Στο τέλος της διαπραγμάτευσης, η Κυβέρνηση να δεχτεί την τελική πρόταση της Ευρωζώνης
1. Φτάνει πλέον στο τέλος της η διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη για την εφαρμογή της Συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, με την οποία παρατάθηκε μέχρι τις 30.6.15 η Δανειακή σύμβαση και το σχετικό με αυτήν Πρόγραμμα.
Η Κυβέρνηση δείχνει να πιστεύει πως το ενδεχόμενο αποχώρησης της χώρας μας από την Ευρωζώνη θα αναγκάσει τις άλλες δεκαοκτώ χώρες της να δεχτούν τις γνωστές “κόκκινες γραμμές” της (για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τον ΦΠΑ, τις ιδιωτικοποιήσεις…).
Πρόκειται για προσδοκία καθαρά ουτοπική, καθώς:
- Η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να αποδεχτεί “κόκκινες γραμμές” που δεν είναι συμβατές με τη Συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, με την οποία η Κυβέρνηση:
- Δεσμεύτηκε να αποφύγει “οποιαδήποτε ανάκληση μέτρων ή μονομερείς αλλαγές πολιτικών και δομικών μεταρρυθμίσεων, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους ή τη δημοσιονομική σταθερότητα, όπως αποτιμώνται από τους θεσμούς”.
- Αποδέχτηκε πως “μόνο η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης από τους θεσμούς θα επιτρέψει οιαδήποτε καταβολή της εναπομείνασας δόσης του τρέχοντος Προγράμματος…”.
- Η αποδοχή απαιτήσεων μιας χώρας που δεν είναι αποδεκτές από όλες τις άλλες χώρες θα κατέληγε σε ισχυρό κλονισμό της Ευρωζώνης και, τελικά, ίσως στην κατάρρευσή της (αφού θα συνιστούσε παραβίαση των βασικών αρχών λειτουργίας της και (κακό) προηγούμενο που θα μπορούσε να επαναληφθεί και για άλλες χώρες).
2. Τι όμως θα συμβεί αν, την τελευταία στιγμή, τότε που θα έχουν διατυπωθεί οι τελικές θέσεις των δύο μερών, παραμένουν ακόμα κάποιες “κόκκινες γραμμές” της Κυβέρνησης που δεν θα γίνονται δεκτές από την Ευρωζώνη;
Η Κυβέρνηση θα κληθεί τότε να πάρει τη μεγάλη απόφαση: Να δεχτεί την τελική πρόταση της Ευρωζώνης ή να την απορρίψει.
(α) Αν την δεχτεί:
- Θα πάρει τα δύσκολα μέτρα που θα έχει ζητήσει η Ευρωζώνη.
- Θα εισπράξει το υπολειπόμενο ποσό της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, που θα της επιτρέψει να εκπληρώσει τις άμεσες οικονομικές υποχρεώσεις της στο εσωτερικό της Χώρας (μισθούς, συντάξεις…) και το εξωτερικό (πληρωμές δανείων…).
- Θα έχει τη δυνατότητα να συνάψει, μετά τις 30 Ιουνίου, μια νέα δανειακή σύμβαση δύο-τριών ετών με την Ευρωζώνη, που θα δώσει την ευκαιρία στη Χώρα να προχωρήσει σε μια αναπτυξιακή πορεία.
(β) Αν την απορρίψει:
- Δεν θα πάρει τα δύσκολα μέτρα που θα έχει προτείνει η Ευρωζώνη.
- Δεν θα εισπράξει το υπολειπόμενο ποσό της τρέχουσας δανειακής σύμβασης.
- Δεν θα μπορέσει να συνάψει, μετά τις 30 Ιουνίου, όταν θα χρειάζεται 30-40 δισεκ. ευρώ για την επόμενη τριετία, μια νέα δανειακή σύμβαση με την Ευρωζώνη.
- Θα αναγκαστεί να πάρει πολύ σκληρότερα μέτρα από αυτά της Ευρωζώνης που θα έχει απορρίψει (μεγαλύτερες περικοπές μισθών και συντάξεων, υψηλότερη φορολόγηση κ.λ.π.), αφούχωρίς δανεισμό από την Ευρωζώνη και τις αγορές λεφτά δεν θα υπάρχουν για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, προμηθευτές και όλα τ’ άλλα.
(γ) Αν απορρίψει την τελική πρόταση της Ευρωζώνης, τι θα πράξει η Κυβέρνηση με το ΔΝΤ, το οποίο δεν διαπραγματεύεται τη δική του Δανειακή σύμβαση και το δικό του Πρόγραμμα, που συνεχίζονται μέχρι τον Μάρτιο του 2016 με όρους ίδιους με εκείνους του Προγράμματος της Ευρωζώνης;
3. Το συμφέρον της Χώρας επιβάλλει η Κυβέρνηση, την τελευταία στιγμή της διαπραγμάτευσης, όταν όλα θα έχουν λεχθεί, να αποφασίσει να δεχτεί την τελική πρόταση της Ευρωζώνης, αποσύρροντας τις όποιες “κόκκινες γραμμές” εξακολουθούν να μην αποδέχονται οι άλλες δεκαοκτώ χώρες.
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της Βουλής θα συμφωνήσει με μια τέτοια απόφαση, γιατί αντιλαμβάνεται πλέον πως η απόρριψη των τελικών προτάσεων της Ευρωζώνης, των προτάσεων της τελευταίας στιγμής, θα οδηγούσε τη Χώρα σε οικονομική και πολιτική απομόνωση και, τελικά, σε ολική καταστροφή.
4. Σε ολική καταστροφή, θα οδηγούσαν τη Χώρα, και μάλιστα «άμα τη προκηρύξει» τους, και ένα δημοψήφισμα ή νέες εκλογές, που επιπόλαια προτείνουν, ανοιχτά ή με μισόλογα, ορισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛΛ, ενώ το οποιοδήποτε αποτέλεσμά τους ούτε τις θέσεις της Ευρωζώνης θα άλλαζε ούτε λεφτά θα μας έφερνε.
