Γειά σας!. Δε σας ξέρω και δε με ξέρετε. Το όνομα μου δεν έχει σημασία, έχει όμως σημασία το ποια είμαι. Είμαι μια εικοσιοκτάχρονη απόφοιτη Αγγλικού πανεπιστημίου και έχει 5 χρόνια που επέστρεψα στην Ελλάδα.
Τα μεταφοιτικά μου χρόνια είναι όλα χρόνια κρίσης, τώρα πια συνήθισα, στην αρχή όμως ήταν όλα πολύ δύσκολα.
Η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης, μια Ελλάδα χωρίς όρια…
Με υποδέχθηκε μια πατρίδα, καράβι που βυθίζεται και οι Έλληνες όλοι στα μάτια μου, φάνταζαν σα τα ποντίκια που τρέχουν να σωθούν.
Κάποιους από τους φίλους μου δε πρόλαβα καν να τους δώ. Άλλοι Γερμανία, άλλοι Αμερική, άλλοι πάλι Γεωργία. Αυτό το τελευταίο δε το περίμενα με τίποτα.
Πρίν 20 χρόνια μετακόμισαν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή και τώρα επέστρεφαν εκεί , γιατί «εκεί είναι το μέλλον» όπως πρόλαβαν να μου πούν.
Κωμικοτραγικό, τα έχασα.
Πρίν πετάξω για Ελλάδα μια αεροσυνοδός εδάφους της British Airways μόλις κατάλαβε ότι είμαι Ελληνίδα μου είπε με ειλικρινή ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της: «Oh you ‘re from Greece. I’m so sorry for you dear».
Την κοίταξα σαστισμένη είπα ένα ξερό «Thank you» και άρχισα να πανικοβάλλομαι.
Ο χρόνος πάγωσε γύρω μου και το μυαλό μου επαναλάμβανε μια και μόνη φράση: «Έγινε κάτι που δε γνωρίζω;»
Μόνο όταν με τρεμάμενα χέρια κάλεσα τη μητέρα μου να με διαβεβαιώσει πως όλα ήταν μια χαρά, χαλάρωσα!
Αυτό που με περίμενε όμως στην Ελλάδα, δε το περίμενα. Μια χαρά χάλια. Μια ξένη ήξερε περισσότερα από εμένα για όσα συνέβαιναν στην πατρίδα μου. Αν την είχα τώρα μπροστά μου θα της απαντούσα: «I’m sorry too». Θα συμπλήρωνα όμως πως δε χρειάζεται να ανησυχεί γιατί οι Έλληνες αντέχουμε, είμαστε ασκημένοι.
Αντέχουμε και υπομένουμε πολλά. Αλήθεια μπορούμε άραγε να απαριθμήσουμε όλες τις αλλαγές που έφερε η κρίση; Μία από τις αλλαγές που με σόκαρε μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι εργοδότες «αδιαφορούσαν» για άτομα με πτυχίο ή ακόμα χειρότερο με μεταπτυχιακό.
Στην ουσία τους συνέφερε να «αδιαφορούν» δηλώνοντας πως προαπαιτείται μόνο απολυτήριο λυκείου.
Τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση βέβαια έχοντας στη δούλεψη τους άτομα που διαθέτουν πολύ περισσότερα προσόντα από όσα απαιτεί η θέση και που σε άλλες θα έπρεπε να χρυσοπληρώνουν. Στα χρόνια της κρίσης έχουμε ανάγκη από δουλειά και μην έχοντας πολλές επιλογές, συμβιβαζόμαστε με τα λίγα.
Αλλά το πιο τρελό είναι να σε απορρίπτουν λέγοντας σου ότι είσαι overqualified, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ότι είσαι άτομο με «υπερβάλλουσες δεξιότητες».
Η συγκεκριμένη λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας πριν τη κρίση. Η γλώσσα της κρίσης…Μιλάμε μια γλωσσική εξέλιξη! Πρόοδος ή φθορά όμως;
Ξέρετε αυτό που με κούρασε πραγματικά είναι μια ερώτηση που όλοι όσοι με συναντάνε, δε κουράζονται να με ρωτάνε ακόμη και σήμερα: «Γιατί επέστρεψες»;
«Το μέλλον είναι εδώ» η απάντηση μου.
Το καράβι πριν βυθιστεί προλαβαίνει να στείλει ΣΟΣ κι έτσι υπάρχει πάντα ελπίδα ως την τελευταία στιγμή. Το καράβι μπορεί να σωθεί το πιστεύω ακράδαντα!.
Ξέρω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και επειδή ακριβώς μπορούμε, οφείλουμε να τα καταφέρουμε.
Βέβαια υπάρχουν περικοπές θέσεων εργασίας καθημερινά και υψηλά ποσοστά άγχους λόγω εργασιακής ανασφάλειας. Ακόμα κι έτσι όμως, υπάρχουν και κάποιοι πιο τολμηροί που εγκαταλείπουν τη σιγουριά μιας χώρας με περισσότερες ευκαιρίες, επιλέγοντας να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Με αυτό τον τρόπο αντιστρέφουν τις τάσεις μετανάστευσης.
Επενδύοντας εδώ, ενισχύουν την ελπίδα ότι δε το βάζουν κάτω και η κίνηση τους αυτή ισοδυναμεί με λειτούργημα. Είναι όμως τόσοι λίγοι…Χρειαζόμαστε περισσότερους.
Πόσο επίκαιρο είναι αυτό που τόνισε το 1936 στο «Όσα παίρνει ο άνεμος»:
«Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, είναι ότι μπορείς να βγάλεις εξίσου πολλά λεφτά από την καταστροφή ενός πολιτισμού, όσα κι από το χτίσιμο του»
Η καμπάνια για τα μάρμαρα του Παρθενώνα απαιτεί την επιστροφή των γλυπτών στην Ελλάδα για να επανενωθεί το μνημείο.
«Bring Them Back!» το σύνθημα τους αλλά «Bring Them Back!» στις μέρες μας πρέπει να βροντοφωνάξουμε για όλους τους συμπατριώτες μας που ξενιτεύτηκαν με βαριά καρδιά γιατί ο άνεμος της κρίσης τους παρέσυρε στα ξένα.
Είχαν τρέξει να προλάβουν τις σωσίβιες λέμβους, τώρα όμως που βλέπουν από μακριά το καράβι με τον άνεμο να τους παρασύρει όλο και πιο μακριά, κάτι μέσα τους άλλαξε. Το αίσθημα επιβίωσης αντικαταστάθηκε από ένα τεράστιο κενό…
Σα την Ελλάδα πουθενά!
Καταλαβαίνω πως ποσοστά όπως 60% ανεργία στους νέους δικαιολογούν το κύμα μετανάστευσης προς αναζήτηση δουλειάς και μιας καλύτερης ζωής. Χαίρομαι να βλέπω ταλαντούχους Έλληνες να διαπρέπουν στο εξωτερικό, νιώθω υπερήφανη αλλά κάπου μέσα μου θλίβομαι γιατί ξέρω πως αν τα σπουδαία αυτά μυαλά παρέμεναν στην πατρίδα τους, θα υπήρχε μια καλύτερη Ελλάδα που ξέρουμε πως υπάρχει.
Έχουν βέβαια μείνει πίσω αρκετοί. Κάποιοι απλά δεν έχουν άλλη επιλογή και κάποιοι άλλοι επειδή πραγματικά ελπίζουν πως το καράβι θα σωθεί.
Τι κι αν σε μια ανεπτυγμένη χώρα όπως η Ελλάδα κάποιοι αναγκάζονται να δουλέψουν για σαράντα ευρώ την εβδομάδα δίχως καμία ασφάλιση, παράδειγμα η κομμώτρια φίλη μου.
Ενώ κάποιοι άλλοι εργάζονται γνωρίζοντας ότι δε θα πληρωθούν τα οφειλόμενα δεδουλευμένα και οι μήνες περνάνε τόσο γρήγορα…
Η κουμπάρα της αδερφής μου ζωντανό παράδειγμα που για 6 μήνες εθελοτυφλούσε με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πληρωθεί. Λάθος της!. Η εταιρεία χρεοκόπησε κι εκείνη έμεινε απλήρωτη. Απλήρωτη και άνεργη.
Ένα κράτος που εφαρμόζει πολιτική λιτότητας γιατί έτσι του υπαγορεύτηκε και αναπάντεχα τον Απρίλιο του 2013 στην ορκωμοσία της αδερφής μου, ο πρύτανης του πανεπιστημίου δηλώνει πως η ορκωμοσία πρέπει να μείνει αξέχαστη στους απόφοιτους διότι συνέπεσε με την αποκάλυψη που έφερε στο φως ένας εικοσιοχτάχρονος φοιτητής (πρόκειται για τον Thomas Herndon φοιτητή του University of Massachusetts Amherst). Με τη διατριβή του ο νεαρός καταρρίπτει τη θεωρία μέτρων λιτότητας δυο καθηγητών του Χάρβαρντ (Carmen Reinhart και Kenneth Roggoff) των οποίων τα λάθη όμως (λάθη χειρισμών στο φύλλο εργασίας του Excel), επωμίστηκαν όλα τα κράτη που εφάρμοσαν τη λάθος «συνταγή» τους.
Οι περισσότεροι Έλληνες δε το μάθανε ποτέ γιατί τίποτα δεν αναφέρθηκε δημόσια.
Ποιος θα τολμούσε να πεί πως τα μέτρα λιτότητας ήταν λάθος πολιτική η οποία εφαρμόστηκε για να μην πληρώσουν οι πλούσιοι περισσότερους φόρους;
Μόνο πρόσφατα ένας εκ των 300ων της βουλής δήλωσε:
« Η χώρα δεν πρέπει και δε θα ξαναεμπλακεί σε δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας που θα θίγουν τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις» (Ευάγγελος Βενιζέλος).
Γιατί ξαφνικά νιώθω πειραματόζωο; Πειραματίστηκαν, έβγαλαν τα συμπεράσματα τους και τώρα μένει να δούμε τα αποτελέσματα.
Πόσο με θλίβουν όλοι όσοι «παραιτήθηκαν». Το να βάζεις τέλος στη ζωή σου για χρέη, είναι λιποταξία. Έπρεπε να γίνουν πιο δυνατοί, να καταφέρουν το ακατόρθωτο και να βγούν νικητές, όχι ηττημένοι.
Μές τη βροχή είδα έναν ηλικιωμένο να περπατάει κλαίγοντας. Σχεδόν μπορούσα να καταλάβω τις σκέψεις του: «Σtα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος» ( στίχοι από παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη «Πατρίδα μ΄αραεύω σεν».
Ένας «ρατσιστικός» νόμος. Άφησε χιλιάδες ηλικιωμένους ομογενείς από την πρώην ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) κόβοντας τους τη σύνταξη, διότι πλέον δικαίωμα σύνταξης από τον ΟΓΑ, έχουν μόνο όσοι έχουν 20 χρόνια μόνιμης και νόμιμης διαμονής στην Ελλάδα.
Εμείς οι νέοι έχουμε το περιθώριο να περιμένουμε καλύτερες ημέρες, πως μπόρεσε το κράτος να πληγώσει τους πιο αδύναμους.
Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων όσων ευθύνονται για τα δάκρυα τόσων και τόσων ηλικιωμένων. Ντροπή και αίσχος.
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα…αλλά υπάρχει ακόμη ελπίδα. Η Ελλάδα έχει γίνει μια χώρα όπου κάποιοι άνθρωποι ελπίζουν, κάποιοι προσεύχονται και κάποιοι διαμαρτύρονται. Οι απεργίες έχουν γίνει συχνές. Μια Αθηναία φίλη μου, αγανακτισμένη παραπονέθηκε πως έτυχε μια ημέρα να χρειαστεί να ξοδέψει 28 ευρώ για να πάει στη δουλειά της και ο λόγος απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που βλέπουν απεργίες τέτοιου είδους ως ένα κίνητρο για έναν πιο υγιεινή τρόπο ζωής, δεδομένου ότι το περπάτημα επιβάλλεται και καταλήγει ρουτίνα, παύοντας να είναι πολυτέλεια μόνο του ελεύθερου χρόνου.
Σε γενικές γραμμές η ζωή συνεχίζεται με πράσινες εκστρατείες να προωθούν μια πιο φιλική προς το περιβάλλον ζωή, που για κάποιους φαντάζει ειρωνικό πιστεύουν ότι η επιβίωση είναι πιο σημαντική από την ανακύκλωση και την ποδηλασία.
Παράλληλα πολλοί πολίτες στρέφονται στην εκκλησία και εναποθέτουν εκεί τις ελπίδες τους. Ενώ το 2012 με σόκαραν όσοι με ανακούφιση περίμεναν το τέλος του κόσμου.
Η ζωή συνεχίζεται κανονικά ζούμε όμως παράξενες ημέρες…Σε μια χώρα που έχει πάρει την κατιούσα δημογραφικά, παντρεμένα ζευγάρια αντιμετωπίζουν μια εγκυμοσύνη ως βάρος και όχι ως θαύμα ζωής….
Δε θα ξεχάσω ποτέ τα δακρυσμένα μάτια της ξαδέρφης μου, την απόγνωση της φωνής της. Δεν ήταν καν σίγουρα αν ήταν έγκυος, η πιθανότητα όμως την τρόμαζε.
«Με ένα παιδί και τα βγάζουμε πέρα με το ζόρι, δε μπορούσα να το διακινδυνεύσω…» μου είπε. Είχε πάρει το χάπι της επόμενης ημέρας, δε το είπε στον σύζυγο της, δε το είπε στh μάνα της και ανοίχτηκε μόνο σε εμένα. Τα δάκρυα της με πόνεσαν. Σήμερα όμως 5 χρόνια μετά, έχει δεύτερο παιδί και δουλειά. Νιώθω υπερήφανη που τα βγάζει πέρα.
Παρ΄όλες τις δυσκολίες η ζωή συνεχίζεται κανονικά…Κορίτσια και αγόρια ερωτεύονται, παντρεύονται, δημιουργούν οικογένειες, και προσπαθούν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια της ζωής.
Εν ολίγοις δεν έχει σημασία 20 χρόνια πριν, σήμερα ή 20 χρόνια από τώρα…
Η Ελλάδα ήταν, είναι, και θα παραμείνει μια όμορφη χώρα με θετικούς ανθρώπους.
Αυτή τη στιγμή μπορεί να μοιάζει με καράβι που βυθίζεται, ωστόσο πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα σκαμπανεβάσματα είναι μέρος της ζωής…
Ζούμε σε μια χώρα στα χρόνια της κρίσης, η ζωή όμως συνεχίζεται κανονικά.
Έχω πάντα μαζί μου μια φωτογραφία από το δημοτικό. Από τις αρχές της δεκαετίας του 90΄δηλαδή. Η φωτογραφία απεικονίζει μια αίθουσα σχολείου με 4 παιδιά που κάθονται στα θρανία τους γύρω από μια ξυλόσομπα, και στο βάθος η δασκάλα στην έδρα της. Ένα από τα παιδάκια είμαι εγώ. Η σχολική τάξη δεν έχει τίποτε το παράξενο. Στην Ελλάδα του σήμερα, η ξυλόσομπα θα έπρεπε να είναι τρόπος θέρμανσης του παρελθόντος και όχι κάτι το τόσο οικείο. Έπρεπε βλέποντας αυτή τη φωτογραφία να νοσταλγήσουμε παλιές εποχές.
Έλα όμως που είχε ξεχαστεί για χρόνια, η ξυλόσομπα έχει κάνει το μεγάλο come back (με ειρωνική διάθεση έχοντας στο μυαλό το τραγούδι Come Back της Άντζελας Δημητρίου), στις ζωές μας. Οι Έλληνες δε καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, η εφευρετικότητα που έχουμε «κληρονομήσει» από τον πολυμήχανο Οδυσσέα μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία.
Όπως ο Οδυσσέας κατάφερε να φτάσει στην Ιθάκη παρά τις δυσκολίες που βρέθηκαν στο δρόμο του, έτσι κι εμείς θα βγούμε όσο γίνεται πιο αλώβητοι μέσα από την κρίση. Η μπόρα έχει σχεδόν σωπάσει. Ως εδώ τα καταφέραμε. Κοιτάξτε τους ανθρώπους γύρω σας. Είναι όλοι Ήρωες! Χαμογελάστε τους ενθαρρυντικά. Είμαστε όλοι ήρωες και οι παράξενες ημέρες που ζήσαμε δε μας λύγισαν και δεν πρόκειται να μας λυγίσουν ποτέ γιατί είμαστε Έλληνες!
Τα καταφέραμε και γι αυτό ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ μας αξίζει!
Δ.Χ.Σ.
