Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Στο κατώφλι των εκλογών δεκάδες σκέψεις σφηνώνονται στο νου, σκέψεις που δεν έχουν αρχή και τέλος ούτε καν συμπαγή άξονα… Ωστόσο η κυρίαρχη απ’ αυτές είναι γιατί και πως φτάσαμε εδώ; Αλλά ας δούμε τα δύο ερωτήματα με μια πιο…μαθηματική βάση.
Αν υποθέσουμε πως η πολιτική είναι ο καθρέφτης μας τότε το είδωλο μας θα είναι σάπιο και αποκρουστικό. Και όχι άδικα. Αν αναλογιστούμε ποιοι συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό τότε θα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα χρήσιμα. Ας κάνουμε μια απόπειρα λοιπόν να δούμε την αλήθεια του ειδώλου…
Άνθρωποι που έχουν τυλιγμένο το μυαλό τους με μια φιλοσοφία…γραβάτας είναι δήθεν ευγενικοί αλλά μόλις δουν γυρισμένες πλάτες βωμολοχούν. Οι ίδιοι αυτοί που κατηγορούν την νεολαία για την συμπεριφορά της σαν να μην έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση την τωρινή και συμπεριφέρονται ως ουρανοκατέβατοι.
Συστήνονται με τίτλους που δεν μπορούν να σηκώσουν μόνο και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού των γύρων τους οικειοποιούνται.
Δεν γνωρίζουν την έννοια της λέξης σεβασμό και όμως απαιτούν από τους άλλους να τους σέβονται.
Θεωρούν τον εαυτό τους δημοκρατικό μέχρι σημείου (μεγίστου) πατώντας όμως πάνω στις ουσιαστικές αξίες του πολιτεύματος.
Κι όμως είμαστε στην επιφάνεια του καθρέφτη πιο βαθιά ματώνει και ο ίδιος με την εικόνα της κοινωνίας μας. Κανείς δεν τον ρώτησε άλλωστε πως είναι να αντανακλά στο φως παράσιτα που φοράνε μανδύες λόγιων ανδρών.
Παράσιτα που δεν διστάζουν να σε χαρακτηρίσουν φασίστα επειδή δεν δίνεις Βήμα σε ακραίες πολιτικές δυνάμεις, παράσιτα που σε χαρακτηρίζουν αδερφή επειδή δεν παίρνεις το μέρος τους, παράσιτα γιατί ζουν χωρίς να προσφέρουν τρώγοντας μεροκάματα ενός από την νεολαία που κατηγορούν. Παράσιτα που διαμορφώνουν το πολιτικό παζλ και κατά επέκταση τον κοινωνικό ιστό.
