Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Οι δηλώσεις αυτές γίνονται ενώ όλοι γνωρίζουν πως το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαΐου έφερε την σφραγίδα της τιμωρίας και του εξοστρακισμού και πέραν τούτου ουδέν.
Γίνονται επίσης αυτές οι δηλώσεις, ενώ είναι βέβαιο πως αυτή τη φορά οι Έλληνες – έχοντας υπόψη τους και την πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία ασυνεννοησίας και αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης – έχουν συνειδητοποιήσει πως ο χρόνος έχει τελειώσει προ πολλού.
Έτσι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος δηλώνει πως εκτός από την ανασύσταση της παράταξής του, επιθυμεί και μία κυβέρνηση «με κορμό την υπεύθυνη κεντροαριστερά», σπεύδοντας συγχρόνως να ξεκαθαρίσει πως το κόμμα του δεν θα γίνει «τσόντα» κανενός.
Συγγνώμη, αλλά πώς θα συμβεί αυτό;
Προφανώς όταν ο κ. Βενιζέλος μιλά για «υπεύθυνη κεντροαριστερά» έχει ήδη αποκλείσει συνεργασία με το ΚΚΕ (που επιθυμεί έξοδο από την ΕΕ) και ΣΥΡΙΖΑ (που επιθυμεί καταγγελία του μνημονίου, άρα έξοδο από το ευρώ και, κατά συνέπεια, και από την ΕΕ).
Επομένως, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στη στάση των συγκεκριμένων κομμάτων, δεν απομένει παρά η ΔΗΜΑΡ.
Και επομένως, τα κουκιά δεν βγαίνουν. Είναι ζήτημα αριθμητικής.
Διότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει στάση και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αλλάξει στάση, θα αφαιρέσει από το προπαγανδιστικό οπλοστάσιό του τα καλύτερα «δολώματα».
Ο κ. Τσίπρας μέχρι σήμερα δηλώνει πως τα πρώτα δύο μέτρα που θα λάβει ενδεχόμενη δική του κυβέρνηση είναι η ακύρωση του προγράμματος λιτότητας και «η προσπάθεια αύξησης των συντάξεων», μέσω πρόσθετου φόρου στα «πλούτη» (συνέντευξη στο ρωσικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο Vesti).
Τα «πλούτη» είναι μια νέα ασαφής έννοια, ενώ ερωτηματικά δημιουργεί και η δήλωση (στο Σπήγκελ και αλλού) σύμφωνα με την οποία «θα κάνουμε τα πάντα ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να κρατήσει το ευρώ».
Συγγνώμη, αλλά τι σημαίνει «θα κάνουμε τα πάντα»; Ούτε αυτό διευκρινίζεται.
Την ίδια ώρα, και ο κ. Τσίπρας θέλει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Εντάξει, αλλά ποιας Αριστεράς; Το ΚΚΕ δεν δέχεται, το ΠΑΣΟΚ (αν μπορεί να τοποθετηθεί σ’ αυτό το τόξο, αν και ο κ. Βενιζέλος μιλά για «κεντροαριστερά») θεωρεί πως κατάργηση του προγράμματος λιτότητας σημαίνει καταγγελία της σύμβασης και έξοδο από το ευρώ και η ΔΗΜΑΡ επιθυμεί παραμονή στο ευρώ και επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης των στόχων προσαρμογής.
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας λέει πως «θα κάνουμε το παν ώστε αυτή τη φορά η αριθμητική να είναι με το μέρος μας».
Αλλά και πάλι η αριθμητική δεν βγαίνει.
Μέσα στη σύγχυση, ο κ. Καμμένος λέει (Μέγκα) πως θα μπορούσε να στηρίξει μια εθνική κυβέρνηση, υπό τον όρο να μην υπάρχουν σε αυτήν οι κ. κ. Σαμαράς και Βενιζέλος.
Εννοεί δηλαδή πως οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα τα μαζέψουν και θα φύγουν για να στηριχτεί μια κυβέρνηση – την οποία δεν θα στηρίζουν όλοι οι υπόλοιποι πλην των βουλευτών των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο αριθμός των οποίων προς το παρόν είναι άγνωστος, αφού τα ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος δείχνουν να πέφτουν.
Από την πλευρά του, ο κ. Κουβέλης λέει πως «θα επιδιώξουμε να κάνουμε κυβέρνηση με προοδευτικό πολιτικό περιεχόμενο», προσθέτοντας πως απεύχεται μεν το ενδεχόμενο μιας τρίτης εκλογικής αναμέτρησης, αλλά και δεν την αποκλείει!
Και πως το κόμμα του θα κάνει (και αυτό) ό,τι μπορεί για να έχει η χώρα κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας πως η ΔΗΜΑΡ θα απευθύνει το πρόγραμμά της «στον ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητα, αλλά με συγκεκριμένα πράγματα» καθώς και σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, «στη βάση συγκεκριμένης γραπτής πολιτικής συμφωνίας».
Τι είναι αυτά τα «πράγματα»; Άγνωστο κι’ αυτό!
Η Νέα Δημοκρατία ήλθε πρώτη – αν και τραυματισμένη λόγω πολλαπλών διασπάσεων – στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Και όλα δείχνουν πως θα είναι πρώτη – και με αυξημένα ποσοστά – και σ’ αυτές της 17ης Ιουνίου.
Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πρόθυμη να λάβει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας με όσους δέχονται αλλαγή του μνημονίου και παραμονή στο ευρώ (Σαμαράς, Real News).
Όλα τα άλλα είναι υπερβολικά νεφελώδη, ελάχιστα ρεαλιστικά και εξαιρετικά επικίνδυνα για μια χώρα σε πραγματικό κίνδυνο…
