Το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνεται
λόγος όλο και πιο πολύ για το πόσο θα επηρεαστεί η ομαλή πορεία της χώρας μας
από μία ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες την προσεχή άνοιξη για την εκλογή
Προέδρου της Δημοκρατίας.
Είναι σαφές πως αυτή την ομαλή πορεία
όπως την ονομάζουν και την διατυμπανίζουν συνεχώς οι συγκυβερνώντες, δεν μπορεί
να γίνει αντιληπτή από τον μέσο πολίτη αυτής της χώρας όπου με την χάραξη της
υφιστάμενης πολιτικής έχει δει τα εισοδήματα του να κατρακυλούν με αποτέλεσμα η
αγοραστική του δύναμη να μειώνεται αντίστοιχα με αμείωτο ρυθμό. Έχει δει τα
όποια εργασιακά του δικαιώματα που ήταν
απόρροια πολλών αγώνων των τελευταίων δεκαετιών να εξανεμίζονται με αποτέλεσμα
σήμερα να έχουμε γυρίσει στον εργασιακό μεσαίωνα με συμβάσεις ημέρας, με
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με μισθούς εξαθλίωσης κ.λ.π.. Έχει δει την
όποια έννοια κοινωνικού κράτους να εξανεμίζεται. Την όποια υγιή ιδιωτική
πρωτοβουλία της μικρομεσαίας τάξης να καθίσταται απελπιστικά μόνη απέναντι σε
ένα κράτος “λεβιάθαν” που προσπαθεί συνεχώς να την επιβαρύνει με περισσή
γραφειοκρατία αλλά και με αυστηρή φορολογική πολιτική.
Είναι γεγονός πως την ομαλή πορεία
κάποιοι την αντιλαμβάνονται μόνο ως προς την κατεύθυνση του υποτιθέμενου
«δημοσιονομικού πλεονάσματος», πλεονάσματος που ακόμη και ο πιο αδαής μπορεί να
αντιληφθεί πως δε γίνεται να είναι πραγματικό από μία οικονομία που συνεχώς βυθίζεται στην
ύφεση και χωρίς πραγματική ανάπτυξη. Το σημερινό “πλεόνασμα” είναι απόρροια
μιας συνεχιζόμενης αυστηρής φοροεισπρακτικής πολιτικής το οποίο έχει απομυζήσει
κάθε ελληνικό νοικοκυριό, και τα μνημόνια ενδεχομένως μπορεί ως δανειακές
συμβάσεις να λήγουν, όμως τα μέτρα τα οποία έχουν υπογραφεί θα δεσμεύουν την
χώρα για πάρα πολλά χρόνια ακόμη με ότι συνεπάγεται αυτό για την ίδια την
ελληνική οικονομία αλλά και την ίδια την κοινωνία.
Αλήθεια η εκλογή Προέδρου της
Δημοκρατίας δεν συνιστά συνέχιση μιας ανώμαλης πορείας πολιτικής, οικονομικής,
κοινωνικής και πόσο μάλλον ανθρωπιστικής;
Η ανάγκη χάραξης μιας νέας πολιτικής
που θα σέβεται τον ίδιο τον πολίτη με
ουσιαστικές κοινωνικές υποδομές, η οποία θα βρίσκεται σύμμαχος σε κάθε
επενδυτική προσπάθεια όχι μόνο των μεγάλων επενδύσεων αλλά και της μικρομεσαίας
τάξης που ανέρχεται στο 95% των επιχειρήσεων
στη χώρα μας, αλλά και η κατάργηση των επαχθών μνημονιακών όρων που παραβιάζουν τόσο το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας
αλλά και το Διεθνές Δίκαιο, φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ.
Με αφορμή λοιπόν την εκλογή Προέδρου
της Δημοκρατίας ως κυρίαρχου θεσμού του
ίδιου του κράτους, που αποτελεί τον πυλώνα και ρυθμιστή του ίδιου του
πολιτεύματος παρά τις μειωμένες του πολιτειακές εξουσίες, που αποτελεί τον αρχηγό του κράτους, τον πρώτο
πολίτη της χώρας, η εκλογή του από την
υπάρχουσα Νομοθετική Εξουσία σαφέστατα θα σηματοδοτήσει την συνέχιση της
υπάρχουσας πολιτικής διαχείρισης, ενώ η εκλογή Προέδρου από μια νέα σύνθεση της
Βουλής σίγουρα θα αντικατοπτρίσει την πραγματική βούληση του ίδιου του λαού ως προς το
πρόσωπο του Προέδρου αλλά και ως προς το
ποια πολιτική κατεύθυνση θέλει να
οδεύσει η χώρα.
Καθίσταται λοιπόν επιβεβλημένη η
εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την νέα Βουλή που θα προκύψει μέσα από
την διεξαγωγή εκλογών, δεδομένου πως η σημερινή συγκυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρη
δυσαρμονία με την λαϊκή βούληση.
Μια νέα στροφή πολιτικής που θα
βγάλει την χώρα από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της υποδούλωσης ενός λαού,
από τις μνημονιακές ντιρεκτίβες των δανειστών και θα διαμορφώσει ένα νέο
πλαίσιο χάραξης μιας εθνικά υπερήφανης πολιτικής επ’ ωφελεία των πολιτών.
Δημήτρης Ν. Μυλωνέρος
ασκ. Δικηγόρος-Οικονομολόγος
