Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Μικρές νότες που να χρωματίζουν για λίγο την γκρίζα –πλέον- ζωή μας φαίνεται πως αναζητούμε όλοι. Έτσι λέμε, αλλά όταν αυτές έρχονται σε ανύποπτο χρόνο εμείς πως αντιδρούμε;
Μη ψάχνετε απαντήσεις γιατί θα χρειαστεί να κρυφτείτε πίσω από το δάχτυλο σας. Ο λόγος είναι μπροστά στην αληθινή σκηνή όλοι ψαρώνουμε και μουδιάζουμε. Έτσι συνέβη και χθες με το βιολιστή του τρένου. Έναν άνθρωπο που μοιράστηκε μαζί μας νότες για λίγα μόνο σεντ.
Οι περισσότεροι τον αγνόησαν, άλλοι πάλι τον κοιτούσαν αδιάφορα και κάποιοι συνέχισαν να συζητάνε δυνατά. Εμένα πάλι το δικό μου μυαλό έτρεξε σε αναμνήσεις και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν στο τρένο ήμουν με αυτή που αγαπούσα. Έτσι έκλεισα τα μάτια και φαντασιώθηκα πως στο βαγόνι ήμουν με εκείνη και μόνο και κοιτιόμασταν με πάθος κάτω από το μουσικό χαλί του βιολιστή του τρένου... Επιτρέψτε μου λοιπόν να αφιερώσω το κομμάτι σε εκείνη και μόνο και να της δώσω την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή τις ψυχές μας θα συνοδεύει ο ήχος της μουσικής. Δείτε το βίντεο...
Οι περισσότεροι τον αγνόησαν, άλλοι πάλι τον κοιτούσαν αδιάφορα και κάποιοι συνέχισαν να συζητάνε δυνατά. Εμένα πάλι το δικό μου μυαλό έτρεξε σε αναμνήσεις και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν στο τρένο ήμουν με αυτή που αγαπούσα. Έτσι έκλεισα τα μάτια και φαντασιώθηκα πως στο βαγόνι ήμουν με εκείνη και μόνο και κοιτιόμασταν με πάθος κάτω από το μουσικό χαλί του βιολιστή του τρένου... Επιτρέψτε μου λοιπόν να αφιερώσω το κομμάτι σε εκείνη και μόνο και να της δώσω την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή τις ψυχές μας θα συνοδεύει ο ήχος της μουσικής. Δείτε το βίντεο...
