«Υπάρχει ένας κόσμος μαγικός, που ολοένα περισσότερο λησμονούμε την ύπαρξή του. Είναι το παραμύθι.
Το παραμύθι μας λυτρώνει από το βάρος της ζωής,
μπορεί να βαστάξει τ΄αβάσταχτα...»
Μ. Γ. Μερακλής
Τα παραμύθια, αυτός ο πολύτιμος πλούτος της συλλογικής μνήμης της ανθρωπότητας, μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά...
Οι παραμυθάδες αναλάμβαναν το καθήκον να μεταδώσουν τα παραμύθια και τις ιστορίες του λαού μας χωρίς τη βοήθεια της γραφής με την πεποίθηση πως αν κάποτε λησμονηθούν οι ιστορίες τους, εγκυμωνείται ο κίνδυνος να χάσει ο λαός την ψυχή του...
Η Μαριέττα Γιαννοπούλου Μινώτου (1900-1962), μια σημαντική λαογράφος και πολυδιάστατη πνευματική φυσιογνωμία που δέσποσε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα σε ελλαδικό, αλλά και διεθνές επίπεδο, τη δεκαετία του ΄30 κατέγραψε και δημοσίευσε ογδόντα τέσσερα παραμύθια από τη λαϊκή προφορική παράδοση της Ζακύνθου.
Με το εγχείρημά της αυτό συνέβαλε στη διάσωση της ψυχής του λαϊκού πολιτισμού της γενέτειράς της.
Διασώζοντας τον ανεξάντλητο αυτό θησαυρό της προφορικής μας παράδοσης, διέσωσε μεταξύ άλλων και την τοπική ιδιόλεκτο, τις λαϊκές δοξασίες, που αντικατοπτρίζουν τις αντιλήψεις και τον τρόπο σκέψης του λαού μας για τη ζωή και το θάνατο, για την τύχη και την αρρώστια, για τα όνειρα, τη λύτρωση, τον έρωτα.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
pinakio.blogspot.gr/
