Η συναρπαστική ιστορία ενός Αυστριακού τουρίστα που έγινε κατ’ επιλογήν Μανιάτης, οργάνωσε την πρώτη βιολογική καλλιέργεια στην Ελλάδα και σήμερα συνεργάζεται με 500 ελληνικές οικογένειες και εξάγει το λάδι από τις ελιές τους σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική
Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
«Εδώ στη Μάνη με φωνάζουνε Φριτζέα», λέει χαμογελώντας ο Φριτζ Μπλάουελ. Ο
Φριτς Μπλάουελ μπορεί να μην είναι Μεσσήνιος στην καταγωγή, είναι όμως κατ’ επιλογήν Μανιάτης. Και οι ντόπιοι κόλλησαν στο όνομά του το «-έας», την χαρακτηριστική κατάληξη σχεδόν όλων των επιθέτων της περιοχής.
Ο Φριτς, ο Φριτζέας του Πύργου Λεύκτρου της Δυτικής Μάνης, είναι όχι απλά ένα άνθρωπος της Μάνης, αλλά ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής αυτήν τη στιγμή. Με 40 εργαζόμενους στην επιχείρησή του, αλλά –κυρίως- με πάνω από 500 οικογένειες, παραγωγούς ελιάς, να συνεργάζονται σχεδόν αποκλειστικά μαζί του για την παρασκευή και διάθεση του λαδιού τους, είναι ένας θρύλος για τη Μάνη.
Πρωτοεπισκέφτηκε την περιοχή την δεκαετία του ’70, όταν ήταν ακόμη ένας προορισμός κάπως εξωτικός. Μόνο λίγοι Γερμανοί και Αυστριακοί τουρίστες τη γνώριζαν και απολάμβαναν τις πολλές της ομορφιές, τις υπέροχες παραλίες και τα παραδοσιακά χωριά επάνω στα απόκρημνα βουνά. Ο Φριτς, όμως, είχε ένα ακόμη ενδιαφέρον: το λάδι. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την πρώτη στιγμή που δεν έβγαζε από το μυαλό του το παρθένο ελαιόλαδο της Μάνης.
Όταν, μάλιστα, είδε το ελαιόλαδο αυτής της ασυνήθιστα καλής ποιότητας να κατευθύνεται στην Ιταλία σε μεγάλα σιλό (για να τυποποιηθεί εκεί και να πουληθεί στη συνέχεια ως «ιταλικό»), κάθισε μόνος του κι άρχισε να γεμίζει ένα - ένα τα μπουκάλια με το χέρι. Οι ντόπιοι στον Πύργο Λεύκτρου εντυπωσιάστηκαν με την τρέλα του Αυστριακού. Σύντομα ο Φριτς τους έπεισε να συνεργαστούν και ξεκίνησε έτσι μια μικρή εταιρεία. Η επιχείρηση «Φρίντριχ Μπλάουελ» εγγράφηκε επίσημα στα μητρώα της Καλαμάτας το 1980.
Η πρώτη βιολογική καλλιέργεια
Ο Φριτς, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Η «μόδα» με τα φυτοφάρμακα που σάρωσαν την ελληνική γεωργία την δεκαετία του ’80 τον έβγαζε έξω από τα ρούχα του. Δεν το πίστευε πως μια τόσο κορυφαίας ποιότητας ποικιλία λαδιού κινδύνευε να καταστραφεί από τη χρήση των χημικών. Κι έτσι, πολλά χρόνια πριν η βιολογική γεωργία γίνει της μόδας, έπεισε τους κατοίκους της περιοχής και συνεργάτες τους, πως το δικό τους λάδι έπρεπε να μείνει «καθαρό».
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Όπως έχει πει κι ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξή του: «Αποφασίσαμε να οργανώσουμε την πρώτη βιολογική καλλιέργεια στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση. Πέρα από τα εμπόδια που μας έθετε το χάος του δημόσιου τομέα, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τη δυσπιστία των ντόπιων παραγωγών».
Δικαιολογημένα οι πεισματάρηδες Μανιάτες ήταν κάπως δύσπιστοι απέναντι στους «δύο ξένους» (τον Φριτς και τη δαιμόνια σύζυγό του, Μπούργκη) που προσπαθούσαν να τους πείσουν να εφαρμόσουν νέες μεθόδους καλλιέργειας. «Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι σοδειές μας καταστράφηκαν από τα αεροπλάνα που ράντισαν κατά λάθος και τις δικές μας καλλιέργειες!», θυμάται.
Με τον καιρό, η δική του επιμονή αποδείχτηκε πιο… μανιάτικη απ’ όλες κι έκανε τους συνεργάτες του να τον εμπιστευθούν τυφλά. Ήταν και τα πρώτα διεθνή βραβεία που άρχισαν να καταφθάνουν, πιστοποιώντας πως το βιολογικό λάδι της Μάνης ήταν το καλύτερο στον κόσμο. Ήταν, βέβαια, και τα έσοδα από τις εξαγωγές.
Η εταιρεία σήμερα
Από εκείνες τις εποχές της περιπέτειας, όταν ένας τουρίστας ξεκίνησε μια επιχείρηση σε μια ξένη χώρα, σε μια περιοχή παρθένα και αφιλόξενη και προσπαθούσε να πείσει τους ντόπιους να φέρουν νέες συνήθειες στα χωράφια τους, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια. Στο μεσοδιάστημα η Blauel και τα λάδια της έγιναν διάσημα σε όλον τον κόσμο και εξάγονται πλέον σχεδόν σε όλες τις ηπείρους, κυρίως στις εξής χώρες: Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία, Κίνα, ΗΠΑ, Δανία, Σουηδία, Ολλανδία, Αγγλία, Ιαπωνία. Το 99% της παραγωγής πηγαίνει στις εξαγωγές και στην Ελλάδα μπορεί κανείς να βρει τα εκλεκτά της προϊόντα μόνο σε επιλεγμένα deli.
Αυτό που άλλαξε τα τελευταία χρόνια είναι η οικονομική κρίση. Η Μάνη, μια περιοχή φτωχή, αν εξαιρέσει κανείς την ελιά, χτυπήθηκε άσχημα. Αλλά αυτό δεν είχε αρνητικό αντίκτυπο στην καλλιέργεια της ελιάς. Γιατί, πολύ απλά, όλη αυτή η κατάσταση έκανε όλο και περισσότερους Μανιάτες να ξαναέλθουν σε επαφή με το σημαντικότερο αγαθό του τόπου τους. Δεκάδες νέοι επιστρέφουν στη Μάνη για να αναλάβουν τους ελαιώνες της οικογένειάς τους.
Το αποτέλεσμα για την Blauel είναι να έρχονται ακόμη περισσότερα βραβεία από διεθνείς διαγωνισμούς, αφού η παραγωγή αυξάνεται και το λάδι ταξιδεύει ακόμη πιο μακριά. Πριν από δύο μήνες σας είχαμε παρουσιάσει την εταιρεία ανάμεσα στις 11 ελληνικές επιχειρήσεις που είχαν σαρώσει τα βρετανικά “Great Taste Awards”. Ήταν, όμως, περιορισμένος ο χώρος τότε για να χωρέσει την συναρπαστική της ιστορία, οπότε επιστρέψαμε σήμερα.
Από τους ελαιώνες στο μπουκάλι
Ποιο είναι, όμως, το μυστικό της επιτυχίας της “Blauel”; «Η προνομιακή θέση καλλιέργειας, ένας ειδικός τύπος ελιάς, το επαγγελματικό κλάδεμα των δέντρων οι σωστές μέθοδοι έκθλιψης, η σωστή αποθήκευση και το προσεχτικό γέμισμα των φιαλών, εξασφαλίζουν και διατηρούν ακέραιο το αληθινό άρωμα», είναι τα στοιχεία που προκρίνει ο Φριτς. «Η συγκομιδή των ελιών της Μάνης αρχίζει προς το τέλος κάθε έτους. Με σκληρή χειρωνακτική εργασία, οι πολύτιμοι καρποί μαζεύονται με το χέρι, ταξινομούνται και αμέσως μετά μεταφέρονται για ψυχρή έκθλιψη στα παραδοσιακά ελαιοτριβεία της Μάνης. Είναι πάντα μια μαγική στιγμή όταν το πρώτο χρυσοπράσινο ελαιόλαδο αρχίζει να ρέει»…
Η επιμονή του Φρις στην βιολογική καλλιέργεια ήταν που διατήρησε την ποιότητα του λαδιού της Μάνης σε υψηλότατο επίπεδο. Αυτό που κάνει τον καρπό και το λάδι της Κορωνέικης ελιάς διαφορετικό από δεκάδες άλλες ποικιλίες, είναι η μοναδική μέθοδος καλλιέργειας που εφαρμόζεται στη Μάνη. Δεν γίνεται τεχνητό πότισμα και τα δέντρα κλαδεύονται εντατικά μια φορά το χρόνο, διατηρούμενα επίτηδες μικρά. Ενώ σε άλλα μέρη η συνηθισμένη παραγωγή ελαιολάδου είναι περίπου 10 λίτρα ανά δέντρο, στη Μάνη, η Κορωνέικη ποικιλία παράγει μόνο 1-3 λίτρα του καθαρότερου «πράσινου χρυσού».
Αυτήν την στιγμή περίπου 300.000 ελαιόδεντρα σε όλη τη Μάνη καλλιεργούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τις οδηγίες του Φριτς. Από το 1992, το λάδι (μετά τα παραδοσιακά ελαιοτριβεία της περιοχής) πηγαίνει στο εργοστάσιο που έφτιαξε η οικογένεια Μπλάουελ στον Πύργο Λεύκτρου, έκτασης 1.000 τ.μ., όπου και γίνεται η εμφιάλωση. Το τελικό αποτέλεσμα φέρει το σήμα κατατεθέν «Μάνη», το όνομα, δηλαδή, της περιοχής, κάνοντάς την διάσημη σε όλον τον κόσμο για το λάδι της και κάνει ένα τζίρο κοντά στα 5 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Όχι κι άσχημα, αν σκεφτεί κανείς πόσο περισσότερο λάδι θα μπορούσε να βγαίνει ακόμη, αλλά θυσιάζεται για την ποιότητα… Η “Blauel” και η «Μάνη» της είναι μια εταιρεία που δείχνει το δρόμο σε όλους τους Έλληνες επιχειρηματίες που σκέφτονται να επιστρέψουν στην ελληνική γη και να την εκμεταλλευτούν, τώρα που η κρίση ξαναστρέφει το οικονομικό ενδιαφέρον στην γεωργία. Είναι μια επιχείρηση που βάζει την ποιότητα πάνω από την ποσότητα και που δείχνει το πώς γίνεται η δουλειά: με ήθος, επιμονή, πίστη. Τι κι αν την ίδρυσε και την τρέχει ένας Αυστριακός;
Ο Φριτς Μπλάουελ απέδειξε με τα χρόνια πως είναι περισσότερο Μανιάτης ακόμη κι απ’ τους ντόπιους.
Και μερικές φορές, ένας τέτοιος «Φριτζέας» χρειάζεται για να πάρουμε μπρος και οι υπόλοιποι ώστε να μπορέσουμε πρώτα να δημιουργήσουμε και μετά να… ψωνίσουμε ελληνικά.
Read more: http://www.newsbomb.gr/
