Από τους ΑΝΤΙΛΟΓΟΥΣ (www.antilogoi.gr) Ενότητα ΠΟΛΙΤΙΚΗ
του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Οι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, πείστηκαν, την τελευταία διετία, ότι η αιτία των
δεινών μας είναι το Μνημόνιο και ότι η απαλλαγή μας απ’ αυτό, με ταυτόχρονη παραμονή μας στην Ευρωζώνη και το ευρώ, ήταν κάτι εφικτό και σίγουρο.
Τους έπεισαν τα ΜΜΕ, με καθημερινή επίμονη πλύση εγκεφάλου, και κάποιοι φοβισμένοι πολιτικοί, με την ατολμία τους να εμφανιστούν και να υποστηρίξουν αυτό που είχαν συμφωνήσει με την Τρόικα.
Πώς να μην πεισθούν οι πολίτες, όταν δυο χρόνια, τώρα:
(α) άκουγαν καθημερινά στα κανάλια και τα ραδιόφωνα τους πύρινους λόγους και τα ιοβόλα σχόλια μεγαλοδημοσιογράφων (Τρέμη, Πρετεντέρη, Τσίμα, Παπαδάκη, Χατζηνικολάου, Τράγκα, Λυριτζή, Οικονόμου, Αρβανίτη κ.α.)κατά του Μνημονίου «της άγριας λιτότητας», «της καταστροφής», «της χρεοκοπίας»... και κατά της Τρόικας, που «έχει βαλθεί να καταστρέψει τον τόπο», που «επιβάλλει περιορισμό της εθνικής μας ανεξαρτησίας», που «μας εκβιάζει»...
(β) διάβαζαν, στις έγκυρες εφημερίδες «Καθημερινή», «Βήμα», «Νέα» κ.α., τον προπαγανδιστικό και συνθηματολογικό
λόγο πολιτικών σχολιαστών (Λυγερού, Πρετεντέρη, Γιανναρά, Ξυδάκη κ.α.) κατά του «Μνημονίου της καταστροφής» και κατά του «δυνάστη των λαών, της Τρόικας» (μικρό δείγμα των ex cathedra αποφάνσεών τους στο τέλος).
(γ) έβλεπαν τους «καθηγητές» των ΜΜΕ να επιδίδονται σε μακρόσυρτες, άσκοπες και άνευ αντικειμένου φλυαρίες περί την πολιτική οικονομία και το ποιο θα ήταν το καταλληλότερο μοντέλο διάσωσής μας (η χουβεριανή «λάθος συνταγή» του Μνημονίου ή η κεϊνσιανή «σωστή»;), την ώρα που –πλην της Τρόικας– κανένας άλλος, χουβεριανός ή κεϊνσιανός, δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει το δυσβάστακτο φορτίο της σωτηρία μας, και να μη θέτουν δύο καταλυτικά λογικά ερωτήματα:
- Μήπως χωρίς το Μνημόνιο θα είχαμε τρισχειρότερη λιτότητα και ύφεση απ’ ό,τι με το Μνημόνιο;
- Τι θα γινόταν, αν η Τρόικα δεν δεχόταν τις προτάσεις για ανατροπή των μνημονιακών μέτρων;
2. Τα τέσσερα λάθη, από τον Μάιο 2010 και μετά, που μας οδήγησαν στο πρόσφατο αδιέξοδο.
(α) Το καθοριστικό και μοιραίο λάθος –η “μητέρα των κακών” που επακολούθησαν– υπήρξε η άρνηση πολλών πολιτικών και ανθρώπων των ΜΜΕ να δεχτούν έγκαιρα τη σκληρή πραγματικότητα, παρά τις συνεχείς, ξεκάθαρες και δημόσιεςπροειδοποποήσεις των ηγετών της Ευρωζώνης (και κρατών της), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ: Η Τρόικα θαεπέμενε στην τήρηση από την Ελλάδα των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει.
(β) Η ψήφιση του πρώτου μνημονίου, τον Μάιο 2010, από το ένα αστικό κόμμα μόνο, το ΠΑΣΟΚ, και η απόρριψή του από το άλλο, τη ΝΔ, που:
- αντιτάχθηκε στο Μνημόνιο συνολικά (παρότι συμφωνούσε με τα διαρθρωτικά του μέτρα και με τη δανειακή σύμβαση) και
- προκάλεσε με την αντιμνημονιακή ρητορική της ένα ισχυρό αντιμνημονιακό και, τελικά, αντιευρωπαϊκό, αίσθημα, που ήταναδύνατο μετά να μαζευτεί.
Η εξέλιξη αυτή θα είχε αποφευχθεί, αν τα δύο κόμματα είχαν από τότε συμφωνήσει να πράξουν, «για τη σωτηρία της πατρίδας», ό,τι συμφώνησαν δύο χρόνια αργότερα: Να στηρίξουν, με ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής, μια κυβέρνηση κοινής αποδοχής που θα διαπραγματευόταν την τροποποίηση του μνημονίου.
(γ) Η υπαναχώρηση των Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά, τον Ιούνιο 2011, μετά την πρόταση του πρώτου για σχηματισμόκυβέρνησης κοινής αποδοχής των δύο κομμάτων, με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, που θα διαπραγματευόταν με τηνΤρόικα το Μνημόνιο και θα εφάρμοζε τα μέτρα που τελικά θα συμφωνούσε μαζί της.
(δ) Η συμφωνία των δύο κομμάτων, τον Νοέμβριο 2011, για πρόωρες εκλογές, αμέσως μετά την ψήφιση των συμφωνιών μετην Τρόικα για το δεύτερο Μνημόνιο.
3. Οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ να ξεχάσουν τις ανοησίες και τα ψέμματα που έχουν πει και, αυτή τη φορά, να πουν την αλήθεια στον λαό.
(α) Το Μνημόνιο αποτελεί ένα αδιαίρετο «πακέτο λεφτών-μέτρων» που περιλαμβάνει τέσσερα μέρη, χωρίς δυνατότητα διάσπασής του και επιλογής ορισμένων μόνο από τα μέρη αυτά: δάνεια στη Χώρα, διαγραφή (κούρεμα) μεγάλου μέρους του χρέους μας, μέτρα διαρθρωτικά και μέτρα λιτότητας.
Είναι μια «Συμφωνία» της Ελλάδας με την Τρόικα, που θα πει με τα άλλα 16 κράτη της Ευρωζώνης (καθένα από τα
οποία έχει τη δική του κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο, τον δικό του λαό και τα δικά του συμφέροντα), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (που ιδρύθηκε για να υποστηρίζει τα συμφέροντα και των 17 κρατών της Ευρωζώνης) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (με τη δική του πολυμελή διοίκηση από εκπροσώπους κρατών με τα δικά τους συμφέροντα).
(β) Με τη μη τήρηση των υποχρεώσεων που η Ελλάδα έχει αναλάβει με το Μνημόνιο θα αποδεσμευτούν και τα κράτη της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ από τις «μνημονιακές» τους υποχρεώσεις (τον δανεισμό μας κ.λ.π), οπότε δεν θα μας μένει άλλη επιλογή από την εγκατάλειψη του ευρώ και την επιστροφή μας στη δραχμή.
Η «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου μπορεί να γίνει δεκτή από τους εταίρους μας, καμιά τροποποίησή του, όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους.
Η «επιχείρηση εκβιασμού» των 16 κρατών της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ από την πτωχευμένη Ελλάδα, με όπλο τη “στάση πληρωμών”, θα διαλύσει την οικονομία μας “άμα τη εμφανίσει” της.
(γ) Άλλο τέτοιο «πακέτο λεφτών-μέτρων», εκτός αυτού του Μνημονίου, δεν έχει βρεθεί ούτε αναμένεται να βρεθεί.
(δ) Η συμφωνία για ένα Μνημόνιο-«πακέτο λεφτών-μέτρων» αποτελεί και απαίτηση-όρο των «αγορών» –εκείνων που προσφέρουν το χρήμα στα κράτη, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις σ’ όλο τον κόσμο– προκειμένου να ξαναρχίσουν κάποτε, όταν η Ελλάδα μειώσει αρκούντως το έλλειμμα και το χρέος της, να μας δανείζουν.
(ε) Η επώδυνη προπάθεια της Χώρας –με μέτρα λιτότητας, διαρθρωτικά, αναπτυξιακά– προκειμένου να επανακτήσει την αξιοπιστία της και να μπορεί να δανείζεται από τις «αγορές», θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλά χρόνια, είτε έχουμε «Μνημόνιο» είτε δεν έχουμε.
Η διαφορά είναι πως «χωρίς Μνημόνιο» θα βρεθούμε και «χωρίς λεφτά» και θα οδηγηθούμε σε απομόνωση, χαοτική πτώχευση και τρισχειρότερη λιτότητα.
4. Το δικό μας συμπέρασμα
(α) Οι επιλογές που η ελληνική και παγκόσμια πραγματικότητα επιβάλλει σήμερα στη Χώρα είναι δύο και μόνο δύο:
- Με την Ευρώπη, με το ευρώ και το Μνημόνιο με τα επώδυνα μέτρα του, για αρκετά χρόνια, η μία.
- Μόνοι μας πολιτικά και οικονομικά, χωρίς Μνημόνιο, με τη δραχμή, με πτώχευση και μέτρα πολύ πιο επώδυνα από εκείνα του Μνημονίου και για πολύ περισσότερα χρόνια, η άλλη.
(β) Το υποσχόμενο «με την Ευρώπη και το ευρώ αλλά χωρίς Μνημόνιο» είναι όνειρο απατηλό και όποιος το υπόσχεται λέει απλώς ΑΝΟΗΣΙΕΣ ή ΨΕΜΜΑΤΑ!
* Οι Λυγερός, Πρετεντέρης, Γιανναράς, Ξυδάκης αποφαίνονται:
- “Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία” (Λυγερός, 4.3.11),
- με το Μνημόνιο και την Τρόικα “καταρρέουν ή αχρηστεύονται οι δομές που συγκροτούν την κοινωνία” (Γιανναράς, 8.5.11),
- «δυνάστης λαών» είναι η Τρόικα, «τύραννοι καριέρας» οι τεχνοκράτες της και «πειθήνιες ορντινάτσες» τους οι«πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας κρατών αποτυχημένων ή ανίκανων να κατορθώσουν τη δημοκρατία”(Γιανναράς, 24.7.11),
- “το πρόγραµµα είναι επικίνδυνο” (Πρετεντέρης, 7.1.12),
- “ο ‘σωτήριος’ δανεισμός τελεσίδικη καταστροφή, τραγωδία που ίσως δεν συγκρίνεται με αυτήν της επίσημηςπτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή” (Γιανναράς, 5.2.12).
- “η τρόικα στέκεται εμπόδιο και στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση και στην ελπίδα” (Πρετεντέρης, 16.3.12),
- “το μνημόνιο ήταν καταστροφή” (Πρετεντέρης, 24.3.12),
- “το δίλημμα ‘ευρώ ή δραχμή’ μάλλον πρέπει να εκληφθεί ως εκβιασμός, ακριβώς για να παραιτηθεί η Ελλάδα από τηδυνατότητα να κηρύξει στάση πληρωμών και να αναζητήσει τα πιο πρόσφορα εργαλεία για την ανάκαμψή της” (Ξυδάκης, 27.3.12).
φτάνοντας στα άκρα, με:
- τον Γιανναρά να εκφράζει την αποδοκιμασία του που δεν υπήρξε «καμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των ΕνόπλωνΔυνάμεων» (στην ‘παραίτηση από την εθνική κυριαρχία’ που συνόδεψε την ‘υπογραφή των διαβόητων Mνημονίων’)(22.1.12),
- τον Λυγερό να προτρέπει τους πολιτικούς να διαπραγματευθούν με την Τρόικα “με το μόνο διαπραγματευτικό όπλο πουδιαθέτει” (η Ελλάδα), τη “στάση πληρωμών” (5.2.12),
- τον Πρετεντέρη να ζητάει πρόωρες εκλογές, “για να πάνε επιτέλους και οι Τόμσεν σπίτι τους…” (20.3.12).
