06/07/2012
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η προηγούμενη Βουλή, ήταν η Βουλή του «λεφτά υπάρχουν». Μ’ αυτό το σύνθημα είχαν εκλεγεί όλοι – ακόμη και εκείνοι
των οποίων ο αρχηγός είχε υποστηρίξει το ακριβώς αντίθετο.
Και επομένως, επί 2,5 χρόνια είχαμε μία Βουλή που δεν ανταποκρινόταν στις προ του Οκτωβρίου 2009 υποσχέσεις, αλλά ούτε και στην εικόνα επανάπαυσης που είχε κατασκευαστεί.
Με λίγα λόγια, επί 2,5 χρόνια είχαμε ένα κοινοβούλιο που βρισκόταν σε δυσαρμονία με την προεκλογική δημαγωγία και την μετεκλογική πραγματικότητα.
Επιπλέον, στην προηγούμενη Βουλή εμφανιζόταν μια πλαστή πλειοψηφία, που ανταποκρινόταν μεν στις δέκα μονάδες διαφορά με τις οποίες ο ελληνικός λαός είχε επιδαψιλεύσει το ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου (ου μην αλλά και το σύνολο της παρέας του που κλήθηκε να κυβερνήσει με τα γνωστά αποτελέσματα), αλλά όχι και στα όσα επακολούθησαν – από την προσφυγή στο ΔΝΤ (επειδή τα «σοσιαλιστικά αντανακλαστικά» αυτό υπαγόρευσαν) ως τα διάφορα μέτρα, τα πολυνομοσχέδια και τα μεσοπρόθεσμα.
Μετά από 2,5 χρόνια (που πλέον φαντάζουν… αιώνες), έχουμε για πρώτη φορά ένα κοινοβούλιο που έχει προκύψει από (δύο) εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν σε πραγματικές συνθήκες.
Επίσης, έχουμε ένα κοινοβούλιο όπου δεν υπάρχει πλειοψηφία κανενός κόμματος – και επομένως η διακυβέρνηση περνά στην ουσία στα χέρια των βουλευτών.
Αυτό σημαίνει πως οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες τους είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά.
Η ψήφος εμπιστοσύνης που αναμένεται να λάβει η κυβέρνηση το βράδυ της Κυριακής, δεν θα είναι, δεν πρέπει να είναι μια τυφλή ψήφος.
Θα είναι μια άγρυπνη ψήφος, ώστε με δεδομένες τις συνθήκες (της γνωστής ακινησίας, απραξίας, ολιγωρίας), να ανταποκριθεί η κυβέρνηση στην εντολή του λαού, όλου του λαού, που ήταν συγκεκριμένη:
Έξοδος από το Μνημόνιο, όχι με κραυγές και δημαγωγίες, αλλά με έργα που θα επαναφέρουν την πατρίδα σε τροχιά παραγωγής και ανάπτυξης.
Με σεβασμό στην αξιοπρέπεια του λαού και στην Ιστορία της χώρας.
