι «αθώα» καμία «οικειοθελής αποχώρηση». Πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο που πριν λίγο καιρό έβαζε την υπογραφή του σε μειώσεις στους βασικούς μισθούς, όπως επεδίωκαν οι διοικήσεις στη Victus (και όχι μόνο), χωρίς την παραμικρή προσπάθεια κινητοποίησης των εργαζομένων. Που πρωτοστάτησε στη δημιουργία «χωριστών σωματείων ανά εταιρία» (όπως ακριβώς επεδίωκαν εξαρχής οι Vodafone και Wind). Και που βέβαια, τόσο καιρό, δεν είχε κουβέντα να πει ή μια ανακοίνωση να βγάλει για τα Μνημόνια, τους αγώνες των εργαζομένων, ούτε καν για την Πρωτομαγιά ή άλλα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων.
Πριν λίγους μήνες, από το ίδιο «επιχειρησιακό σωματείο», πάλι ο τότε πρόεδρος (μαζί και εκλεγμένοι στο ΔΣ) εγκατέλειπαν χωρίς καμία προσπάθεια αντίστασης τη θέση εργασίας τους, μεταφερόμενοι σε εργολάβο. Αυτό είναι το παράδειγμα που θέλουμε για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας; Και μάλιστα από εκλεγμένους συνδικαλιστές; Τι διαφέρει από την κατάντια της επίσημης ΓΣΕΕ; Τι μήνυμα παίρνουν έτσι οι διοικήσεις;
Έχουμε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε και ένα νέο πρόβλημα: έναν συνδικαλισμό χωρίς καμία σχέση με τους αγώνες, αφημένο να πηγαίνει όπου τον πάνε τα σχέδια των διοικήσεων. Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης δεν περιορίζονται στη Victus. Εξαπλώνονται σε Vodafone και Wind (που χρηματοδοτούν και διοικούν ουσιαστικά και τη Victus): όταν βλέπουν πως τέτοιο συνδικαλισμό αντιμετωπίζουν, επόμενο είναι να αποθρασύνονται. Γι’ αυτό έχουν μεγάλες ευθύνες και όλοι οι συνδικαλιστές σε Vodafone και Wind, που αποσιωπούν αυτή την κατάσταση (με το πρόσχημα των «ανεξάρτητων εταιριών»), ενώ την γνωρίζουν πάρα, πάρα πολύ καλά.
Συνάδελφοι,
Η αντιμετώπιση όλων των παραπάνω δεν είναι απλή. Ειδικά μέσα στις σκληρές συνθήκες που διαμορφώνονται με το 3ο Μνημόνιο. Δεν μπορεί να γίνει με «μια από τα ίδια», δηλαδή απλά την επανάληψη όσων προσπαθειών και αγώνων έχουν γίνει μέχρι τώρα ή την ανακήρυξη κάποιας κινητοποίησης ανά διαστήματα. Χρειάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης των δυνάμεών μας: για να μπορούμε να ξεπεράσουμε τις διαιρέσεις που καλλιεργούν διαρκώς οι διοικήσεις, τα εμπόδια που μας έχουν βάλει με το κομμάτιασμα σε εταιρίες εργολαβικές, «ανεξάρτητες», ενοικιαζόμενους, τις νέες πιέσεις που θα ασκηθούν με το 3ο Μνημόνιο κ.λπ. Γι’ αυτό σας καλούμε να ενισχύσετε το Ενιαίο Σωματείο, που παλεύει για ένα τέτοιο αποτελεσματικό σχέδιο, για να πάρουν οι οι αγώνες τη δύναμη που σήμερα χρειάζονται.
