Πριν 3 χρόνια, σε Δημοτικό Σχολείο της Κατερίνης στο οποίο φοιτούσαν τα παιδιά μου, υπήρχαν δηλωμένοι 7 γυμναστές. Πολύ καλός μου φίλος, πριν λίγο καιρό,
ήταν ιδιαίτερα περήφανος για τις 6 ώρες που εργάζονταν την εβδομάδα. «Ο παλιός είναι αλλιώς», μου έλεγε. Επίσης, πολύ καλή μου φίλη, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής, ήταν πεπεισμένη πως οι 4 ώρες μάθημα που έκανε την εβδομάδα στο ΤΕΦΑΑ Τρικάλων ήταν πολλές.
Συμμαθητής μου, καθηγητής πληροφορικής, δεν γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ Windows και Linux. Όχι, δεν κάνω πλάκα! Μιλάω σοβαρά. Τα παραδείγματα είναι πραγματικά.
Μήπως υπάρχει κανείς που συνεχίζει να υποστηρίζει, πως οι ανωμαλίες αυτές έπρεπε κάποτε να σταματήσουν;
Διαφωνώ με τα μέτρα της κυβέρνησης, όχι μόνο για την βαρβαρότητά τους, αλλά κυρίως διότι έχουν χαρακτηριστικά τυφλού χτυπήματος. Θέλω όμως να θυμίσω στους περισσότερους από τους εκπαιδευτικούς που με καλούν σήμερα να τους συμπαρασταθώ, πως η αλληλεγγύη δεν σημαίνει μόνο «Έχω ανάγκη. Τρέξτε να με βοηθήσετε». Δυστυχώς, οι περισσότεροι των εκπαιδευτικών που σήμερα μας καλούν να σταθούμε δίπλα τους, γύριζαν απαξιωτικά το κεφάλι προς την άλλη πλευρά όταν μας συναντούσαν στον πεζόδρομο να διαμαρτυρόμαστε για τα Διόδια, για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για το Χαράτσι, για τους λογαριασμούς της ΔΕΥΑΚ και άλλα πολλά θέματα.
Το ίδιο έκαναν και οι αγρότες, οι ιδιοκτήτες ταξί, οι μεταφορείς, οι ΕΚΑΒίτες, οι Πολύτεκνοι, οι Δημοτικοί υπάλληλοι και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες που δέχτηκαν την άγρια επίθεση της κυβέρνησης. Κάθε φορά που χτυπούσε το …αυγό στον κώλο τους, μόνο τότε θυμόταν τη λέξη «αλληλεγγύη». Το ίδιο κάνουν τώρα και οι εκπαιδευτικοί. Για ρίξτε μια ματιά στην πλατεία. Θα δείτε ταξιτζήδες, νταλικιέρηδες, αγρότες ή ΕΚΑΒίτες να τους συμπαραστέκονται; Ίσως μεμονωμένα.
Αν δεν γίνει συνείδηση πως πρέπει να πορευτούμε όλοι μαζί, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. Πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί, σαν μια γροθιά στο δρόμο με ένα κεντρικό σύνθημα «Κανείς πλέον μόνος του». Και προ πάντων, να το πιστέψουμε.
Ηλίας Τσολακίδης
