Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την τηλεοπτική συνέντευξη. Στο στούντιο ένα γεροδεμένο παλικάρι με μάτια που έβγαζαν φωτιές και αποφασιστικότητα, με
λόγο που ενέπνεε σταθερότητα και σιγουριά. Ήταν τότε 22 ετών.
Άρχισε να αφηγείται την ιστορία της αθλητικής του ζωής...
Ένα φτωχό παιδί από τη Θήβα που είχε βάλει σκοπό να κατακτήσει τον κόσμο με το ακόντιό του. Έκανε προπόνηση στο τσιμέντο (για την ακρίβεια σε λίγο χώμα με... πολύ τσιμέντο) με αποτέλεσμα να χαλάει το ένα ακόντιο μετά το άλλο. Βλέπετε, η πατρίδα του δεν είχε τα απαραίτητα για προπόνηση. Έκανε βάρη σε μια τουαλέτα του σχολείου του. Ναι, δίπλα στην τουαλέτα. Ουδείς φρόντισε να έχει τα στοιχειώδη. Τον κράτησαν στον αθλητισμό η αγάπη του για το στίβο, η φυσική ακατέργαστη δύναμή του, η οικογένειά του και ο προπονητής του, ο θείος του ο Γιώργος που του έμαθε το ακόντιο.
Τίποτα απʼ όλα αυτά τα προβλήματα δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει. Θηρίο ανήμερο, με μια δύναμη ικανή να στείλει το ακόντιο έξω από το στάδιο, με χέρια που έλιωναν την πέτρα. Αγρίμι πραγματικό. Ακατέργαστος ακόμα τότε τεχνικώς, αλλά με δύναμη που σε τρόμαζε.
Τον πρωτογνώρισα λίγες μέρες πριν τη συνέντευξη, στη Θεσσαλονίκη, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, όταν έκανε μια απίστευτη βολή κοντά στα 82 μέτρα (αν θυμάμαι καλά) και είχε σηκώσει το Καυταντζόγλειο στο πόδι. Σχεδόν άδειο ήταν, αλλά ένα κομμάτι της εξέδρας είχε γεμίσει με δικούς του ανθρώπους που είχαν έρθει καραβάνι από τη Θήβα για να του συμπαρασταθούν. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω. Τότε ο Αντώνης Παπαδημητρίου μας είχε μιλήσει για τον διάδοχο του Γκατσιούδη. Τότε μάθαμε πρώτη φορά το όνομά του.
Ο Σπύρος Λεμπέσης, στα 25 χρόνια του πια, μπήκε χθες στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου για να ξεπληρώσει το χρέος στον εαυτό του, για να αφιερώσει την πρόκριση στον τελικό του ακοντισμού στον παππού του, τον Σπύρο που τέτοια μέρα πέρυσι έφευγε από τη ζωή. Και το έκανε. Του χρειάστηκαν μόλις δύο βολές. Έκανε αυτό που του είπε ο προπονητής του, «έπιασε τα δεδομένα του» και μπήκε στον τελικό.
Μια μοναχική και δύσκολη διαδρομή από το τσιμέντο της Θήβας έβρισκε την Ιθάκη της στο χαλί του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου. Ή μήπως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στην Ιθάκη; Μπορεί να δούμε κι άλλα από αυτόν τον τεράστιο αθλητή που με πείσμα, με δουλειά, με πίστη και αγάπη έφτασε σ΄ ένα μεγάλο όνειρο; Ίσως, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Για την ώρα τουλάχιστον...
Είναι μόνο μια από τις πολλές ωραίες Ολυμπιακές ιστορίες Ελλήνων αθλητών που διηγούμαστε καθημερινά στο www.pamesports.gr. Έχω μια φοβερή ιστορία και για τον επικοντιστή μας, τον Κώστα Φιλιππίδη, αλλά αυτή την κρατάω για τον τελικό του αγωνίσματος, την Παρασκευή. Η πτήση του Κώστα ήταν καταπληκτική χθες στο Λονδίνο. Στη δική του περίπτωση, είμαι βέβαιος ότι το χθεσινό ήταν μόνο ένα κομμάτι της διαδρομής προς την Ιθάκη. Μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση αθλητή που έπεσε (για την ακρίβεια τον έριξαν κάτω κάποιοι, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας), αλλά είχε την πελώρια μαγκιά να σηκωθεί!
Κρατάω ακόμα ιστορίες για την Λιμπερτά (παρακολουθείστε στις 14.00 την προσπάθειά της στη θάλασσα από το pamesports.gr) , για τον Γιαννιώτη και τον Νικολαΐδη. Βιβλία ολόκληρα θα μπορούσαμε να γράψουμε.
Για τα ποδοσφαιρικά σας παραπέμπω στην δυνατή ποδοσφαιρική ομάδα του pamesports.gr. Άλλωστε γι΄ αυτά έχουμε έναν ολόκληρο χειμώνα μπροστά μας.
Υ.Γ: Γιατί δεν έχουν συλλάβει ακόμα τον Μπατούμ για την γροθιά στον Ναβάρο;
http://www.real.gr/
