Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο κ. Τσίπρας έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες.
Εντός και εκτός συνόρων.
Εντός της χώρας και εντός του κόμματός του.
Εντός των κυβερνήσεων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Εντός συμμάχων και εταίρων.
Εντός άσπονδων φίλων.
Με λίγα λόγια, παντού!
Στο εξωτερικό, επιτέθηκε στους πάντες με υβριστικούς χαρακτηρισμούς, έστειλε ένα είρωνα υπουργό Οικονομικών να κάνει σε όλους τον έξυπνο, κορόιδεψε βάζοντας την υπογραφή του στη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου και μετά αναιρώντας τη, διέκοψε τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης την ώρα που αυτή εξελισσόταν, πηγαινοερχόταν αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις τις οποίες δεν τήρησε ποτέ.
Στην Ελλάδα, με την προκλητική ρητορεία του, επέβαλε μια διχαστική γλώσσα του μίσους, εκπαίδευσε ένα τμήμα του ελληνικού λαού (με τη βοήθεια και του παράδοξου κυβερνητικού του εταίρου που του κουνά
το δάχτυλο ενώπιον του συνόλου του κοινοβουλίου) σε ανέξοδα «όχι» και γλυκερή θυματοποίηση, σε λεονταρισμούς, σε «δεν πληρώνω», σε… συναυλίες με νταούλια, λύρες και ζουρνάδες.
Από αυτή τη δεξαμενή προέρχονται και οι βουλευτές του, οι οποίοι, οχυρωμένοι μέσα στις συνιστώσες του, δεν του έκαναν την τιμή να τον περιβάλουν με την εμπιστοσύνη τους σε μια κρίσιμη ψηφοφορία για το μέλλον της κυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά».
Μιλάμε για βουλευτές που δεν έχουν συναίσθηση του κακού που η κυβέρνησή τους έχει προκαλέσει στον ελληνικό λαό και θέλουν να του προκαλέσουν κι’ άλλο – έως ότου τον γονατίσουν εντελώς.
Βαρεθήκαμε να ακούμε ότι το 61% του δημοψηφίσματος ήταν ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του – και τελικά αποδείχθηκε πως ήταν ψήφος δυσπιστίας: Όπως ο λαός, έτσι και μεγάλος αριθμός βουλευτών του, τον κάλεσαν, με τον δικό τους τρόπο οι μεν και οι δε, να ανταποκριθεί στις προεκλογικές δεσμεύσεις του, κάτι που, όπως αποδείχθηκε, δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να προκληθεί μια μεγάλη καταστροφή στη χώρα.
Βαρεθήκαμε να τους ακούμε να λένε ότι η πολυφωνία είναι ο πλούτος της Αριστεράς, αλλά τελικά δεν είναι παρά η μεγάλη της φτώχεια, αποδεικνύοντας την ανικανότητά της να κυβερνήσει.
Ο κ. Τσίπρας υπήρξε από την αρχή δέσμιος της κομματικής πολυφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συνιστώσες του δεν αυτοδιαλύθηκαν ποτέ – παρά τα ευχολόγια Τσίπρα στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματός του, τον Ιούλιο του 2013.
Έτσι, ο ίδιος τοποθέτησε δηλωμένους κομμουνιστές σε καίρια υπουργεία όσον αφορά στη διαπραγμάτευση που θα ακολουθούσε – γιατί άραγε, μήπως δεν σκόπευε να οδηγήσει ποτέ σε αίσιο τέλος τη διαπραγμάτευση;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας τοποθέτησε στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής, κατασκεύασε δηλαδή, την βασική αμφισβητία του.
Δεν τα γνώριζε όλα αυτά; Πίστευε ότι μπορούσε να προχωρήσει έτσι;
Ή μήπως υπήρχαν δόλια σχέδια να οδηγηθούμε ως εδώ;
Το πρώτο, είναι απαράδεκτο, διότι πολιτική είναι η Τέχνη του προβλέπειν.
Το δεύτερο, θα το κρίνει η Ιστορία (αλλά θα έχει προηγουμένως παραγάγει σοβαρές συνέπειες – και για τον ίδιο, αλλά δυστυχώς και για τον λαό μας).
