του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Σε πρόσφατη συνέντευξη του κ. Γ. Δραγασάκη είδαμε να επαναδιατυπώνονται κάποια από τα γνωστά σλόγκαν για την κρίση της Χώρας και την αντιμετώπισή της (Ρ/Σ “Αθήνα 9.84”, 3.11.13).
Λίγες παρατηρήσεις και ερωτήματα για τα όσα διαβάσαμε στη συνέντευξη και για μερικά ακόμα.
(α) “Ακύρωση του μνημονίου και αναδιαπράγματευση της δανειακής σύμβασης, άλλως ‘ρήξη, αλλά εντός της Ευρωζώνης πάντα’ ”.
Καλά, δεν ξέρουμε ότι, στον κόσμο αυτόν σήμερα, τους όρους δανεισμού τους ορίζουν τελικά οι δανειστές, στην περίπτωσή μας οι χώρες της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ (και τους “επικυρώνουν” οι αγορές);
Και όταν λέμε “οι χώρες της Ευρωζώνης” εννοούμε τους υπουργούς και βουλευτές τους (που, αν μη τι άλλο, θέλουν να επανεκλεγούν, όπως κι οι δικοί μας) και τους λαούς τους (που δύσκολα δέχονται να πληρώνουν για άλλους, όπως κι εμείς).
Έτσι κι αλλιώς, όμως, το Μνημόνιο τελειώνει και η χώρα μας θα χρειαστεί πάλι λεφτά, που μπορεί να βρει μόνο με δανεισμό από τις αγορές, με δανεισμό από την Ευρωζώνη (με ή χωρίς το ΔΝΤ) ή με αναγκαστικό δανεισμό, φορολογία κ.λ.π. από τους πολίτες της.
Αντί λοιπόν για τα “περί ακυρώσεως του Μνημονίου”, που πια δεν έχουν νόημα, πέστε μας καθαρά ποια από τις λύσεις αυτές προτιμάτε και γιατί.
Όσο για το “ρήξη εντός της Ευρωζώνης”, λυπούμαστε, αλλά μας είναι εντελώς ακατάληπτο. “Ρήξη” με ποιους (“εντός της Ευρωζώνης”); Με τις κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, τους λαούς της Ευρωζώνης, με την ΕΚΤ; Και με ποιες συνέπειες;
(β) “Πάγωμα της εξόφλησης του χρέους, ‘μέχρι να μπει η ελληνική οικονομία σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης’ ”.
Πώς, όμως, θα αντιδράσουν τα κράτη της Ευρωζώνης και οι αγορές σ’ αυτήν τη στάση πληρωμών της χώρας μας;
Εκτός από το χρέος υπάρχει και το έλλειμμα, που παράγει νέο χρέος. Πώς και δεν ακούμε κάποιο σλόγκαν και γι’ αυτό;
(γ) Να διώξουμε την Τρόικα και να απαιτήσουμε “πολιτική διαπραγμάτευση”.
Συγγνώμη, αλλά δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί πως οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης που θα συμμετάσχουν στην “πολιτική διαπραγμάτευση” (και τα κοινοβούλιά τους που θα εγκρίνουν το αποτέλεσμά της) έχουν την “κακή συνήθεια” να παίρνουν τις “πολιτικές αποφάσεις” τους αφού πρώτα μελετήσουν τις“τεχνοκρατικές εκθέσεις” των αρμόδιων οργάνων;
Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε τέτοιες “κακές συνήθειες”, γι’ αυτό μας κακοφαίνεται όταν αυτοί οι ξεροκέφαλοι επιμένουν: “Καμιά ‘πολιτική διαπραγμάτευση’, πριν από την Έκθεση της Τρόικας”.
(δ) Το Μνημόνιο οδήγησε στην “απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας”.
Μα, όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν της έχουν εκχωρήσει, με τη συμμετοχή τους σ’ αυτήν, εθνικές τους εξουσίες; Που το εύρος τους, μάλιστα, αυξάνεται όσο προχωράει η ενοποίηση της Ένωσης; (Παραδείγματα η εξουσία “επιτήρησης” κάθε χώρας που είναι σε πρόγραμμα βοήθειας (μνημόνιο), μετά το τέλος του και μέχρι την αποπληρωμή του 75% του χρέους της, ο έλεγχος των προϋπολογισμών των χωρών κ.α.).
Επιπλέον, μια χώρα που δανείζεται δεν έχει αποδεχτεί τους όρους εκείνου του δανείου, που η ίδια αποφάσισε να επιλέξει, ως το συμφερότερο γι’ αυτήν;
(ε) Η Χώρα χρειάζεται “ένα Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης”.
Προς ποίους η υπόδειξη;
Τι εμποδίζει ένα κόμμα να παρουσιάσει το δικό του “Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης”;
(στ) Να ζητήσουμε τον “επανασχεδιασμό των ευρωπαϊκών πόρων”.
Να τον ζητήσουμε μπορούμε. Να επιβάλουμε εμείς το “ποιος θα είναι”, “πότε” και “πώς” θα γίνει ο“επανασχεδιασμός” μπορούμε;
(ζ) Να αποφασίσουμε “τι Ευρώπη θέλουμε”.
Ποιος διαφωνεί;
Όμως, το “τι Ευρώπη θέλουμε” δεν είναι κάτι που το “αποφασίζουμε μια κι έξω”. Το αποφασίζουμε διαρκώς, είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς επίπονης διαδικασίας αλλαγών στους κοινοτικούς θεσμούς και το αποφασίζουμε όλες μαζί οι χώρες.
2. Ο κόσμος ζητάει σωστή ενημέρωση και σοβαρό πολιτικό λόγο και πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με λίγες εξαιρέσεις, επιμένουν να του προσφέρουν συνθήματα και επικίνδυνες αυταπάτες.
