συζήτηση) δεν φαίνεται καθαρά ο ρόλος του χρέους.
Η επιστροφή στο Εθνικό νόμισμα έχει ενδιαφέρον και αποτέλεσμα όταν θα σημαίνει και διαγραφή του χρέους γιατί διαφορετικά θα έχουμε ένα δυσβάστακτο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ευρώ που θα το ξεπληρώνουμε με εθνικό νόμισμα οπωσδήποτε υποτιμημένο.
Για να έχουμε συνολική διαγραφή του χρέους σημαίνει ότι θα γίνει μονομερώς άρα με απέναντι τα κράτη της Ε.Ε. στα οποία οφείλουμε μέρος του χρέους. Άρα χωρίς συμμάχους στην μετάβαση.
Η άποψη του Λαπαβίτσα που καταγράφεται για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, σημαίνει διαπραγμάτευση, είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βρήκε ανταπόκριση. Δεν νομίζω ότι ο Λαπαβίτσας θα τα κατάφερνε καλύτερα στην διαπραγμάτευση.
Τι μένει; Η συμφωνημένη έξοδος από το ευρώ, με την Ε.Ε. και τους δανειστές ή η πρόταση Σόιμπλε για πενταετή έξοδο κλπ. Όμως γιατί οι δανειστές θα συμφωνούσαν για έξοδο από το ευρώ αν αυτό δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους;
Υπάρχει κοινός τόπος συμφερόντων με τους δανειστές και τη χώρα μας για έξοδο από το ευρώ και ποιος είναι αυτός ο κοινός τόπος;
Με επιχειρήματα παρακαλώ.
Αντώνης Δ. Μάντζιος, οικονομολόγος
