"ΜΕΤΑ" - Μοντέρνο Σοκ και Δέος
Έχω αναφερθεί πολλές φορές στην εντυπωσιακή δουλειά που κάνουν στην Πιερία
ο Παύλος Αργυρόπουλος και ο Ανδρέας Πάντος (στην φωτό με το ερυθρό κρασί τους Γυμνός Βασιλιάς) με όχημα το κτήμα της Πιερίας Ερατεινής. Τα κρασιά των δύο οινολόγων είναι κρασιά με άποψη, τολμηρά και άκρως ενδιαφέροντα. Είναι σαφές πως οι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν και γι’ αυτό όλοι οι οινόφιλοι περιμένουμε με αγωνία κάθε νέα τους πρόταση.
Το τελευταίο τους δημιούργημα ακούει στο όνομα «Μετά» και είναι ένα κρασί που όμοιό του δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Για να μη σας κρατώ σε αγωνία, σας λέω ευθύς εξαρχής πως είναι φανταστικό. Φανταστικό όπως λέμε πάρα πολύ καλό αλλά και φανταστικό όπως κάτι που γεννά η φαντασία. Ίσως μια πιο κατάλληλη λέξη θα ήταν «μαγικό», τόσο προχωρημένο είναι το θέατρο σκιών που παίζεται μεταξύ κρασιού και δοκιμαστή. Ένα κρασί-Cirque du Soleil, όπου τίποτα δεν είναι όπως το φαντάζεσαι και όπως το περιμένεις, όπου οι ανατροπές είναι συνεχόμενες και όπου το κρασί σε καλεί συνέχεια να το δοκιμάσεις!
Καταρχάς εάν το παγώσεις θολώνει, αλλά μετά από λίγη ώρα που θα καθίσει στο ποτήρι επανέρχεται λαμπερό και όμορφο με ένα βαθύ καμμένο πορτοκαλί χρώμα που υπόσχεται περιπέτειες ηδονής και γευσιγνωσίας. Το ξελόγιασμα συνεχίζεται στη μύτη όπου αναρίθμητα αρώματα ώριμων φρούτων και σταφίδας μπλέκονται με εκπληκτικές νότες λουλουδιών, σε ανεπαίσθητο φόντο ξηρών καρπών και σανταλόξυλου. Τι είναι αυτό το πράγμα; αναρωτιέσαι, όντας σίγουρος πως η πρώτη γουλιά θα σου επιβεβαιώσει τις υποψίες σου πως στα χέρια σου κρατάς άλλο ένα μεγάλο γλυκό κρασί της πατρίδας μας.
Kαι έρχεται, πράγματι, η στιγμή να το δοκιμάσεις: Σοκ και Δέος.
Όχι μόνο δεν είναι γλυκό, το άτιμο, είναι εντελώς ξηρό! Και όταν λέω «ξηρό» εννοώ να σου έχει τραβήξει κάποιος τη γλώσσα έξω και να στη καθαρίζει με το ξυράφι του μπαρμπέρη, ξηρό. Φρούτο και στυφάδα μαζί, ταννίνες, βελούδο και θαλπωρή από το πληθωρικό, αλλά απολύτως διαχειρίσιμο οινόπνευμα, σπουδαία και βαθιά αρώματα συνθέτουν το προφίλ του «ΜΕΤΑ», που δοκιμάζεις και ξαναδοκιμάζεις για να δεις τι σου έχει ξεφύγει (και είναι πολλά αυτά που θα σου ξεφύγουν). Πριν καλά-καλά το καταλάβεις, η μικρή φιάλη των 50cl έχει αδειάσει. (Tη μεγαλύτερη απόλαυση μου την έδωσε όταν το ταίριαξα με ένα πιάτο ζυμαρικών με σάλτσα γκοργκοντσόλας-καρυδιών).
Ναι, το κρασί αυτό δεν είναι για όλον τον κόσμο (κι ας είναι μαλαγουζιά!), όχι γιατί είναι «δύσκολο» (ανοησίες!) αλλά γιατί όσα πετυχαίνει τα πετυχαίνει χάρη στην (ελεγχόμενη) οξείδωσή του, την οποία οξείδωση έχουμε πείσει τους καταναλωτές να αποφεύγουν. Και για να μην παρεξηγηθώ: το «ΜΕΤΑ» έχει τόση σχέση με τα απαίσια, οξειδωμένα κρασιά χωρικής οινοποίησης όση έχει ένα καθαρόαιμο άλογο με τα μουλάρια της επαρχίας. Η οξείδωση εδώ είναι δουλεμένη, εξημερωμένη, αριστοκρατική. Είναι το άλμα των 6,16 στο επί κοντώ, ο πρώτος αφηρημένος πίνακας του Τζάκσον Πόλοκ. Στα χέρια ενός υποδεέστερου οινοποιού θα μιλάγαμε για ένα κρασί ψαροταβέρνας, εδώ έχουμε ένα κρασί αντάξιο της Σπονδής.
Σε κάθε περίπτωση είναι ένα κρασί που θα έχει τόσους εχθρούς όσους και φίλους!
Όπως λένε οι δημιουργοί του είναι το επιστέγασμα μιας προσπάθειας τριών χρόνων στο αμπέλι και στο οινοποιείο. Εφαρμόστηκαν καλλιεργητικές τεχνικές που αποσκοπούσαν στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμπύκνωση ουσιών στο σταφύλι, ενώ η (λευκή) μαλαγουζιά οινοποιήθηκε ως να ήταν ερυθρά ποικιλία και στη συνέχεια το κρασί εκτέθηκε σε ακραίες συνθήκες οξειδωτικής ωρίμασης σε γυάλινους αμφορείς, για δύο χρόνια.
«Εξωθήσαμε τη μαλαγουζιά τόσο αμπελουργικά όσο και οινοποιητικά στο να υπερβεί τον εαυτό της και να συγκρουστεί με τον πιο ανελέητο εχθρό του οίνου, την οξείδωση», λένε ο Παύλος Αργυρόπουλος και ο Ανδρέας Πάντος, είθε την τόλμη των οποίων να ακολουθήσουν και άλλοι έλληνες οινοποιοί.
fnl-guide.com
