Κανένα
κοινωνικοοικονομικό σύστημα στην ανθρώπινη – κοινωνική ιστορία που αντικατέστησε ένα προηγούμενο, δεν
στέριωσε χωρίς πισωγυρίσματα, οπισθοχωρήσεις και ζιγκ – ζαγκ.
Η πάλη να αντιστοιχηθούν
οι παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν μέσα στο φεουδαρχικό σύστημα με τις νέες
καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις ξεκίνησε
από τον 14ο αιώνα από περιοχές της Ιταλίας, οι οποίες δεχτήκαν πλήγμα
και πισωγύρισμα.
Ο καπιταλισμός επανήλθε τον 17ο αιώνα
με της αστικές επαναστάσεις του στην Δυτική Ευρώπη κυρίως στην Αγγλία με την
βιομηχανική επανάσταση ,αργότερα στην Γαλλία
και αλλού, για να πάρει αντικειμενικά την θέση του στην ιστορία σαν οικονομικό σύστημα
που αντικατέστησε της ξεπερασμένες παραγωγικές σχέσεις που μπλόκαραν της
παραγωγικές δυνάμεις να εξελιχθούν.
Η ταξική πάλη σαν κινητήρια
δύναμη της κοινωνικής και ιστορικής εξέλιξης φέρνει πάντα στο προσκήνιο την ανερχόμενη
τάξη σε επίπεδο εξουσίας.
Η ταξική πάλη ποτέ δεν σταματά, όσο οι
παραγωγικές σχέσεις έχουν εκμεταλλευτικό χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν η καπιταλιστική ανάπτυξη που πέρασε
γρήγορα στην αντίδραση από τα χρόνια της αποικιοκρατίας και μετέπειτα στο ιμπεριαλιστικό
στάδιο, έχει ήδη γεννήσει και φέρει στο προσκήνιο
της ιστορίας την εργατική τάξη, που αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου
κοινωνικοοικονομικού μετασχηματισμού.
Από αυτή την σκοπιά η αποστολή
της εργατικής τάξης χαρακτηρίζεται ιστορική και από την θέση της στην παραγωγή, είναι η μόνη
ικανή να παλέψει για την εξουσία, να απελευθερωθεί η ίδια, αλλά και να
απελευθερώσει και τα υπόλοιπα τμήμα των μικρομεσαίων του χωριού -
γης και της πόλης, από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης,
για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση τους.
Αυτό μας έδειξε ο Οκτώβρης
των μπολσεβίκων το 1917, ότι η εργατική τάξη, με το επαναστατικό της κίνημα της
μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου και εξέλιξης, του περάσματος
από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης οικονομίας – κοινωνίας, τον
καπιταλιστικό, στον νέο, τον σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.
Ο ηγέτης της
Οκτωβριανής επανάστασης Λένιν έλεγε.
<< Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό
διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι
το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε,
ο δρόμος χαράχτηκε >>.
Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η δυνατότητα
κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής πηγάζον
από την καπιταλιστική εξέλιξη που οδηγεί στην συγκεντρωμένη παραγωγή.
Καπιταλιστική ιδιοκτησία σημαίνει φρένο στον κοινωνικό χαρακτήρα της
παραγωγής. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία ακυρώνει την δυνατότητα να ζήσουν όλοι οι
εργαζόμενοι σε κοινωνικά οργανωμένες καλύτερες συνθήκες που να ανταποκρίνονται
στις αυξανόμενες ανθρώπινες ανάγκες.
Να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται λιγότερες
ώρες απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής, με υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια
και δωρεάν παιδεία και αντίστοιχες υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας.
Αυτές τις δυνατότητες τις γεννά η εργατική τάξη με την δουλειά της μέσα
στον καπιταλισμό, τις διευρύνει η ανάπτυξη των επιστημόνων και της τεχνολογίας.
Σε μια κοινωνία όμως, όπου το τι και πως θα παραχθεί καθορίζεται με
γνώμονα το ατομικό, το καπιταλιστικό κέρδος, οι ανάγκες της εργατικής τάξης και
των λαϊκών στρωμάτων συνθλίβονται.
Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στο ότι άλλοι παράγουν και άλλοι
αποφασίζουν για τους στόχους και την οργάνωση της παραγωγής.
Στα 70 χρόνια ύπαρξης της ΕΣΣΔ
απέδειξαν πως, παρά τα όποια λάθη, αδυναμίες, παρεκκλίσεις και κριτικές
παρατηρήσεις, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός είναι ένα ανώτερο οικονομικό –
κοινωνικό σύστημα.
Ένα σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά για όλους και να λύσει
μεγάλα προβλήματα όπως το θέμα της κατοικίας, την
παροχή φθηνής ενέργειας, των μετακινήσεων, του ελεύθερου χρόνου, του
πολιτισμού, για όλο τον λαό, μαζί με ένα υψηλό καθολικό σύστημα δωρεάν παροχών
στην υγεία, παιδεία, πρόνοια.
Ζητήματα που ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά και δεν επιδιώκει
να τα λύσει, αφού αποτελούν σφαίρες κερδοφορίας και κερδοσκοπίας του κεφαλαίου.
Σήμερα, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οξύνεται η βασική
αντίθεση του συστήματος, δηλαδή ενώ έχουν κοινωνικοποιηθεί η εργασία και η
παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα, το
μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων τους καρπώνονται οι μέτοχοι των μονοπωλιακών
ομίλων.
Ο αρνητικός συσχετισμός στις σημερινές συνθήκες σε βάρος της εργατικής
τάξης, του λαού, αναπαράγει την εντύπωση ( κάτω από την κυριαρχία της αστικής
ιδεολογίας ) ότι είναι ανίκητες η εξουσία και η επιθετικότητα του κεφαλαίου.
Όμως δεν μπορεί να κρύψει την σήψη του καπιταλισμού και την αντικειμενική
δυνατότητα για να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, να
κοινωνικοποιηθούν από την εργατική εξουσία και να χρησιμοποιηθούν με κεντρικό
σχεδιασμό και κίνητρο το κοινωνικό όφελος.
Όλη η ιστορία της Οκτωβριανής
επανάστασης και ότι προηγήθηκε αποδεικνύουν ότι ο αρνητικός συσχετισμός δεν
είναι αιώνιος και αμετάβλητος.
Παρά την παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού και τη φαινομενική
απρόσκοπτη νίκη του τα τελευταία 30 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, ο
καπιταλισμός διατρέχεται από οξύτατες αντιθέσεις και ανειρήνευτους
ανταγωνισμούς μεταξύ των επιμέρους καπιταλιστικών κρατών, των στρατιωτικών – πολιτικών
και οικονομικών – πολιτικών συμμαχιών
τους, ανταγωνισμούς που έχουν οδηγήσει σε πολέμους και ανακατατάξεις.
Αυτές οι αντιφάσεις είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό, ιδιαίτερα στο
μονοπωλιακό του στάδιο, δηλαδή στον ιμπεριαλισμό.
Η αντεπανάσταση και ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης δεν
αλλάζουν τον χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, μιας και
αυτός προκύπτει από τα ίδια αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως
κρίσεις, πολέμους, ανεργία, φτώχεια και τόσα άλλα δεινά για τους λαούς.
Σήμερα, έχουν ξεφτίσει πλήρως οι θέσεις που χαρακτήριζαν την
αντεπανάσταση ως διαδικασίας ανανέωσης του σοσιαλισμού, που θα άνοιγε τον δρόμο
στη φιλία και την ειρήνη μεταξύ των λαών.
Ταυτόχρονα, έχουν ξεφτίσει όλες οι θεωρίες και πολιτικές εξανθρωπισμού
του καπιταλιστικού συστήματος.
Όλοι αυτοί που πανηγύριζαν για τις αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών
1989 – 1991 έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, έχουν συμβάλλει στη διάβρωση του
εργατικού κινήματος, στο κυρίαρχο κλίμα της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού.
Μόνο το ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα της εποχής και την λεγόμενη << κοσμογονία
>>, την κρίσιμη στιγμή , την μέρα που κατέβαινε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο,
είχε την δύναμη να απευθύνει μέσω του Ριζοσπάστη στους κομμουνιστές το κάλεσμα,
<< Σύντροφοι, ψηλά την σημαία >>.
Συνεχίζουμε, μέχρι την τελική
νίκη, για την εργατική εξουσία, για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Αυτό είναι το νέο, το σύγχρονο,
στην ιστορική – κοινωνική εξέλιξη, με τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, να αποτελεί
την ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης.
Σαββίδης Παναγιώτης
