Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Επειδή δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα ενημέρωσης από την σκόπιμη διαστρέβλωση και την παραπληροφόρηση.
Επειδή η χρήση ενός κειμένου αντιστρέφοντας το νόημά του,
αποτελεί έγκλημα παραπληροφόρησης.
Επειδή ο γκεμπελισμός είναι το ανώτατο στάδιο του φασισμού…
Οφείλω, αν και δεν το συνηθίζω, να απαντήσω στην προσπάθεια που καταβάλλεται αυτές τις μέρες για αποσπασματική και επιλεκτική μεταφορά μιας απάντησης που έδωσα στο πλαίσιο παλαιότερης ομιλίας μου στο Πολιτιστικό Κέντρο Παπάγου – Χολαργού.
Το απόσπασμα αυτό, όπως πληροφορούμαι, αναρτήθηκε από τον κ. Στάθη Παναγούλη στο facebook και από εκεί διαδόθηκε με τρόπο δια του οποίου οι προπαγανδιστές προσπαθούν να αυτοαθωωθούν, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη.
Ως γνωστόν επρόκειτο για δημόσια ομιλία μου ενώπιον κοινού και επομένως δεν αποτελεί δα και φοβερή αποκάλυψη.
Από το βίντεο προκύπτει πως μετά την ομιλία μου, μού ετέθη ερώτημα σχετικά με την τιμωρία των υπευθύνων της εθνικής προδοσίας.
Εκεί, λοιπόν, απαντώ το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάποιοι ισχυρίζονται. Λέω επί λέξει:
«Επειδή υπάρχει απογοήτευση και αγωνία για το μέλλον, αν σκεφτούμε σωστά εκλογικά και αν φροντίσουμε να διαχειριστούμε αυτή τη χρεοκοπία, ώστε να επιζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες. Πάντα οι μέρες μετά από μια καταστροφή είναι καλύτερες. Εδώ έγιναν πόλεμοι, εδώ κόψαμε τους λαιμούς μας μεταξύ μας. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί αυτό το σενάριο. Είναι ένας οικονομικός πόλεμος, στον οποίο πρέπει να αντέξουμε επιβιώνοντας ως έθνος. Είναι απλό. Και πρέπει να το κάνουμε. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Μα όλους να τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα, ότι πρέπει να το κάνουμε πρέπει να το κάνουμε (σ.σ. δηλαδή να αντέξουμε επιβιώνοντας ως έθνος). Δηλαδή θα γίνει; Άντε και τους κρεμάμε και θα καθόμαστε και θα κοιτάμε; Όχι. Πρέπει κάτι να αλλάξουμε. Που εγώ είμαι υπέρ της σκληρής τιμωρίας βεβαίως, γιατί πιστεύω ότι στη χώρα έχει γίνει εθνική προδοσία. Είναι αποδεδειγμένο αυτό, ότι σκόπιμα έγιναν όλα αυτά τα πράγματα».
Τι προκύπτει από αυτό; Μα ακριβώς ότι τάσσομαι κατά του εμφυλίου πολέμου (αφού δηλώνω ότι «δεν πρόκειται να επαναληφθεί αυτό το σενάριο»).
Άλλωστε, και από την υπόλοιπη απάντηση προκύπτει πως ακόμη και να στήναμε κρεμάλες («άντε και τους κρεμάμε, θα καθόμαστε και θα κοιτάμε, όχι, κάτι πρέπει να αλλάξουμε»), δεν θα κερδίσουμε τίποτε αν δεν επιβιώσουμε ως έθνος στο πλαίσιο ενός οικονομικού πολέμου.
Το γεγονός ότι τάσσομαι υπέρ της σκληρής τιμωρίας, δεν προϋποθέτει προφανώς κρεμάλες.
Διότι και στην περίπτωση της εθνικής προδοσίας, στη Δημοκρατία στήνονται δικαστήρια, που αποφασίζουν για το είδος της τιμωρίας και πόσο σκληρή πρέπει να είναι.
Δεν γίνονται λιντσαρίσματα στους δρόμους αλά Λιβύη. Πολύ περισσότερο που η ποινή του θανάτου έχει καταργηθεί – και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν όλοι.
Σε όσους προσπαθούν τώρα να πουν πως από πλευράς πολιτικών επιχειρημάτων άλλα έλεγα παλαιότερα και άλλα τώρα, απαντώ:
Ήμουν κατά του πρώτου μνημονίου και κατά της δημιουργίας μηχανισμού με τη συμμετοχή του ΔΝΤ – και το είπα από την αρχή.
Ήμουν κατά της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στο ελληνικό χρέος – και το είπα από την αρχή, αλλά τότε όλοι με κατέκριναν επιτιθέμενοι: «Μα δεν θέλεις να πληρώσουν οι τράπεζες;», με έψεγαν.
Και κυρίως, υποστήριζα πως όλα αυτά δεν μπορούν να γίνονται από μια κυβέρνηση και μια Βουλή που εξελέγησαν με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» - επομένως έπρεπε να υπάρξει (τότε) ανανέωση εντολής, με εκλογές όπου τα κόμματα θα δήλωναν προηγουμένως πως «λεφτά δεν υπάρχουν».
Σήμερα, όμως, τρία σχεδόν χρόνια μετά, αφού τα χρέη της χώρας μας μεταφέρθηκαν δια του γνωστού μηχανισμού στους λαούς της Ευρώπης, μετά από τουλάχιστον οκτώ δόσεις δανείων και δύο «κουρέματα», δεν θεωρώ δημοσιογραφικά και πολιτικά ορθό να λέμε τα ίδια που λέγαμε τότε.
Άλλο το 2010 και άλλο το 2012 ή το 2013.
Τώρα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε, ώστε και να παραμείνουμε στο ευρώ και να βγούμε από το Μνημόνιο.
Διότι αυτή την εντολή έδωσε ο λαός στις τελευταίες εκλογές.
Και οπωσδήποτε δεν έδωσε καμιά εντολή στο λόμπι της δραχμής, που χρησιμοποιεί ως οχήματα την ανωμαλία και τα λιντσαρίσματα…
