«Παντρολογήματα»
Στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου από το 43 Φεστιβάλ Ολύμπου
«Παντρολογήματα» με τον Γιάννη Μπέζο και την «παρέα» του είχαμε την Τετάρτη 6
Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου με προξενήτρα το 43ο Φεστιβάλ Ολύμπου. Και, όπως «όλα του γάμου δύσκολα», πήγε να τα χαλάσει και ο καιρός, αλλά….. τη γλιτώσαμε στο παρά πέντε, και έτσι όσες και όσοι παρευρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης κέρδισαν την ευκαιρία απολαύσουν τον γνωστό κωμικό ηθοποιό με τους ταλαντούχους συνεργάτες του.
Ο εναρκτήριος μουσικός χαιρετισμός με τον γοργό ρυθμό του κέρδισε το πρώτο χειροκρότημα! Το σκηνικό εντυπωσιακό και χαρούμενο, με εργονομικό σχεδιασμό, υποσχόταν «ανάταση» ψυχική, «διασκέδαση» της καθημερινότητας και των υποχρεώσεών της, έστω και αν το περιεχόμενο της κωμωδίας «υποχρέωνε» μια είσοδο στην «καθημερινότητα του γάμου».
Η «σβελτάδα» ήταν γνώρισμα όχι μόνο του μουσικού ρυθμού αλλά και του λόγου των ηθοποιών που εντυπωσίαζαν με την εκπληκτική ευφράδειά τους, και των κινήσεών τους που ήταν άψογα συνδυασμένες με τον κάθε χαρακτήρα.
Ο λαοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννης Μπέζος, που, όπως δήλωσε και ο ίδιος «Τίποτα δεν αφήνω στην τύχη. Οι ρόλοι θα περιμένουν τη στιγμή της βαθιάς επιθυμίας για αναμέτρηση μαζί τους» έδωσε για πολλοστή φορά απόδειξη του πηγαίου τάλαντου που διαθέτει, «αντιδρώντας στη σκηνή όπως αντιδρούν οι αθλητές που αγωνίζονται στον στίβο απέναντι στην εξέδρα των επισήμων». Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι συνεργάτες τους, οι ερμηνείες των οποίων ήταν εξαιρετικές και εκπληκτικές, προσφέροντας το «ποιοτικό γέλιο», χωρίς τη σημερινή γνωστή χυδαιολογία. Όλοι τους διέπρεψαν στη σκηνή ως γνήσιοι καλλιτέχνες.
Και αρχίζει η κωμωδία…..«Ναι έτσι είναι, ναι ο γάμος, άμα αρχίσεις να τον σκέφτεσαι τον γάμο, πρέπει και να τον κάνεις. Ζει ο άνθρωπος, ζει ζει ζει, στο τέλος βαριέται που ζει», θα πει ο «γαμπρός Ποτκαλιόσιν», αλλά ο σκηνοθέτης, ξεπερνώντας τα μοντέρνα λεκτικά ευφυολογήματα που στρέφονται κατά του γάμου, εστιάζει στα «καλά» αυτού και χτυπά τη «δειλία» και την αναποφασιστικότητα όσων παραβλέπουν τον χρόνο που περνά και, επιπλέον, «αδιαφορεί» για την αιτία της απροθυμίας του «γαμπρού» να μείνει στην υπόλοιπη ζωή τους έξω από την έγγαμη ζωή. «Τι να το σκεφτείς, γιατί να το σκεφτείς να μην το σκεφτείς. Άμα το σκεφτείς πολύ….. δεν θα το κάνεις». Γιατί όποιος δοκίμασε τη ζωή του παντρεμένου γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι «Τρέλα! Τρέλα!» Το σίγουρο είναι ότι παντρεμένος δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι χειρότερα από το να ζεις εργένικα. Ωστόσο, παρελαύνουν οι γαμπροί να δυο το «εμπόρευμα», με την προίκα καταγεγραμμένη σε χαρτί! Γιατί «ας είναι μεγάλη η προίκα και όλα τ’ άλλα ξεπερνιούνται» όπως θα πει και ο γαμπρός Στραπατσάδας. Αλλά όταν διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει προίκα απορεί με την τύχη του «Πού έπεσα! Πού έπεσα!», ωστόσο απορία ικανή να τον βοηθήσει να πάρει τα μάτια του και να φύγει, αφήνοντας και τα όμορφα μάτια της νύφης. Άλλος, πιο εκλεπτυσμένος και με πιο ποιοτικές αρχές, θέλει προίκα πνευματική και μάλιστα με γαλλική επένδυση. Αν δεν γνωρίζει τη γαλλική, δεν μπορεί να σταθεί δίπλα του! Και άλλα και άλλα πολλά ευτράπελα, όπως ο λόγος του φίλου, αφού κατάφερε να πείσει τον κρατικό υπάλληλο να παντρευτεί, που έρχεται σε αντίθεση με τις αρχικές παροτρύνσεις: «Να ζήσετε να ζήσετε, δώστε τα χέρια … και να ξέρετε ότι ο γάμος … έχει υποχρεώσεις και πάρα πολλές.. υποχρεώσεις», αφήνοντας για άλλη στιγμή την τελική εξήγηση του τι ακριβώς είναι ο γάμος. Αλλά δυστυχώς ο γαμπρός το σκάει από το παράθυρο…. «Η αλήθεια πικρή… πώς να παρηγορηθώ..» όπως λένε και οι στίχοι του επιλογικού τραγουδιού.
Οι παραπομπές στη σύγχρονη ζωή δεν ήταν εσκεμμένες, αλλά συνειρμικές, καθώς τα λόγια και οι ατάκες των προσώπων παρέπεμπαν σε σύγχρονες καταστάσεις, όπως η υποκρισία: «Το μαύρο κουστούμι είναι αλλιώς. Πώς να το κάνουμε. Τα πολλά χρώματα είναι για κατώτερους υπαλλήλους, για δευτεροκλασάτους, για ανέργους. Εμείς οι ανώτεροι υπάλληλοι πρέπει να διαθέτουμε μια σχετική εμφάνιση. Σύμβουλος του κράτους είμαι. Χωρίς εμφάνιση ούτε να συμβουλεύσεις μπορείς ούτε τίποτα». Αλλά και τα «παπούτσια είναι αλλιώς. Μεγάλη ιστορία τα παπούτσια! Άμα είναι κακοφτιαγμένα και βαμμένα πρόχειρα καταστράφηκες. Η κοινωνική σου εξόντωση είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη». Θα μπορούσαν αυτά να εκληφθούν ως ενδεικτικά της εμμονής των υψηλά ιστάμενων προσώπων στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι».
Όλα ταιριασμένα με τέχνη, ο λόγος, η κίνηση, η μουσική, τα κουστούμια, αναγνωριστικά και προσδιοριστικά των τύπων της κωμωδίας, η μουσική, ο φωτισμός, το σκηνικό κλουβί….. Και όλοι κατάφεραν ό,τι σε συνέντευξη είχε τονίσει ο σκηνοθέτης: «Προσπαθούμε στην παράσταση να αναδειχτούν αυτά τα στοιχεία που πάντα κάτι αντανακλούν από τον εαυτό μας και τον περίγυρό μας- αλλιώς το θέατρο δεν έχει ενδιαφέρον».
Ευχαριστούμε θερμά στο όνομα του σκηνοθέτη Γιάννη Μπέζου όλους τους συνεργάτες ηθοποιούς και του άλλους συντελεστές τις παράστασης για την δυνατότητα μια ποιοτικής επαφής με τη ρωσική λογοτεχνία και έναν από τους κύριους εκπρόσωπούς της, τον Νικολάι Γκόγκολ.
