.jpg)
Αρχές Μαρτίου 2014, Δικαστήριο της Βιέννης εξέδωσε πρωτόδικη απόφαση με την οποία υποχρέωσε αυστριακή ιδιωτική τράπεζα να καταβάλει αποζημίωση ύψους περίπου 88.000 ευρώ σε πελάτη της, και συγκεκριμένα στον πρώην γενικό διευθυντή της αυστριακής Δημόσιας
Εταιρείας Ενέργειας, Χανς Χάιντερ, διότι τον είχε συμβουλεύσει λανθασμένα στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Διαβάστε ενδεικτικά το άρθρο του Νίκου Μανεσιώτη.
Τέλη Μαρτίου, η Ολομέλεια του ΣΤΕ εξέδωσε δυο αποφάσεις με τις οποίες απερρίφθησαν αιτήσεις ακυρώσεως κατά πράξεων που εξεδόθησαν σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου πρώτου (παρ.1-11) του ν.4050/2012 «Κανόνες τροποποιήσεως τίτλων, εκδόσεως ή εγγυήσεως του Ελληνικού Δημοσίου, με συμφωνία των Ομολογιούχων».
Συγκεκριμένα, η Ολομέλεια του ΣΤΕ με τις υπ. αριθμόν 1116 και 1117/2014, απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς των περίπου επτά χιλιάδων Ελλήνων και Γερμανών κατόχων ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, σωματείων, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κ.λπ.) που ζήταγαν να ακυρωθούν: 1) η υπ’ αριθμ. 5/24.2.2012 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, 2) η από 24.2.2012 Πρόσκληση του Ελληνικού Δημοσίου, που εκδόθηκε από τον Ο.Δ.ΔΗ.Χ., 3) η από 9.3.2012 Πράξη του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, 4) η υπ’ αριθμ. 10/9.3.2012 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου και 5) η υπ’ αριθμ. 2/20964/0023Α/9.3.2012 απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών, και τους επέβαλε τα δικαστικά έξοδα.
Προσωπικά, και για λόγους που θα εξηγήσω άλλη φορά, διαφωνώ κάθετα με τις αποφάσεις του ΣΤΕ αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι οι αποφάσεις υπάρχουν και ότι σύμφωνα με νομικούς κύκλους, από μονές τους αλλά και σε συνδυασμό με την αυστριακή και άλλες αποφάσεις, ανοίγουν διάπλατα τους δρόμους αποζημίωσης από τις Τράπεζες, τόσο των ομολογιούχων -επενδυτων – αποταμιευτών, όσο και εκείνων που έλαβαν ομόλογα ως εξόφληση υποχρεώσεων του Ελληνικού Δημοσίου απέναντί τους (απολυμένοι πρώην υπάλληλοι Ολυμπιακής Αεροπορίας, εταιρείες του χώρου της υγείας).
Και αυτό επειδή θεωρούν ότι:
α) η αυστριακή απόφαση και το Ενωσιακό Χρηματοπιστωτικό Δίκαιο προσφέρουν νομολογία – μπούσουλα για τη μάχη των ομολογιούχων κατά τραπεζών στα Ελληνικά Δικαστήρια
β) το ΣτΕ διατύπωσε σημαντικές σκέψεις και ανάδειξε ζητήματα που θα έχουν ουσιώδη θετική επίδραση στην διεκδίκηση αποζημιώσεων των επενδυτών από τις τράπεζες που λειτούργησαν ως «πωλητές» των ομολόγων και «επενδυτικοί σύμβουλοι».
γ) οι τράπεζες, ως διαθέτες των προϊόντων αυτών, ενεργά -και σε πολλές περιπτώσεις επιθετικά- με συνοπτικές και όχι πάντοτε σύννομες διαδικασίες φρόντιζαν να πουλούν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου στους πελάτες τους χρησιμοποιώντας την εξ ορισμού ειδική σχέση εμπιστοσύνης που ο κάθε καταθέτης έχει με την δική του τράπεζα συχνότατα παραβιάζοντας κάθε Εθνική και -κυρίως- Κοινοτική νομοθεσία και πρώτα απ όλα τις Κοινοτικές οδηγίες MIFID I & MIFID II.
δ) η ευθύνη των τραπεζών είναι πρόδηλη και δικαστικά αναγνωρισμένη στην περίπτωση της διάθεσης των ομολόγων Lehman Brothers. ( ενδεικτικά: Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, απόφαση 19932/2009 και η σχετική Έγγραφη Σύσταση – Πόρισμα του συνήγορου του καταναλωτή)
Χρήσιμη βέβαια είναι και η απόφαση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς που επέβαλε πρόστιμο 300.000 ευρώστην CITIBANK INTERNATIONAL PLC για παράβαση των κανόνων συμπεριφοράς κατά την παροχή επενδυτικών συμβουλών αναφορικά με επενδυτικά προϊόντα που είχαν εκδοθεί από τον επενδυτικό οίκο Lehman Brothers.
Πώς εφαρμόσθηκε το Πρόγραμμα Οικειοθελούς (sic) Ανταλλαγής Ομολόγων:
Ποιοι ήσαν κατά την Ανταλλαγή Ομολόγων οι «Ομολογιούχοι»;
Εδώ κρύβεται και «το κλειδί» για την ερμηνεία πολλών που συμβαίνουν έως και σήμερα, ιδιαίτερα με το Πρόγραμμα Ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος (T.X.Σ.), το οποίο «προικοδοτήθηκε» από τα Ευρωπαικά Κράτη από κοινού (αφού σε αυτά πλέον πέρασε η «κυριότητα» των Νέων Ελληνικών Ομολόγων) με 50 δισεκατομμύρια ευρώ, για την κάλυψη του Δείκτη Κεφαλαιακής Επαρκείας τους σε ανεκτά επίπεδα, κυρίως για τις ζημίες που υπέστησαν από το PSI.
Γιατί έγινε αυτό; Γιατί σύμφωνα με την Πρόσκληση και το Πληροφοριακό Δελτίο με ημερομηνία 24/02/2012 που εκδόθηκε και δημοσιεύθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία, όπως προβλέπεται στην Σελίδα 2 με επικεφαλίδα «Ορισμοί», ομολογιούχοι δεν ήσαν οι «τελικοί αποδέκτες-φυσικοί κύριοι και κάτοχοι», αλλά οι «Φορείς του Συστήματος Παρακολούθησης Συναλλαγών επί Τίτλων με Λογιστική Μορφή (‘Αυλοι Τίτλοι)- ΣΠΑΤ» και ΜΟΝΟΝ οι «Φορείς του Αντίστοιχου Συστήματος Εκκαθάρισης Εκδότη θα δικαιούνται να υποβάλλουν Εντολές Συμμετοχής», δηλαδή μόνον οι Τράπεζες. (Σελ. 3 «Ομολογιούχοι»).
‘Αρα, κατά την διαδικασία αυτή, οι –ας τους ονομάσουμε εδώ– «Τελικοί Αποδέκτες», δηλαδή τα Φυσικά Πρόσωπα, οι Εργαζόμενοι της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας, οι Εταιρείες του χώρου των Υπηρεσιών Υγείας,, τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, ο ΟΕΚ, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, η Εκκλησία της Ελλάδος κλπ, ΔΕΝ συμμετείχαν στην διαδικασία Ανταλλαγής, αλλά η συμμετοχή τους «διαπιστώθηκε» μέσω της αποστολής του σχετικού εντύπου (Θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μπορούσαμε έστω και εκ των υστέρων να διαπιστώναμε την ακρίβεια της σχετικής διαδικασίας).
Οι Ευθύνες των Τραπεζών κατά την διάθεση των Ομολόγων
• Την επιλήψιμη περίοδο μετά τον Νοέμβριο του 2009 που οι Τράπεζες με δική τους απόφαση και ευθύνη (καθώς δεν τελούσαν σε υπηρεσιακή σχέση ιεραρχίας με τον Υπουργό Οικονομικών), ως Ανώνυμες Εταιρείες εισηγμένες σε Οργανωμένη Αγορά, εκ των Βασικών Διαπραγματευτών δε του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους (“Primary Dealers” διέθεταν τα ομολόγα του Ελληνικού Δημοσίου στο «Αποταμιευτικό Κοινό», γνώριζαν πολύ καλά, καλύτερα μεταξύ ΟΛΩΝ, ακόμη και των Διεθνών Τραπεζικών Κολοσσών, ότι ο Εκδότης ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΠΙΛΗΨΙΜΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ήταν ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΤΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΣ.
Την συγκεκριμένη περίοδο, το “GREEK SPREAD OVER THE GERMAN BUND” («GRKSPD”), ενώ έως τον Σεπτέμβριο του 2009 ήταν στις 115 μονάδες περίπου, (1,15%+G.B.) και η Διαβάθμιση των Ελληνικών Ομολόγων ήταν στο «ΑΑΑ», τον Ιανουάριο του 2011 είχε φτάσει στις 950 μονάδες βάσης (9,5%+) και η βαθμολόγηση των ομολόγων ήταν στο “CCC” ( “Selective Default”, ή «Επιλεκτική Χρεοκοπία»), ένα βήμα δηλαδή πριν την «Άτακτη Χρεοκοπία».
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
justiceforgreece
