Σάββατο, δύο βραδιές πριν μπει ο Σεπτέμβρης. Χώρος αρχαία Πύδνα, Πιερία. Το ολόγιομο φεγγάρι παίζει με τη θάλασσα, τη χρωματίζει, αυτάρεσκο καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά και
στο βάθος, απέναντι, ο γερο-‘Ολυμπος του χαμογελά. Αεράκι, όσο χρειάζεται, να σε δροσίζει ευχάριστα. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος από διψασμένους για τέρψη αισθήσεων ανθρώπους, κάθε ηλικίας.
στο βάθος, απέναντι, ο γερο-‘Ολυμπος του χαμογελά. Αεράκι, όσο χρειάζεται, να σε δροσίζει ευχάριστα. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος από διψασμένους για τέρψη αισθήσεων ανθρώπους, κάθε ηλικίας.
Λαμπρή ευκαιρία να ξεφύγουμε από την σκληρή καθημερινότητα που μας κατατρέχει, αφημένοι στο μουσικό ταξίδι που ετοίμασαν για εμάς οι άνθρωποι της Εστίας Πιερίδων Μουσών. Μπροστά μας ο μαέστρος Ευθύμης Μαυρίδης, η ορχήστρα, η χορωδία και οι σολίστες, με σκηνικό τις αρχαιότητες και την πανσέληνο, ίσως και κάποιες σκιές Μακεδόνων προγόνων να πλανούνται στο χώρο, έτοιμοι να μας ταξιδέψουν, σε μια «βραδιά ήχων και χρωμάτων», όπως υποσχέθηκαν στο κάλεσμα τους. Ίσως περισσότερο λάμπανε από τη δική τους, εσωτερική φλόγα και λιγότερο από τους προβολείς. Μετά τους «απαραίτητους» χαιρετισμούς, που θες – δεν θες τους ακούς και την πραγματικά συγκινητική στιγμή όπου τιμήθηκε ο Άξιος Πρόεδρος (επί τιμή πλέον) Κ. Κωνσταντινίδης, η μουσική γέμισε τον χώρο.
Το ταξίδι ξεκίνησε, ένα τραγούδι μια ιστορία… και στη συνέχεια ακούσαμε πολλές μουσικές ιστορίες. Τελικά, λες, υπάρχουν ανεκτίμητα πράγματα στη ζωή με δωρεάν είσοδο. Εκεί που η θαλασσινή αύρα συνάντησε την αύρα της μουσικής, εκεί γεννήθηκε η ιδανική βραδιά. Όργανα, φωνές, όλα, «υπακούοντας» στη μπαγκέτα του μαέστρου, αρμονικά, μαγευτικά, υπέροχα, μας ταξίδεψαν. Οι ιστορίες, γραμμένες με λέξεις ή στίχους από τα ίδια τα τραγούδια, σε προετοίμαζαν. Και μετά ήχοι και φωνές, μουσικών, χορωδών και σολίστ σε τύλιγαν και σήκωναν την ψυχή σου ψηλά, να γίνει ένα με το φώς της πανσελήνου.
Συναισθήματα βροχή, εναλλάσσονταν από τα λόγια του ποιητή, του στιχουργού, από τις νότες του συνθέτη. Και ήταν πολλοί και εκλεκτοί. Από την πανδαισία της Ελληνικής μουσικής διαλεγμένα, ίσως, τα καλύτερα. Οι «κύκλοι» που αποτελούσαν την κάθε ενότητα προσεκτικά δουλεμένοι, εκπληκτική η επιλογή των τραγουδιών που τη συνέθεταν έδειχνε τη δουλειά και το μεράκι του Δημήτρη Τσακνάκη. Τίποτε τυχαίο, όλα μελετημένα για να σε οδηγήσουν στην κορύφωση της βραδιάς. Τσιτσάνης. Θα μπορούσε έτσι απλά να τελείωνε αυτό το κείμενο. Με μια λέξη. Τσιτσάνης. Χωρίς ίχνος διάθεσης να υποτιμηθεί ότι προηγήθηκε πού ήταν πράγματι ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι. Το τέλος όμως, το φινάλε… Θες ο χώρος και ότι απέμεινε από το Μακεδονικό μεγαλείο, φωτισμένος από την πανσέληνο; Θες η θαλασσινή μεθυστική αύρα; Θες η μουσική και οι μουσικοί που μαλάκωσαν τις ψυχές μας και ελευθέρωσαν το μυαλό μας; Όλα μαζί, ίσως.
Σημασία έχει ότι όταν ο φλοίσβος των κυμάτων συνάντησε την πενιά του μπουζουκιού, όταν ψιθυριστά 2.000 στόματα, μύστες της βραδιάς, ενώθηκαν με τις φωνές χορωδών και τραγουδιστών, για να τραγουδήσουν τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σε μουσική του Τσιτσάνη, «… Κάθε μας μεράκι γίνεται τραγούδι και το λέμε και μες στα στραπάτσα μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε… και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα», ένοιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας.
Το να ευχαριστείς ανθρώπους, που σε έκαναν να νοιώσεις όμορφα, ή καλύτερα σε οδήγησαν να απογειώσεις την κουρασμένη και στρεσαρισμένη, λόγω ημερών, ψυχή σου, μια τέτοια βραδιά πανσέληνου, σε ένα τέτοιο μαγευτικό τόπο πλημμυρισμένο ψίθυρους αρχαίων Μακεδόνων προγόνων, ίσως είναι λίγο. Το θεωρώ, όμως, βαθιά υποχρέωση μου να ευχαριστήσω όλους όσους εργάστηκαν γι αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα, πάντα επιτυχίες!!!
Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να απευθύνομαι προσωπικά, επιτρέπω σπάνια στον εαυτό μου να το πράξει, δεν μπορώ όμως να μην συγχαρώ ιδιαίτερα τον Κύριο Μαυρίδη. Μαέστρο, μπράβο, απλό αλλά κατανοητό σε κάθε γλώσσα.
Με τιμή
Σταύρος Χωνός
Νάουσα.
