για μελλοντική πρόσληψη. Αυτό βέβαια, πέραν των άλλων, δεν είναι εθελοντισμός.
Αυτός που το πρότεινε θα είχε πολύ ενδιαφέρον να αποφάσιζε ο ίδιος να μην λαμβάνει αμοιβή ως Βουλευτής ή Υπουργός, δηλαδή να προσέφερε στα πλαίσια Εθελοντισμού, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα.
Όμως ακόμα και έτσι να γινόταν (που δεν έγινε), οι εθελοντές εκπαιδευτικοί με τα μόρια που θα συγκέντρωναν (αυτό ξανατονίζεται δεν είναι εθελοντισμός), μπορεί να έπαιρναν άδικα θέσεις άλλων, που θα ήταν καλλίτεροι με βάση τον ΑΣΕΠ. Πέραν όλων αυτών, οι άμισθοι εκπαιδευτικοί, θα έπρεπε να καλύπτουν μόνοι τους τα έξοδά τους (μετακίνησης και επιβίωσης), που θα τους τα κάλυπταν άλλοι (οι γονείς, οι παππούδες ή άλλοι χορηγοί).
Κάποτε ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Πρωθυπουργό μιας χώρας, που θεωρείται ότι έχει την καλλίτερη Παιδεία στον κόσμο: Πώς γίνεται και δίνετε τόσο μεγάλο ποσοστό του Προϋπολογισμού σας για την Παιδεία;
Και αυτός αφοπλιστικά απάντησε: Είμαστε μια μικρή χώρα 8 (;) εκατομμυρίων ατόμων και δεν θέλουμε να χάσουμε ούτε έναν πολίτη !!!
Αναφορικά με τον εθελοντισμό, να υπενθυμίσουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ομάδες επαγγελματιών, που προσφέρουν και εθελοντική πραγματική προσφορά σε διάφορους τομείς, επειδή το επιθυμούν οι ίδιοι και όχι γιατί τους το προτείνει κάποιος άλλος, με το ... αζημίωτο.
Αναφορικά με την Παιδεία (όχι στεγνά με την εκπαίδευση), χρειάζεται να σκύψουμε όλοι οι πολίτες και φυσικά ιδίως οι εκπαιδευτικοί, με το απαιτούμενο ενδιαφέρον και την δέουσα σοβαρότητα, στο μείζον θέμα.
Το θέμα Παιδεία είναι ένας από τους πυλώνες που <<κρατούν>> την κάθε χώρα. Χτυπώντας την Παιδεία, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, δίνεις καίριο χτύπημα στην συγκεκριμένη χώρα.
Με εκτίμηση,
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας | sotiris_tsilikas@yahoo.gr
