Έχει δίκιο ο Αντώνης ο Κάλφας. Όταν έγραφα την φράση «Βλέποντας όμως την κοινωνία να γκρεμίζεται, δεν γράφω ποιήματα» απαντώντας στον φίλο Ηλία Τσολακίδη, είχα στο νου μου την
εικόνα του Νέρωνα να γράφει ωδές με τη λύρα του την ώρα που η Αρχαία Ρώμη καιγόταν, κατά την Χριστιανική παράδοση από τον ίδιο.
Ήταν βαριά και άδικη η έκφραση και στην προσπάθεια απάλυνσή της έπεσα στο λάθος που επισημαίνει ο Αντώνης Κάλφας. Γιατί μας συνεπαίρνει η ταχύτητα, γιατί μας λείπει η ψυχραιμία ή η λογοτεχνική επιμέλεια.
Κατά την ιστορία πάλι και των ιστορικών επιτρεπόντων , στον χαμό της Νέας Ρώμης, στην περίοδο της Άλωσης της Κων/πολης από τους Τούρκους και με τον κίνδυνο των Τούρκων προ των πυλών, το μεγάλο θέμα ήταν οι απαντήσεις στα ερωτήματα για το φύλο των Αγγέλων αλλά και για το πόσοι Άγγελοι χωράνε στη μύτη μιας καρφίτσας.
Τα ερωτήματα δεν απαντήθηκαν, η Πόλις εάλω.
Αντώνης Δ. Μάντζιος, οικονομολόγος
Για πλήρη γνώση του σχετικού διαλόγου
