Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Θα περίμενε κανείς να δώσει μια συνέντευξη Τύπου, να ενημερώσει για όσα θαυμαστά είδε εκεί, να πει μια λέξη, βρε αδελφέ.
Αλλά ούτε κουβέντα!
Κάτι χλιαρά πρωτοχρονιάτικα μηνύματα μόνο και πάντως περί Αργεντινής ούτε λόγος.
Φυσικά. Στη χώρα γίνεται ο κακός χαμός και κάθε άλλο παρά ως παράδειγμα προς μίμηση μπορεί να παρουσιαστεί.
Και οπωσδήποτε, δεν θα μπορούσε ο κ. Τσίπρας να επαναλάβει επί ελληνικού εδάφους όσα είπε κατά την τελευταία ημέρα του στο Μπουένος Άιρες, όπου… είδε πως οι χώρες αυτές «κατάφεραν να ακολουθήσουν εναλλακτικούς δρόμους και να βγουν από την κρίση με ανάπτυξη, απασχόληση και κοινωνική συνοχή»!
Προφανώς, κατάπληκτοι τον άκουγαν και οι ίδιοι οι Αργεντινοί. Διότι η χώρα τους ούτε από την κρίση έχει βγει, ούτε ανάπτυξη έχει δει, ούτε απασχόληση και σίγουρα ούτε κοινωνική συνοχή.
Μόνο διαδηλώσεις, φτώχεια, διαφθορά, νεποτισμό, πληθωρισμό, λεηλασίες, με τις εικόνες από τον… παράδεισο του περονισμού να κυκλοφορούν σε όλον τον κόσμο.
Κάτι που επίσης πέρασε εντελώς απαρατήρητο, είναι ότι κατά την τελευταία ημέρα παραμονής του κ. Τσίπρα στην Αργεντινή, καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση για διακεκριμένη κλεπταποδοχή, η πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του αποθανόντος προέδρου Νέστορα Κίρχνερ (πρόεδρος έγινε μετά η γυναίκα του Κριστίνα), Φελίσια Μισέλι.
Το 2007 είχε βρεθεί στο… μπάνιο του υπουργικού της γραφείου ένας σάκος με 31.700 δολάρια και 100.000 πέσος (20.400 δολάρια) και τις μέρες που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στο Μπουένος Άιρες η δίκη της μεταδιδόταν απευθείας από την τηλεόραση.
Ειλικρινά, αυτό που προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πώς όλα αυτά περνούν απαρατήρητα στην Ελλάδα.
Πώς δεν σηκώθηκαν και οι πέτρες με τα λατινοαμερικάνικα πρότυπα που ευαγγελίζεται ο κ. Τσίπρας.
Πώς δεν έγινε κανένας θόρυβος, εκτός από μικρές αναφορές στους λατινοαμερικάνικους θεατρινισμούς.
Αν ήταν άλλος, θα γινόταν ο κακός χαμός – πού πήγε, γιατί πήγε, τι μας προτείνει, τι είναι αυτά που λέει και τα τοιαύτα.
Στην περίπτωση Τσίπρα, όμως, όλα αυτά αποσιωπούνται.
Το λέω, διότι κάπως έτσι λιβάνιζαν όλοι και τον Παπακωνσταντίνου.
Και από εδώ ο «τσάρος» και από εκεί ο «άνθρωπος του προέδρου» και παραπέρα τα διδακτορικά από το LSE και να τα αξιώματα στον ΟΟΣΑ και στην Κομισιόν και τα καθηγητιλίκια και οι συντονισμοί της «Χάρτας Σύγκλισης» και τα ευρωψηφοδέλτια – με λίγα λόγια «πού ήσουν σωτήρα μας τόσον καιρό»!
Πλην όμως, τα ψαράκια τίποτε και νάτα τα αποτελέσματα.
Μας πήγε μέσω Τιτανικού στο Μνημόνιο μέχρι να πούμε κύμινο.
Ήλθε και η Λίστα Λαγκάρντ και έδεσε.
Και αναρωτιέται κανείς: Αν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του δεν τους πειράζει η αργεντίνικη διαφθορά και τα κλεμμένα δολάρια στα υπουργικά μπάνια – αντίθετα μας τα προτείνει ως… πρότυπο – μήπως είναι υποκριτική και η ιερά οργή των τελευταίων ημερών;
