Πριν από
έναν χρόνο, 17 Ιουνίου 2012, εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης, έγιναν επαναληπτικές
εκλογές στην Ελλάδα και στις 21 Ιουνίου 2012 ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, με τρικομματική
στήριξη για δεύτερη φορά μέσα σε ένα εξάμηνο (κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ) αλλά και για τρίτη φορά ύστερα
από 23 χρόνια (Ιούλιος 1989).
Η ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Για την
ιστορία και μόνο, θυμίζω ότι τον Ιούλιο του 1989, η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και ο Συνασπισμός της Αριστεράς με το ΚΚΕ
του Χαρίλαου Φλωράκη και την ΕΑΡ του
Λεωνίδα Κύρκου στήριξαν την
κυβέρνηση Τζανή Τζανετάκη και
μάλιστα με υπουργούς προερχόμενους από την Αριστερά, όπου στο υπουργείο
εσωτερικών τοποθετήθηκε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος
(μετέπειτα πρόεδρος του ΣΥΝ και πατέρας της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ζωής Κωνσταντοπούλου) αλλά και ο Φώτης Κουβέλης (σημερινός επικεφαλής
της ΔΗΜΑΡ) στο υπουργείο δικαιοσύνης. Υπουργός οικονομικών εκείνη την εποχή
ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός, Αντώνης
Σαμαράς.
Στην
επόμενη κυβέρνηση, του ίδιου χρόνου, στη λεγόμενη «οικουμενική» υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα ως πρωθυπουργό (Νοέμβριος
1989, με τη συμμετοχή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού με ΚΚΕ και ΕΑΡ), από την
Αριστερά συμμετείχε και ο Γιάννης
Δραγασάκης (βουλευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ) ως αναπληρωτής υπουργός εθνικής
οικονομίας, ήταν δε συνυπουργός με τον σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, με τον Άκη Τσοχατζόπουλο αλλά και με άλλους
από το ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης και με τον Αντώνη
Σαμαρά καθώς και άλλους από τη ΝΔ.
Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ
ΣΑΜΑΡΑ
Παρεμπιπτόντως
δε, να σημειωθεί ότι και ο Μίκης
Θεοδωράκης, τον Απρίλιο του 1990 συμμετείχε στις εκλογές ως υποψήφιος
βουλευτής του ψηφοδελτίου της ΝΔ ενώ συμμετείχε και ως υπουργός επικρατείας στην
κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο
Μητσοτάκη, κυβέρνηση η οποία έπεσε τον Σεπτέμβριο του 1993 από παρέμβαση
του Αντώνη Σαμαρά (τότε η ΝΔ, μετά τις
αποχωρήσεις βουλευτών προσκείμενων στον νυν πρωθυπουργό, έχασε τη «δεδηλωμένη» και
την πλειοψηφία στη βουλή, ενώ στη συνέχεια, στις εκλογές επανήλθε το ΠΑΣΟΚ του
ασθενούντος Ανδρέα Παπανδρέου).
Το γεγονός εκείνης
της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη θυμήθηκε
πρόσφατα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλης
Βενιζέλος, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και τα γεγονότα που εξελίσσονται
σήμερα, όταν έγινε γνωστό ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θα επιμείνει στο κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και
θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ή, σε διαφορετική περίπτωση, η χώρα θα πάει σε
εκλογές.
Σχολιάζοντας,
λοιπόν, μια τέτοια ενδεχόμενη εξέλιξη ο Βενιζέλος
(και μάλιστα με τρόπο που έμοιαζε σαν να λυπάται που έπεσε τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, οπότε και ανέβηκε ξανά η
κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1993),
δήλωσε ότι «θα είναι η δεύτερη φορά που ο Σαμαράς
ρίχνει την κυβέρνηση» (nea.gr 13/6/2013).
Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ
Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ο Βενιζέλος πρόσθεσε μάλιστα πως «το
ΠΑΣΟΚ δεν έχει μάθει να ρίχνει κυβερνήσεις, αλλά να στηρίζει αποφάσεις
ευθύνης». Ωστόσο, σ’ αυτό το τελευταίο που είπε δεν ήταν καθόλου ειλικρινής,
αφού και ο ίδιος ο Βενιζέλος συνέβαλε,
με τον τρόπο του, στην πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, τον Νοέμβριο του 2011, όπως αποκάλυψε αργότερα ο τ.
πρωθυπουργός.
Θυμίζω,
ήταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου
είχε αποφασίσει να διεξαχθεί δημοψήφισμα, ώστε ο ίδιος ο ελληνικός λαός να
αποφασίσει για το εάν θα έπρεπε η Ελλάδα να δεχθεί ή όχι το μνημόνιο. Σ’ αυτήν
όμως την προοπτική, δηλαδή στο να αποφανθεί ο ελληνικός λαός για το μνημόνιο, αντιστάθηκαν
τότε η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Βενιζέλος και μερικοί άλλοι από το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης,
η Παπαρήγα αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη ως πρόεδρος της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.
ΤΟ
ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΡΤ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΟΛΩΝ…
Σήμερα, είκοσι περίπου χρόνια μετά την πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενάμισι χρόνο μετά την πτώση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και έναν και πλέον χρόνο μετά την πτώση της
κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου (ύστερα από επιμονή του Αντώνη Σαμαρά), η υπόθεση του
κλεισίματος της ΕΡΤ φαίνεται να έχει οσμή, και πάλι, πτώσης κυβέρνησης, φαίνεται
να έχει οσμή εκλογών, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να αποτελεί και τη μεγαλύτερη
πολιτική ευκαιρία που έψαχναν όλα τα κόμματα τους τελευταίους μήνες.
Για τον Σαμαρά είναι η
ευκαιρία να δείξει, για άλλη μια φορά, την πυγμή του για μεταρρυθμίσεις, σε
εξωτερικό και εσωτερικό, αφενός μεν ικανοποιώντας αιτήματα της τρόικας για άμεσες
απολύσεις, αφετέρου δε μετριάζοντας την πολύ πρόσφατη αποτυχία της κυβέρνησής
του στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων. Σύμμαχός του στην προσπάθεια στήριξης
της απόφασής του για το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι, αναπάντεχα, ο Γιώργος Καρατζαφέρης.
Για τον Τσίπρα είναι η
ευκαιρία να ξεφύγει από την εσωστρέφεια που διακατέχονταν ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο
διάστημα και να συσπειρώσει τον κόσμο του, να μεταθέσει κάποιες κρίσιμες αποφάσεις
για το συνέδριό του αλλά κυρίως να αυξήσει τα μειωμένα, μέχρι πρότινος, ποσοστά
του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ.
Για τον Βενιζέλο είναι η
ευκαιρία να ανακοπούν για λίγο οι εσωτερικές έριδες, να διαφανούν οι διαφορές
του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και ίσως να αυξηθούν τα δραματικώς και συνεχώς συρρικνωμένα (δημοσκοπικά)
ποσοστά του κόμματός του, το οποίο φαίνεται να κινείται μεταξύ 5 – 6%.
Για τον Κουβέλη είναι η
ευκαιρία να φρενάρει διαρροές κάποιων στελεχών του προς άλλες κατευθύνσεις και ταυτόχρονα
να σταματήσει τη μεγάλη μείωση των (δημοσκοπικών) ποσοστών της Δημοκρατικής
Αριστεράς, η οποία φαίνεται να έχει επικίνδυνα καθοδικές τάσεις.
Για τη Χρυσή Αυγή είναι η
ευκαιρία για να επιταθεί η αναταραχή στη χώρα αφού «στην αναμπουμπούλα ο λύκος
χαίρεται».
Για τον Πάνο Καμμένο είναι
η ευκαιρία όχι μόνο να κρατήσει δυνάμεις αλλά ίσως και να κερδίσει κάποια (δημοσκοπικά)
ποσοστά από τη ΝΔ ή από τη Χρυσή Αυγή.
Για το ΚΚΕ του κ. Κουτσούμπα
είναι η ευκαιρία να ανακάμψει η επιρροή του στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που
θα του δώσει τη δυνατότητα να αποφευχθούν κίνδυνοι μείωσης ποσοστών του κόμματος
στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι και για τους συνδικαλιστές, όχι μόνο της
ΕΡΤ αλλά και άλλων φορέων, η υπόθεση του κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης είναι
μια ευκαιρία δυναμικής επανάκαμψης ενώ μια ενδεχόμενη ήττα της κυβέρνησης στο
ζήτημα της ΕΡΤ θα είναι και μια τεραστίων διαστάσεων ευκαιρία για να στερεωθεί
αυτή η ανερχόμενη ξανά δυναμική τους, ώστε να μην αφήσουν να γίνουν απολύσεις
πουθενά αλλά και να μη γίνουν αποκρατικοποιήσεις. Εάν όμως χάσουν αυτή τη μάχη,
τότε αυτό που συνέβη στην ΕΡΤ θα συμβεί και σε άλλους φορείς.
ΤΙ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Ωστόσο, μια γενικότερη αναταραχή δεν συμφέρει καθόλου την Ελλάδα αφού
α) η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη οικονομική και κοινωνική περίοδο, β) υπάρχει
μεγάλη ανάγκη για ηρεμία ώστε όχι μόνο να μη μειωθούν οι τουριστικές αφίξεις
αλλά κυρίως να μη συμβεί κανένα τουριστικό κραχ.
Θυμίζω επίσης ότι επειδή και η γειτονική Τουρκία βρίσκεται σε μια
μεγάλη αναταραχή που υπό προϋποθέσεις μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε εμφύλιο,
ίσως ο Ταγίπ Ερντογάν να επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί μια τυχόν συνεχιζόμενη δική
μας αναταραχή, εξάγοντας την πολιτική και κοινωνική κρίση της χώρας του, δηλαδή
στρέφοντας τα μάτια σημαντικής μερίδας του διαμαρτυρόμενου τουρκικού λαού προς
την Ελλάδα.
Αυτό, άλλωστε, έκανε και η Τουρκία
περί τα τέλη του 1995 και αρχές του 1996, διάστημα όπου στη γείτονα χώρα
υπήρχαν εσωτερικά προβλήματα ενώ στην Ελλάδα υπήρχε απουσία πρωθυπουργού λόγω πλήρους
αδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου να
ασκήσει τα καθήκοντά του. Θυμίζω λοιπόν ότι κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών
όπου ο νεοεκλεγείς (από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ) και πρωτόπειρος πρωθυπουργός,
Κώστας Σημίτης, αναλάμβανε τα ηνία
της χώρας, η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού
Τσιλέρ, άρπαξε την ευκαιρία να προκαλέσει την κρίση στα Ίμια και να εξάγει τα
προβλήματά της.
Όσο γι αυτό που φημολογείται περί πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα, μάλιστα
μέσα στο καλοκαίρι, πρέπει να πούμε ότι αυτές τις εκλογές κανείς μέχρι στιγμής
δεν εμφανίζεται δημόσια να τις θέλει, καθένας βέβαια για τους δικούς του ίσως
λόγους, ενώ κάποιοι τις ξορκίζουν κιόλας. Στην παρούσα συγκυρία όμως, η υπόθεση
των πρόωρων εκλογών μοιάζει πάρα πολύ με πολιτική κολοκυθιά όπου κάποιοι ή και όλοι,
φανερά ή κρυφά, φαίνεται να παίζουν με μια τέτοια προοπτική ή ακόμη και να
ποντάρουν σ’ αυτήν.
Ανδρέας
Κατσιάπης – Γαλανός
Δημοσιογράφος
