Μετά τη Βούλα Παπαχρήστου, ο Ελβετός ποδοσφαιριστής Michael Morganella και η Γερμανίδα κωπηλάτισσα Nadja Drygalla αποκλείστηκαν από τους αγώνες λόγω ρατσιστικών σχολίων και εμπλοκής με το ναζιστικό κίνημα αντίστοιχα.
Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο
Στην αρχή ήταν η Βούλα Παπαχρήστου. Το tweet της δεν ήταν παρά ένα ανόητο ανέκδοτο. Ωστόσο ο ντόρος που δημιουργήθηκε ήταν άμεσος, μεγάλος, καταδικαστικός. Πολλοί Έλληνες απόρησαν:
Μα η ίδια η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της; Όταν ξεκίνησαν οι αγώνες, καταλάβαμε πως δεν υπήρχε κάποια παγκόσμια συνομωσία εναντίον μας. Φέτος η ΔΟΕ δείχνει λιγότερο ανεκτική από ποτέ. Αν η ΕΟΕ δεν είχε αποκλείσει την αθλήτρια, θα το έκανε η ΔΟΕ και η συζήτηση θα λάμβανε παγκόσμιες διαστάσεις, όπως οι δύο περιπτώσεις που ακολούθησαν.
Ένα ακόμη tweet ήταν η αιτία να χάσει την υπόλοιπη διοργάνωση ένας Ελβετός ποδοσφαιριστής. Ο Michael Morganella, έξαλλος από τον τρόπο που τον αντιμετώπισαν οι Νοτιοκορεάτες αντίπαλοί του στο ματς της ομάδας του για την πρεμιέρα του ποδοσφαιρικού τουρνουά, μίλησε προσβλητικά εναντίον τους, αποκαλώντας τους «καθυστερημένους» και προσθέτοντας ένα ακραίο «να τους ρίξουν στη φωτιά».
Αλλά είναι η περίπτωση της Γερμανίδας αθλήτριας της κωπηλασίας, Nadja Drygalla, που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση. Η Drygalla δεν αποπέμφθηκε για κάτι που είπε ή έγραψε κατά την διάρκεια των αγώνων και που περιείχε ρατσιστικό περιεχόμενο. Δεν αποπέμφθηκε καν. Ήταν η ίδια που εθελοντικά αποφάσισε να αποσυρθεί, όταν ξέσπασε σούσουρο στην αποστολή της χώρας της σχετικά με την εμπλοκή της στο ναζιστικό κόμμα NPD και την σχέση της με ένα ανώτερο στέλεχός του. Το παράξενο στην υπόθεση είναι πως το NPD, παρ' ότι σαφώς εξτρεμιστικό και ρεβιζιονιστικό, δεν είναι ένα εκτός νόμου κόμμα...
Το αυγό του φιδιού
Η Nadja Drygalla προφανώς ήξερε καλά ότι το θέμα της, από την στιγμή που ήλθε στην επικαιρότητα, δεν θα ξεχνιόταν εύκολα. Κι αυτό γιατί ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμμία ανεκτικότητα απέναντι σε συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν στο Ολυμπιακό Πνεύμα. Και μπορεί η αθλήτρια να μην έπραξε κάτι επιλήψιμο στο Λονδίνο, αλλά ο πρότερος βίος της ήταν αρκετός για να ξεσπάσει ένα σκάνδαλο. Δίκαιο; Μάλλον όχι. Ωστόσο η ΔΟΕ έχει κάποιους κανόνες –υπερβολικά αυστηρούς, θα πει κάποιος- που όμως πρέπει να τηρούνται από τους αθλητές. Είναι πολύ πιθανό η Drygalla να φοβήθηκε ότι πολύ εύκολα θα βρίσκονταν και δικά της tweets ή άλλες μαρτυρίες που θα έδιναν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις στις ακραίες απόψεις της.
Θα συνέβαινε, δηλαδή, περίπου αυτό που έγινε με την Παπαχρήστου –αλλά σε πολλαπλάσιο βαθμό, αφού η δική της υπόθεση θα λάμβανε χώρα κατά την διάρκεια των αγώνων. Η Παπαχρήστου είχε ελάχιστους followers στο Twitter, ωστόσο είχε ένα παρελθόν από tweets που έδειχναν συμπάθεια προς την (επίσης, καθ' όλα νόμιμη) Χρυσή Αυγή, κάτι που την έβαλε στο στόχαστρο πολλών. Στην πρώτη αφορμή, στο περίφημο ανέκδοτο με τους Αφρικανούς, την «κάρφωσαν» στην ΕΟΕ και αυτή προχώρησε στον αποκλεισμό της. Γιατί αυτό το tweet και όχι κάποιο άλλο, ίσως και πιο ακραίο από τα προηγούμενα; Μα γιατί οι ειδικοί κανονισμοί της ΔΟΕ έχουν ισχύ από ένα χρονικό σημείο και μετά, λίγες ημέρες πριν τους Αγώνες (φέτος ήταν η 18η Ιουλίου) και λήγουν την τελευταία τους μέρα.
Πολλές ομοσπονδίες ενημερώνουν τους αθλητές τους για τους κανονισμούς αυτούς, που ειδικά από φέτος περιλαμβάνουν και τα Social Media. Προφανώς αυτό δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Άλλες χώρες –για παράδειγμα η Ιταλία- προχώρησαν σε πλήρη απαγόρευση της χρήσης του Facebook και του Twitter από τα μέλη της ομάδας τους, προφανώς για να προλάβουν παρόμοιες εξελίξεις.
Η ιδιαιτερότητα του Λονδίνου
Γιατί όμως, ειδικά φέτος, η ΔΟΕ μοιάζει τόσο αυστηρή, σε σημείο που να κάνει μια αθλήτρια, την Γερμανίδα κωπηλάτισσα, να πάρει από μόνη της τον δρόμο πίσω προς τη χώρα της; Από τη μία είναι η πόλη που φιλοξενεί τους Αγώνες. Το Λονδίνο πληθυσμιακά είναι ένα μείγμα πολλών φυλών. Δεν υπάρχουν «μαύροι», «κίτρινοι», «ασιάτες» εδώ. Όλοι είναι Λονδρέζοι. Επίσης, είναι μια πόλη πολύ ανοικτή στους γκέι. Οι φυλετικές ή όποιοι άλλου είδους διακρίσεις, δεν ταιριάζουν στο Λονδίνο. Η κουλτούρα των Λονδρέζων τις απορρίπτει. Συνεπώς θα ήταν προσβολή προς την διοργανώτρια πόλη αν η ΔΟΕ ήταν ελαστική σε τέτοια θέματα.
Το πιο σημαντικό, όμως, στοιχείο είναι το εξής: Η εξάπλωση των Social Media. Τα οποία υπήρχαν μεν και στο Πεκίνο, ωστόσο εκεί οι περιορισμοί που έβαζε η κινεζική κυβέρνηση στην χρήση του Internet ήταν τέτοιοι που ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να βγουν από το ολυμπιακό χωριό προς τα έξω και να γίνουν αντικείμενο παρεξήγησης. Στο Λονδίνο το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό. Η ΔΟΕ δεν θα ήθελε με τίποτε η συζήτηση να ξεφύγει από το στενό αγωνιστικό πλαίσιο και να πάει στις πολιτικές απόψεις του κάθε αθλητή. Γι' αυτό και προσπαθεί να λήξει κάθε ακρότητα εν τη γενέσει της.
Όταν το ολυμπιακό κίνημα μιλάει για την «διαφορετικότητα», δεν γίνεται η ΔΟΕ να είναι ελαστική με οποιαδήποτε αντίθετη συμπεριφορά. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι τέτοιες συμπεριφορές υπήρχαν μεν (δεν εμφανίστηκαν στο Λονδίνο για πρώτη φορά ρατσιστές αθλητές), αλλά δεν υπήρχαν τα μέσα για να εκφραστούν. Τώρα, όμως, με τα Social Media, η ΔΟΕ θέλει να δώσει μερικά ηχηρά παραδείγματα για να κάνει όλους τους αθλητές να καταλάβουν ότι πρέπει να το σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν εκφράσουν άποψη για κάποιο θέμα που δεν είναι αυστηρά αθλητικό...
