Υπάρχει μια πολυλογία για την κρίση. Όλοι μιλάμε και γράφουμε πολύ για την κρίση. Δίκαιο και σωστό φαίνεται. Καθώς το μαύρο σύννεφο των συνεπειών της κάθεται πάνω από την ελληνική
κοινωνία. Στην ψυχή και στη ζωή του καθενός.
Η Ελλάδα έχει βρεθεί στην έρημο και όχι για λόγους πρωτίστως οικονομικούς, όπως η καθημερινή πολιτική φλυαρία διεκδικεί να πιστέψουμε. Η κρίση είναι βαθύτερη. Κρίση περιεχομένου, νοήματος, ταυτότητας και προσανατολισμού. Με αυτά θα αναμετρηθούμε, ο καθένας με τις απόψεις του, ο καθένας με τις ιδέες του, τα χρόνια που έρχονται.
Προϋπόθεση της εξόδου είναι η πολιτική ανασυγκρότηση. Οι πολιτικές δυνάμεις, αυτές που ο ελληνικός λαός έχει αναδείξει με την ψήφο του, περισσότερο προσανατολισμένες στο παρελθόν, δεν φαίνεται σήμερα να μπορούν να διαμορφώσουν μια κατεύθυνση εξόδου.
Την ίδια ώρα δίπλα μας, κοντά μας, στη διπλανή πόρτα, άνθρωποι βιώνουν το καθημερινό αδιέξοδο. Το αδιέξοδό του ο καθένας. Άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, ανύπαντρες μητέρες, ανασφαλείς εργαζόμενοι, πολύτεκνες οικογένειες.
Σήμερα, στο συλλογικό αδιέξοδο υπάρχει έξοδος μόνο στο καθημερινό. Και εξαρτάται από εμάς. Πολλές φορές εξαρτάται από εμάς. Αυτό που δεν φαίνεται εφικτό, εμείς μπορούμε να το κάνουμε συγκεκριμένο. Να συμπαρασταθούμε στον διπλανό μας. Ο καθένας μας. Ανάλογα με τις δυνατότητές του.
Η αλληλεγγύη δεν είναι ηθικοπλαστική διακήρυξη. Ούτε πολιτική διαφυγή, ως υποκατάστατο πολιτικής δράσης.
Η αλληλεγγύη δεν είναι εκφυλισμένη αστική φιλανθρωπία.
Είναι η έμπρακτη αναγνώριση του άλλου. Της ανάγκης του άλλου.
Γι’ αυτό σήμερα, πέρα από την πολυλογία για την κρίση, ας κοιτάμε δίπλα μας και ας κάνουμε κάτι. Αυτό που μας φαίνεται μικρό, για τον άλλον είναι μεγάλο.
