Ιστορικό αφιέρωμα στην 8η Μάρτη από ΔΑΣ-ΟΤΑ ΠΙΕΡΙΑΣ)

Ιστορικό αφιέρωμα  στην  8^η  Μάρτη

( Από   ΔΑΣ-ΟΤΑ ΠΙΕΡΙΑΣ)

Η μικρή μας συμβολή (με ένα κάπως μεγάλο κείμενο, που αξίζει να διαβαστεί)  στην απόδοση του πραγματικού νοήματος της «γιορτής της Γυναίκας»

Η 8^η Μάρτη είναι μια  μέρα που έχει τη δική της αγωνιστική και αιματοβαμμένη ιστορία, όπως και η 1η Μάη.  Είναι μια μέρα που ανήκει στην γυναίκα εργαζόμενη, στη γυναίκα αγωνίστρια. 

ΚΛΑΡΑ ΤΣΕΤΚΙΝ (ΑΡΙΣΤΕΡΑ)

Το 1910 η Γερ­μα­νί­δα σοσιαλίστρια  Κλάρα Tσέτ­κιν, διε­θνής αγω­νι­στι­κή φυ­σιο­γνω­μία του ερ­γα­τι­κού και γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος, για να τι­μή­σει τους με­γα­λειώ­δεις αγώ­νες των γυ­ναι­κών ερ­γα­τριών της Νέας Υόρ­κης και να πο­λι­τι­κο­ποι­ή­σει πα­ρα­πέ­ρα τους στό­χους του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος, πρό­τει­νε στη Δεύ­τε­ρη Διε­θνή Διά­σκε­ψη Σο­σια­λι­στριών στην Κο­πεγ­χά­γη της Δα­νί­ας να κα­θιε­ρω­θεί η 8η του Mάρτη ως πα­γκό­σμια μέρα της γυ­ναί­κας. Η πρό­τα­ση έγινε δεκτή. 


 

Είχαν προη­γη­θεί: Στις 8 του Mάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη των HΠA οι γυναί­κες που δού­λευαν στα ερ­γο­στά­σια υφα­ντουρ­γί­ας και ιμα­τι­σμού ­ξεσηκώθη­καν.   Έκα­ναν την πρώτη κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη στην ιστο­ρία απερ­γία γυ­ναι­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων,  δια­δή­λω­σαν  για τη μεί­ω­ση των ωρών ερ­γα­σί­ας σε 10 ώρες (μέχρι τότε ήταν 16), για ίσα με­ρο­κά­μα­τα με τους άν­δρες και για αν­θρώ­πι­νες συν­θή­κες δου­λειάς και ζωής. H συ­γκέ­ντρω­ση και δια­δή­λω­ση τότε πνί­γη­κε στο αίμα. Δύο χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, πάλι το Mάρτη, ξανά οι «ερ­γά­τριες ρού­χων» ορ­γά­νω­σαν την πρώτη ερ­γα­τι­κή ένωση προ­σπα­θώ­ντας να προστατέψουν ­ τους εαυ­τούς τους και να κερ­δί­σουν με­ρι­κά βα­σι­κά δι­καιώ­μα­τα στο χώρο ερ­γα­σί­ας τους.     

Στις 22 Νο­έμ­βρη 1909, στη Νέα Υόρκη, μετά από 11 εβδο­μά­δες απερ­γιών­ περιο­ρι­σμέ­νων σε συ­γκε­κρι­μέ­νες βιο­τε­χνί­ες , χι­λιά­δες ερ­γά­τες και ερ­γά­τριες υφα­ντουρ­γί­ας συ­γκε­ντρώ­θη­καν στο Cooper Union, για να απο­φα­σί­σουν αν θα κλι­μα­κώ­σουν τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Καθώς οι συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες, άντρες στην πλειο­ψη­φία τους, εφι­στούν την προ­σο­χή στους κιν­δύ­νους που εγκυ­μο­νεί η κή­ρυ­ξη γε­νι­κής απερ­γί­ας, ανε­βαί­νει στο βήμα η νεαρή ερ­γά­τρια Κλάρα Λέμ­λικ, υπο­βα­στα­ζό­με­νη. Μόλις είχε βγει από το νο­σο­κο­μείο όπου νο­ση­λεύ­τη­κε μετά τον ξυ­λο­δαρ­μό της από τρα­μπού­κους κατά τη διάρ­κεια πι­κε­το­φο­ρί­ας (ενώ είχε συλ­λη­φθεί 17 φορές στο διά­στη­μα της απερ­γί­ας). Τα λόγια της με­τα­φρά­ζο­νταν ταυ­τό­χρο­να στα αγ­γλι­κά και τα ιτα­λι­κά, ξε­ση­κώ­νο­ντας τον εν­θου­σια­σμό των ερ­γα­τριών: «Άκου­σα όλους τους ομι­λη­τές και δεν δια­θέ­τω πια άλλη υπο­μο­νή. Είμαι ερ­γά­τρια, μια από όλες αυτές που απερ­γούν ενά­ντια στις αφό­ρη­τες συν­θή­κες. Κου­ρά­στη­κα να ακούω τους ομι­λη­τές να μι­λούν με γε­νι­κό­τη­τες. Εδώ ήρ­θα­με να απο­φα­σί­σου­με αν θα κα­τέ­βου­με σε απερ­γία ή όχι. Εγώ προ­τεί­νω να κα­τέ­βου­με σε γε­νι­κή απερ­γία – τώρα!» Τα λόγια της ξε­σή­κω­σαν τον εν­θου­σια­σμό των γυ­ναι­κών που ψή­φι­σαν υπέρ της απερ­γί­ας και βγή­καν στο δρόμο –σε σύ­γκρου­ση με την αστυ­νο­μία, τους δι­κα­στές, τους ερ­γο­δό­τες. Ήταν από μία από τις σκλη­ρό­τε­ρες απερ­γί­ες γυ­ναι­κών, η γνω­στή σαν «εξέ­γερ­ση των 20.000″ ερ­γα­τριών στις βιο­τε­χνί­ες ιμα­τι­σμού της Νέας Υόρ­κης που δι­ήρ­κη­σε από το Νο­έμ­βρη του 1909 ως το Φλε­βά­ρη του 1910. Μια ηρω­ι­κή απερ­γία που κλι­μα­κώ­θη­κε εντάσ­σο­ντας και χι­λιά­δες ερ­γά­τες της υφα­ντουρ­γί­ας και έγινε γε­νι­κή απερ­γία στον κλάδο.

Στην Ελ­λά­δα, η πρώτη απερ­γία ερ­γα­τριών έγινε στις 13 Απρί­λη 1892 από τις υφά­ντριες του ερ­γο­στα­σί­ου Αδελ­φών Ρε­τσί­να, στο Πει­ραιά. Από τότε και στα επό­με­να χρό­νια οι ερ­γα­ζό­με­νες γυ­ναί­κες πήραν μέρος σε πολ­λές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και έδω­σαν και θύ­μα­τα στον αγώνα για τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, αλλά και για την ισο­τι­μία των γυ­ναι­κών. Πχ. το 1924 στην με­γά­λη απερ­γία των κα­πνερ­γα­τών της Κα­βά­λας, σκο­τώ­θη­κε η κα­πνερ­γά­τρια Μαρία Χου­σιά­δου. Το 1926 στην απερ­γία στο ερ­γο­στά­σιο ΠΑ­ΠΑ­ΣΤΡΑ­ΤΟΣ στο Αγρί­νιο, στην ομάδα πε­ρι­φρού­ρη­σης της απερ­γί­ας ήταν και η ερ­γά­τρια Βα­σι­λι­κή Γε­ωρ­γα­ντέ­λη (6 μηνών έγκυος), η οποία σκο­τώ­θη­κε στις 8 Αυ­γού­στου 1926 από πυρά της αστυ­νο­μί­ας κατά τη διάρ­κεια πο­ρεί­ας των απερ­γών.

Στις  28 Ιουλίου 1980 μπροστά στην πύλη της κλωστουφαντουργίας  ΕΤΜΑ κι ενώ μοίραζε προκηρύξεις για την απεργία  λεωφορείο που   οδηγούσε ο  27χρονος απεργοσπάστης οδηγός  Μάριος Χαρίτος χτύπησε και σκότωσε την φοιτήτρια μέλος της ΚΝΕ, ΣΩΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Την ίδια ημέρα, το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας και η Εργοστασιακή Επιτροπή κήρυξαν απεργία στο εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, η οποία ξεκίνησε στις 10 το βράδυ.

Η 8^η  Μάρτη  καθιερώθηκε σαν γιορτή για να τι­μού­με τους αγώ­νες των γυ­ναι­κών στο πα­ρελ­θόν, και να συ­νε­χί­ζου­με την πάλη μας σή­με­ρα. Και σαν τέ­τοια «γιορ­τά­ζε­ται» :με δια­δη­λώ­σεις, εκ­δη­λώ­σεις και πο­ρεί­ες σε όλες τις χώρες του κό­σμου.

Αξί­ζει να θυ­μί­ζου­με, ότι ο πρώ­τος πραγ­μα­τι­κός γιορ­τα­σμός της μέρας της Γυ­ναί­κας έγινε το 1917 στη Pωσία, όταν οι δια­δη­λώ­σεις των γυ­ναι­κών ση­μα­το­δό­τη­σαν την επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη. Εκεί­νη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη (23 Φλε­βά­ρη με το παλιό ημε­ρο­λό­γιο), οι γυ­ναί­κες της Πε­τρού­πο­λης κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία στις βιο­τε­χνί­ες της κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας, διεκ­δι­κώ­ντας «ψωμί και ει­ρή­νη» και βελ­τί­ω­ση της ζωής των γυ­ναι­κών.

H Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση με­ρι­κούς μήνες μετά «άνοι­ξε» μια νέα εποχή για τις γυ­ναί­κες: με­τα­ξύ άλλων κα­θιε­ρώ­θη­κε νο­μι­κά η ισό­τη­τα αν­δρών και γυ­ναι­κών (και ο ίσος μι­σθός για ίση ερ­γα­σία), το δι­καί­ω­μα να εκλέ­γουν ΚΑΙ να εκλέ­γο­νται, κα­ταρ­γή­θη­κε η πα­τρι­κή και αν­δρι­κή εξου­σία, ανα­γνω­ρί­στη­κε το αυ­τό­μα­το δια­ζύ­γιο, οι εκτρώ­σεις έγι­ναν ελεύ­θε­ρες και δω­ρε­άν, η πα­ρο­χή αντι­σύλ­λη­ψης ήταν δω­ρε­άν. Ταυ­τό­χρο­να απο­ποι­νι­κο­ποι­ή­θη­κε η ομο­φυ­λο­φι­λία όπως και κάθε σε­ξουα­λι­κή προ­τί­μη­ση ή πρα­κτι­κή –«εφό­σον δεν βλά­πτο­νταν κα­νέ­νας». Ορ­γα­νώ­θη­καν κοι­νο­τι­κά εστια­τό­ρια, παι­δι­κοί σταθ­μοί, πλυ­ντή­ρια για να μειω­θεί η εξάρ­τη­ση των γυ­ναι­κών από τις «οι­κο­γε­νεια­κές δου­λειές» που τις κα­θη­λώ­νουν στο σπίτι. Μέσα σε μήνες πάρ­θη­καν μέτρα και ανα­γνω­ρί­στη­καν δι­καιώ­μα­τα και αι­τή­μα­τα, που για δε­κά­δες χρό­νια ο κα­πι­τα­λι­σμός αρ­νεί­ται –ακόμα και σή­με­ρα- στις γυ­ναί­κες. Αυτές οι κα­τα­κτή­σεις έδι­ναν τη δυ­να­τό­τη­τα στη γυ­ναί­κα της ερ­γα­τι­κής τάξης να απο­βά­λει τα βάρη του νοι­κο­κυ­ριού και να «μπο­ρεί να κυ­βερ­νά» μέσα από τη συμ­με­το­χή της στα σο­βιέτ. Αυτό άλ­λα­ξε τα μέχρι τότε δε­δο­μέ­να για το κί­νη­μα των γυ­ναι­κών. Tο ­ζήτη­μα πια για τις γυ­ναί­κες δεν ήταν η κα­τά­κτη­ση της ψήφου σε μια αστι­κή κοι­νω­νία, αλλά ήταν η απε­λευ­θέ­ρω­σή τους σε μια νέα κοι­νω­νία χωρίς κα­τα­πί­ε­ση.

Σή­με­ρα, που δε­χό­μα­στε μια ολό­πλευ­ρη επί­θε­ση σε όλα μας τα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις, που μας αφαιρούνται  όλα όσα με αγώ­νες δε­κα­ε­τιών ­καταφέ­ρα­με, είναι καλό να θυ­μό­μα­στε από που ερ­χό­μα­στε… Η ιστο­ρία  του γυναικείου κινήματος μπο­ρεί να γίνει οδη­γός αντί­στα­σης και ανα­τρο­πής για το σή­με­ρα.

Να διεκδικήσουμε συλλογικά και οργανωμένα:

Δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς για τα παιδιά μας, δωρεάν προληπτικές εξετάσεις και  επισκέψεις σε γιατρούς, δωρεάν φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη για όλη την οικογένεια χωρίς προϋποθέσεις,    δωρεάν δημόσια μαιευτήρια, επίδομα τοκετού, αυξημένες άδειες εγκυμοσύνης, τοκετού, μητρότητας, ανεξάρτητα αν  η γυναίκα είναι  μισθωτή, αυτοαπασχολούμενη, αγρότισσα ή άνεργη. Αναγνώριση της μητρότητας ως κοινωνικής αξίας, πλήρη σύνταξη για τις γυναίκες στα 55 χρόνια ή μετά 30 χρόνια δουλειάς, δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλο το λαό.

Κάθε χρόνο με ευκαιρία την 8^η του Μάρτη το αστικό κατεστημένο μας βομβαρδίζει με ευχολόγια και γλοιώδεις μεγαλοστομίες για τον αναντικατάστατο ρόλο της γυναίκας σαν εργαζόμενη- μάνα- νοικοκυρά κλπ. Δεν λένε όμως κουβέντα για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να απελευθερωθεί πραγματικά η γυναίκα από τη διπλή εκμετάλλευση ( ως μισθωτή εργαζόμενη στον καπιταλιστή, και ως άμισθη εργαζόμενη στο νοικοκυριό.)   Αναμασούν την καραμέλα περί ισότητας και καταπολέμησης των διακρίσεων, την ίδια στιγμή που  τα μεγάλα αφεντικά,  ξεζουμίζουν τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους καθημερινά στα σύγχρονα κάτεργα των επιχειρηματικών ομίλων.

Εμείς ξέρουμε ότι:

Ισότητα και εκμετάλλευση είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.

Με αγώνες κατακτούνται τα δικαιώματα.

Τιμή και δόξα στους νεκρούς του αγώνα - κουράγιο και δύναμη στις σημερινές αγωνίστριες γυναίκες  όλου του κόσμου.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (ΔΑΣ-ΟΤΑ ΠΙΕΡΙΑΣ)