Κοσμοσυρροή, χθες βράδυ, στον τάφο του μακαριστού Γέροντα Παϊσίου, στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Αγίου Αρσενίου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Εκατοντάδες ήταν αυτοί, από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, που έσπευσαν να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του, καθώς ήταν το ετήσιο μνημόσυνό του κι έγινε αγρυπνία (ήταν 12 Ιουλίου του 1994 όταν ετάφη, αφού εκοιμήθη ο γέροντας)…
Κανείς δεν έδινε σημασία στη ζέστη. Οι πιστοί περίμεναν με υπομονή, να προσκυνήσουν και ν΄ανάψουν ένα κερί.
Η Ελένη Κ. είχε έρθει από τη Φλώρινα. Περίμενε τέσσερις ώρες να ΄ρθει η σειρά της, να ανάψει ένα κερί. «Σήμερα που όλος ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα, παίρνουμε δύναμη από την πίστη μας», έλεγε. Ενώ η Ουκρανή Ναταλία Πασκάλ, μαζί με την 25χρονη κόρη της Αλίνα, που ήρθαν για προσκύνημα από το Κίεβο, προσέθετε: «Στη Ρωσία και την Ουκρανία ο Παίσιος είναι ένας από τους αγαπημένους πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Σύμφωνα με τον φύλακα της μονής, ο κόσμος εφέτος ήταν τετραπλάσιος από πέρσι. «Φαίνεται πως στους Έλληνες απέμεινε μόνο η ελπίδα και η πίστη στο γέροντα Παΐσιο», σχολίασε…
Τα λόγια του, ειπωμένα τη δεκαετία του ‘90, που κανείς δεν πίστευε σ’ αυτό που ήρθε, είναι χαρακτηριστικά:
“Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες εποχές που πέρασε ποτέ η χώρα μας ... Δυστυχώς, καλούμαστε να επιβιώσουμε μέσα από καταστάσεις που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, τόσο ψυχοφθόρες που το αποτέλεσμα όλων αυτών των σκληρών δοκιμασιών των Ελλήνων είναι συχνά η κατάθλιψη, η απομόνωση και οι αυτοκτονίες. Ωστόσο, μέσα από κάθε δυσκολία πρέπει όλοι να θυμόμαστε πάντα πως, κάθε φορά προκύπτει κάτι νέο, γεννιέται κάτι πιο δυνατό και πιο ελπιδοφόρο αρκεί να μην ξεχνάμε τη βασικότερη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό: Οι θυσίες μας, οι κόποι μας, ανυψώνουν την ανθρωπιά μας και η ανθρωπιά μας και μόνο μπορεί να μας οδηγήσει στην άκρη του σκοτεινού αυτού τούνελ που διαβαίνουμε. Πώς είναι δυνατόν να προστατεύσουμε την ανθρωπιά μας; Επενδύοντας στην καρδιά μας... Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι σε συναισθήματα, έχουμε ακόμη αντοχή διότι φυλάμε καλά την καρδιά μας”.
Πόσο δίκιο είχε…
