Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Υπάρχει μια άλλη λέξη, περισσότερο διαχρονική, που στο άκουσμά της ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού δημόσιου τομέα.
Είναι η λέξη «αξιολόγηση».
Όχι, κανείς δεν πρέπει ποτέ να αξιολογηθεί, όλα βαίνουν καλώς, όλοι είναι άψογοι, δεν φταίει κανείς, φταίνε πάντα οι άλλοι.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες – στην αρμόδια επιτροπή και στην ολομέλεια του κοινοβουλίου - για την δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής για την Αξιολόγηση της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είχα έντονη την αίσθηση ενός déjà vu, ένιωθα πως όλα αυτά τα είχα ξαναζήσει.
Και σωστά, διότι τα ίδια είχαν γίνει εδώ και πάνω από έξι χρόνια, όταν αποφασίστηκε η δημιουργία ανάλογης Αρχής για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Τότε, τον Νοέμβριο του 2006, είχαν έλθει στη Βουλή δεκατρείς κορυφαίοι Έλληνες επιστήμονες για να καταθέσουν τη γνώμη τους επί του θέματος.
Εντύπωση μου είχε κάνει η τοποθέτηση του Σπύρου Πολλάλη, ιδρυτή και διευθυντή τότε του Κέντρου Πληροφορικής Αρχιτεκτονικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος είχε πει:
«Το παράδοξο είναι ότι στη βελτίωση της Παιδείας αντιστέκονται εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν άλλες δυνατότητες. Διότι οι πλούσιοι θα σπουδάσουν στο Χάρβαρντ, οι υπόλοιποι θα πρέπει να σπουδάσουν στην Ελλάδα»!
Σε άλλη εκδήλωση, που είχε διοργανωθεί από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, είχε ακουστεί η δραματική διαπίστωση 22 κορυφαίων επιστημόνων:
«Υπάρχει έλλειμμα αριστείας. Στέρεψε η Ελλάδα από εγκεφάλους, ενώ ήταν κάποτε φυτώριο».
Την ίδια περίοδο, η «Ελευθεροτυπία» είχε δημοσιεύσει μια συνέντευξη του Πήτερ Ουίλλιαμς, Προέδρου της Επιτροπής Διασφάλισης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση της Βρετανίας:
«Μου φαίνεται αδιανόητο να υπάρχουν άνεργοι πτυχιούχοι», είχε πει. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην ΕΕ που δεν έχει αναπτύξει σύστημα διασφάλισης της ποιότητας. Στη Βρετανία ο ακαδημαϊκός κόσμος έχει αντιληφθεί την αναγκαιότητα της διασφάλισης ποιότητας. Θέλουν να επωφεληθούν από αυτήν την διαδικασία. Τα βρετανικά πανεπιστήμια είναι πολύ ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Εντύπωση μου κάνει που οι Έλληνες φοιτητές δεν είναι μέλη των Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων της Ευρώπης. Δεν τους ενδιαφέρει να δουν πώς λειτουργεί η παιδεία σε άλλες χώρες, να ανταλλάξουν απόψεις με φοιτητές, να μάθουν από την εμπειρία άλλων συστημάτων; Μοιάζουν απομονωμένοι στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης, αδιαφορούν για τα πράγματα. Και ποια είναι τα αιτήματά τους; Απηρχαιωμένα, μπερδεμένα και ασαφή. Στη Βρετανία στόχος είναι η αυτονόμηση του φοιτητή, από την εποχή που είναι μαθητής να αναζητά πηγές μάθησης. Στη Βρετανία αν ένα πανεπιστήμιο αξιολογηθεί και βρεθεί πως η ποιότητά του είναι «μερική» ή «καθόλου», τότε το Συμβούλιο Χρηματοδοτήσεων μπορεί να μη δρομολογήσει τη στήριξή του».
Αυτά ακριβώς είναι που δεν θέλουμε εδώ.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
elzoni.gr/
