του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος μας είναι γνωστός (α) για τον χειρισμό κρίσιμων θεμάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ως υπουργός εξωτερικών, όπως η κρίση στα Ίμια, η υπόθεση των S-300, το φιάσκο Οτσαλάν, η ονομασία της ΠΓΔΜ (για την οποία, στα μέσα Φεβρουαρίου 2008, την
περίοδο που ο τότε πρωθυπουργός έδινε μια δύσκολη μάχη, με την Ουάσιγκτον απέναντί του, έλεγε στον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα πως “η γειτονική χώρα θα πρέπει να χρησιμοποιεί όποιο όνομα επιλέξει, χαρακτηρίζοντας ‘γελοία’ την υπόθεση της ονομασίας της” (“Καθημερινή”, Αθ. Έλλις, 24.3.11) και (β) για τον “πλούσιο” λόγο του, με τον οποίο επιχειρεί να να καλύψει την έλλειψη έργου.
Ελάχιστο δείγμα απ’ όσα κατά καιρούς έχει πει για το “κομματικό καθήκον της αλληλεγγύης”, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά και τις μεταρρυθμίσεις σχολιάζεται εδώ, ενώ χωρίς σχόλια παρατίθενται κάποιες κρίσεις του για “συντρόφους” του των δύο περιόδων της κομματικής του σταδιοδρομίας.
1. Το κομματικό καθήκον της “αλληλεγγύης”
“Κάθε φορά που αναγκάστηκα να διαφοροποιηθώ υποδεικνύοντας το ορθό και καταγγέλλοντας παρεκτροπές και λάθη, εκατοντάδες, καμιά φορά χιλιάδες τίμιοι εργαζόμενοι και λαϊκοί άνθρωποι με επανέφεραν στην τάξη υποδεικνύοντας το κομματικό μου καθήκον της αλληλεγγύης, μέχρι την πλήρη συνενοχή και ταύτιση με τους αδικοπραγούντες” (Αύγουστος 2012).
Μεταξύ της τίμιας συμπεριφοράς “της καταγγελίας των παρεκτροπών”, που η ηθική και ο Νόμος επιβάλλουν, και του “κομματικού του καθήκοντος της αλληλεγγύης, μέχρι την πλήρη συνενοχή”, ο κ. Πάγκαλος επέλεγε το “κομματικό καθήκον” της συνενοχής!
Αυτό έπραττε και δίδασκε ο εκπρόσωπος του λαού, ο ενόρκως δεσμευμένος να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους, εξασφαλίζοντας έτσι και τη βουλευτική του καρέκλα!
2. “Πώς τα φάγατε τα λεφτά;”
“Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί, μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής” (Βουλή, 21.9.2010).
Φανερός ο στόχος/συμπέρασμα του κ. Πάγκαλου: “Όλοι ένοχοι, κανείς ένοχος”!
ΟΜΩΣ:
Ποιος διόριζε; “Εμείς”! Που σημαίνει, σίγουρα ο ίδιος, και ίσως και άλλοι, που όμως δεν κατονομάζει (από συντεχνιακή αλληλεγγύη, φόβο “αντιποίνων” ή κάτι άλλο; ).
Γιατί τους διόριζε; Για να τους κάνει πελάτες και να τον βγάζουν βουλευτή (“στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας”).
Ποιος ο διεφθαρμένος; Ο αιτών τον διορισμό ή ο “αποφασίζων” και “υπογράφων”, ο έχων την ηθική και συνταγματική υποχρέωση να αρνηθεί το “αίτημα”;
“Τα φάγαμε όλοι μαζί”; Όχι! Οι διορισθέντες από τον κ. Πάγκαλο (και από άλλους ίσως) δεν “τα έφαγαν”. Αμείβονται νόμιμα, σε αντάλλαγμα της δουλειάς που προσφέρουν.
“Πώς τα φάγατε τα λεφτά;” Τα έφαγαν η “μεγάλη” και η “μικρή” διαφθορά, εξ’ αιτίας πράξεων ή παραλείψεων δικών
του (και πιθανώς και άλλων).
3. Η διαφθορά και τι έχει πράξει εναντίον της ο κ. Πάγκαλος
- “Εγώ όταν μιλούσα επί κυβερνήσεως Σημίτη για τη διαφθορά δεν μιλούσα κατ’ ανάγκην για διαφθορά κομματικών στελεχών” (“Βήμα”, 30.5.2010).
- “Η πραγματική διαφθορά των πολιτικών ούτε υπήρξε ούτε θα είναι στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον καθοριστικό φαινόμενο για την σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας” (Αύγουστος 2012).
(α) Τι προσπαθεί να πει ο κ. Πάγκαλος;
Ότι “υπήρξε πραγματική διαφθορά των πολιτικών” το βεβαιώνει, πέραν άλλων, ο ίδιος: “Τα φάγαμε όλοι μαζί, μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης διαφθοράς…”!
Ότι το φαινόμενο της διαπλεκόμενης διαφθοράς “ΥΠΗΡΞΕ καθοριστικό” για το χάλι της Χώρας αποτελεί εδραιωμένη πεποίθηση των πολιτών.
(β) Τι έκανε κατά της διαπλεκόμενης, γενικευμένης διαφθοράς ο κ. Πάγκαλος;
Τι έκανε, όταν, ως υπουργός, άκουγε όλα όσα πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες καταμαρτυρούσαν για την κατάσταση που είχε δημιουργήσει η διαφθορά στη Χώρα;*
Τι έκανε, όταν διάφοροι “σύντροφοί” του άρχισαν να διάγουν βίον πολυτελή, αναντίστοιχο με τα εισοδήματά τους, και να επιδεικνύουν προκλητικά τον πλούτο τους;
Τι έκανε, όταν ο Γ. Φλωρίδης απομακρύνθηκε από τη θέση του, όταν επιχείρησε “κάθαρση” στο ποδόσφαιρο, ή όταν έλεγε πως (στο ποδόσφαιρο, τότε) “ήταν η χρονιά της μεγάλης κλεψιάς” από “πρόσωπα εις βάρος των ομάδων”; (“Καθημερινή”, 26.1.2003).
Τι έκανε, όταν η “Καθημερινή” δημοσίευσε το φοβερό πρωτοσέλιδο “Πώς πλουτίσατε κ. Τσοχατζόπουλε”;
Απλούστατα, όλα τα χρόνια που ήταν υπουργός, έκανε πως δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν ήξερε. Τα μάτια του τα (μισο)άνοιξε (;) “επί κυβερνήσεως Σημίτη”, και πάλι μόνο όταν απομακρύνθηκε απ’ αυτήν, και πάλι μόνο για τη “μικρή”, καθημερινή, διαφθορά (για την οποία του είναι τόσο εύκολο, ανώδυνο και “προσοδοφόρο” να μιλάει).
Για τη διαφθορά “κομματικών στελεχών” (πολιτικών, δημοτικών αρχόντων, στελεχών Δημόσιων Υπηρεσιών και ΔΕΚΟ, συνδικαλιστών…) δεν τόλμησε να πράξει το παραμικρό.
Ούτε για τη “μεγάλη” διαφθορά στα Δημόσια Έργα και Προμήθειες (που ο λαό μας τα πληρώνει πέντε φορές περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι ευρωπϊκοί λαοί), τη μητέρα της “μικρής”, καθημερινής, διαφθοράς.
4. Οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν στη “χαμένη τετραετία” (γιατί μόνο τότε;).
- “Μετά το 2000 διαλύσαμε τη χώρα γιατί δεν προχωρήσαμε στις μεταρρυθμίσεις” (“Καθημερινή”, 27.4.2007).
-“Η χαμένη τετραετία για τη Χώρα ήταν η δεύτερη του Κ. Σημίτη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο Σημίτης δεν προχώρησε στις μεταρρυθμίσεις τις οποίες είχε εξαγγείλει” (“Καθημερινή”, 6.
“Μετά το 2000”, όταν ο ίδιος δεν ήταν πλέον μέλος της κυβέρνησης!
Πάντα δηλαδή κάποιος άλλος έφταιγε: Ο Αβραμόπουλος, ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, οι “αντιπαραγωγικές” Ένοπλες Δυνάμεις, οι “κοπρίτες” δημόσιοι υπάλληλοι, οι πολίτες, η κοινωνία…
ΟΜΩΣ:
Πότε ο κ. Πάγκαλος, ως υπουργός, υποστήριξε ή πρότεινε κάποια μεταρρύθμιση;
Κι όταν ήταν εκτός κυβέρνησης, πότε αντιτάχθηκε στους γνωστούς, παράνομους και βίαιους, “αγώνες” εναντίον κάθε απόπειρας μεταρρύθμισης; (Με καταλήψεις εργοστασίων, πανεπιστημίων…, κλείσιμο δρόμων και λιμανιών, κατάργηση του δικαιώματος εργασίας, σφιγμένες γροθιές πολιτικών…, για “να μην καταστραφούν οι ‘δομές της κοινωνίας’”, για να μην αλλάξει τίποτα!).
Τη σοβαρή προσπάθεια του “συντρόφου” του υπουργού Α. Γιανίτση για μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, το 2001, δεν την είχε ο ίδιος πολεμήσει;
5. Κάποιες κρίσεις του για “συντρόφους” των δύο περιόδων της κομματικής του σταδιοδρομίας…
- Για τον Μ. Θεοδωράκη:“Η Τουρκία προσπαθεί να διαβρώσει το εσωτερικό μας μέτωπο χρησιμοποιώντας τα διάφορα άμεσα ή έμμεσα όργανά της μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και ο κ. Θεοδωράκης. Πιστεύω ότι είναι πρόσωπο συμφερόντων και διασυνδέσεων, για κάποιους λόγους που κάποτε θα τους βρούμε”. “Η θέση του κ. Θεοδωράκη έπρεπε να είναι στη φυλακή. Είναι μια περίπτωση έσχατης προδοσίας” (“Ελευθεροτυπία” 30.7.91). Γ
- Για τον Λ. Κύρκο: “Δούρειος Ίππος των Αμερικανών” (“Ελευθεροτυπία”, 30.7.91).
- Για τους Χ. Φλωράκη και Α. Παπαρήγα:“…να σταματήσουμε εδώ την ενασχόληση με την Παπαρήγα, τον Φλωράκη και άλλα νούμερα του παρελθόντος” (“Καθημερινή”, 29.3.09).
- Για τον Κ. Σημίτη (τη λιτότητα, τα λαϊκά αιτήματα, τη διαφθορά, τότε):
– “Δεν υπάρχει καμιά λογική να τοποθετηθεί ο Σημίτης υπουργός Εθνικής Οικονομίας, γιατί έχει συνδεθεί το όνομά του με τη λιτότητα. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ο κόσμος να κληθεί να ψηφίσει με τον Σημίτη υπουργό Εθνικής Οικονομίας; Θα ήταν σαν να ψήφιζε λιτότητα” (“Νέα”, 8.11.1988).
– “Η χώρα δεν κυβερνάται. Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει ευαισθησία και δεν ακούει τα λαϊκά αιτήματα” (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 10.2.02).
- Για τον Γ. Παπανδρέου, τότε:
– “Κάνει ανιστόρητες και αδιέξοδες επιλογές. Για να κάνεις εξωτερική πολιτική πρέπει να έχεις στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας…” (“Εθνος της Κυριακής”, 19.11.2000)
– “Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πολλά προτερήματα, αλλά δεν έχει τα προσόντα για πρωθυπουργός” (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 16.9.01).
Για τον Ευαγ. Βενιζέλο:
«Μπορεί το συνέδριο αυτό να αποφασίσει ότι σε αυτήν την εικόνα την καινούρια που ανακαλύψαμε δεν ταιριάζει ο Βενιζέλος, ο οποίος δεν είναι και κανένα τζόβενο, και ότι πρέπει να είναι 30άρης» (ALPHA, 27.6.12).
- Για τους “συντρόφους” του της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, τότε:
“Είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν συνδέονται με την άσκηση της εξουσίας. Οι υπόλοιποι είναι κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι σε διάφορες πολιτικές θέσεις. Έχω μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας με ένα μεγάλο μέρος των στελεχών μας και αυτοί μαζί μου. Διαπιστώθηκε, άλλωστε, και στην ψηφηφορία της Κεντρικής Επιτροπής, όπου δεν εξελέγην στο Εκτελεστικό Γραφείο” (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 10.2.2002).
...και για τον εαυτό του:
“Δεν μ’ ενδιαφέρει να γίνω αρχηγός! Εγώ δεν έχω παρανοϊκή συμπεριφορά σε κανέναν τομέα. Βλέπω δίπλα μου διάφορους, οι οποίοι αγχώνονται να γίνουν το ένα ή το άλλο, βλέπουν την πολιτική ως μια διαδρομή αξιωμάτων. Εγώ ποτέ δεν το έβλεπα έτσι...”! (“Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 10.2.2002).
* Τι έλεγαν για τη διαφθορά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
– Ι. Σουλαδάκης: “Για να γίνεις σήμερα υπουργός πρέπει, να σε υιοθετήσουν τα διαπλεκόμενα. Τα συμφέροντα επιβάλλουν άχρηστους στα υπουργεία. Η διαπλοκή φτάνει μέχρι τους υπαλλήλους” (“Ελεύθερος”, 3.
– Ν. Αλευράς: “Δεν νικήσαμε τα εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση” (Συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας ΠΑΣΟΚ, 21.10.98).
– Π. Οικονόμου: “Μεγάλο μέρος του υπομνήματος που απέστειλε στον γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ στις 2.7.99 αναφέρεται στην εξάπλωση της διαφθοράς... ” (“Τύπος της Κυριακής”, 4.7.99).
– Ι. Kαψής, στη Σύνοδο της K.E. του ΠAΣOK: “Αναφέρθηκε σε γενικευμένα φαινόμενα διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό, λέγοντας ότι στο IKA κοστίζει 5 εκατομμύρια η θέση, ότι οι επιχειρηματίες ανοίγουν τα βιβλία τους μόνο εάν έχουν λαδωθεί οι εφοριακοί, ότι για να εκδοθεί μιά σύνταξη απαιτούνται δύο χρόνια και πρέπει παράλληλα ‘να πληρώσεις’, καθώς και ότι το 70% των έργων που παραλαμβάνει το Δημόσιο είναι ακατάλληλα.” (“Kαθημερινή”, 10.7.1999).
