Η
Δημοκρατική Παρέμβαση, χωρίς ίχνος υστερόβουλης ,ειρωνικής και κακεντρεχούς
κριτικής, αλλά στα πλαίσια του καθαρού και έντιμου πολιτικού λόγου ,και της
αλήθειας που η κοινωνική δεοντολογία απαιτεί, απευθύνει ξεκάθαρα το ερώτημα προς τους βουλευτάς αλλά και
υποστηρικτές της νυν αλλά και της
προηγούμενης συγκυβερνητικής πολιτικής ,το οποίο απασχολεί κάθε πολίτη
αυτής της χώρας ,χωρίς να έχει λάβει πειστική απάντηση μέχρι τώρα.
Τι απέγιναν
οι δεσμεύσεις του κ Σαμαρά αλλά και των εταίρων του, που διετυπώθησαν κατά
καιρούς ,με την μορφή συνεντεύξεων η ''προγράμματος 18 σημείων'' προεκλογικά η
και μετεκλογικά;
Ειδικότερα
και ενδεικτικά :
Δύσκολο να
ξεχάσουμε τα 4 πομπώδη ΔΕΝ του κ Σαμαρά σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ''Πρώτο Θέμα '' τον Μάιο του
2011,να τα υπενθυμίσουμε:
ΔΕΝ:
ψηφίζω μνημόνιο 2
στηρίζω μεσοπρόθεσμο,
συναινώ σε απολύσεις στο Δημόσιο,
συμφωνώ για ιδιωτικοποιήσεις για
ταμειακούς λόγους.
Δεν μπορούμε
να μην σταθούμε στο γνωστό, πασίγνωστο
''πρόγραμμα 18 σημείων της Ν.Δ΄'' προεκλογικά. Δεσμεύσεις μεγαλόπνοες
,δεσμεύσεις που έδωσαν ελπίδα στον έρμο τούτο λαό ,αλλά για λίγο ,ξεχάστηκαν
γρήγορα, ανερυθρίαστα, όταν ο σκοπός για τον οποίον διετυπώθησαν εκπληρώθηκε με
επιτυχία.
Άδικο θα
ήταν να μην υπενθυμίσουμε κάποιες από τις δεσμεύσεις Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ,
ΔΗΜΑΡ, όταν συγκρότησαν την πρώτη
μετεκλογική κυβέρνηση, όταν εξήγγειλαν,
ότι ο δημοσιονομικός πλέον στόχος μπορεί να
επιτευχθεί χωρίς επιπλέον μέτρα,
ότι η συλλογική αυτονομία και η ισχύς
των συλλογικών συμβάσεων επανέρχεται,
ότι θα αποκατασταθούν οι αδικίες σε
χαμηλοσυνταξιούχους, πολύτεκνους κτλ με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα,
ότι δεν θα γίνουν απολύσεις,
ότι θα υπάρξει καθολική υγεία χωρίς
προϋποθέσεις,
ότι
θα ενισχυθούν τα επιδόματα ΑΜΕΑ.
Αλλά και
πρόσφατα την 8-9-2013 ο κ Σαμαράς στην εφημερίδα ''Έθνος'' δηλώνει...''όχι νέα
μέτρα ,όχι νέα λιτότητα....
Βέβαια τι να
πει κανείς, όταν, την 23-10-2013 στην κοινή προγραμματική συμφωνία των ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ, αναφέρουν ότι ''έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης'', ότι ''θέλουν την
πραγματική και οριστική απαλλαγή από τα μνημόνια'' ,ότι ''μέτρα που περιορίζουν
μισθούς και συντάξεις ούτε μπορεί ούτε πρέπει να ληφθούν'', ότι ''κινούνται στα
πλαίσια μιας σταδιακής συνολικής μείωσης
των φορολογικών βαρών'' αλλά ως
εκ θαύματος την ίδια ημέρα δόθηκε στην
δημοσιότητα το νέο φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο όχι μόνο δεν μειώνει τα
φορολογικά βάρη , αλλά τα μονιμοποιεί και τα αυξάνει.
Προς τι
λοιπόν, η καταφανής ανακολουθία
δεσμεύσεων και πράξεων, τι εξυπηρετεί; Θα είναι σκληρό και άδικο ,αν
χαρακτηρισθεί το φαινόμενο αυτό , πολιτική εξαπάτηση ενός λαού;
Από την Πολιτική Γραμματεία
