Όχι γιατί ….έπαιζε από πέρυσι αυτό το σενάριο όσο πολύ περισσότερο από όσα γνωρίζουμε για τον
χαρακτήρα ( κύρια τον …εξωγηπεδικό και όχι αυτόν που αφορά αποκλειστικά στο σπορ το οποίο με τεράστια επιτυχία υπηρετεί) του ακόμα και σήμερα νεαρού αυτού τεχνικού που συνέδεσε το όνομα του με την κατά τη γνώμη μου , και θα το επαναλάβω δίχως φόβο, κορυφαία ομάδα του πλανήτη την τελευταία 5ετία.
Ακόμα και στις ημέρες της απόλυτης υπεροχής της Μπάρτσα πριν από δύο χρόνια όπου τα τρόπαια έπεφταν βροχή και σχεδόν άπαντες (κόσμος , ειδικοί και ΜΜΕ) έσπευδαν να τον αποθεώσουν έδειχνε να …λυγίζει το πρόσωπο του από το βάρος όλης αυτής της πανηγυρικής (σε πρώτο πλάνο αλλά ασφαλώς πολύ πιο περίπλοκης στην ουσία της) αποστολής.
Να είναι, έστω ελάχιστες στιγμές μπροστά στα φώτα των προβολέων, απλά ένας θεοποιημένος …θνητός που αισθάνεται την αντίφαση και το βάρος της διττής του ιδιότητας. Και πολλοί φυσικά θα θυμούνται το ξέσπασμα στο αποκορύφωμα της δόξας του το βράδυ (τοπική ώρα στο Αμπου Ντάμπι όπου έγινε το ματς) της 19ης Δεκεμβρίου του 2009 όταν η αρμάδα της οποίας είχε λιγότερο από 1,5 χρόνο πριν αναλάβει διαδεχόμενος (κόντρα στις προβλέψεις , όσων δεν γνωρίζουν καλά την φιλοσοφία του «κάτι περισσότερο από ένα σωματείο» όπως αφοπλιστικά αποκαλούνται οι «μπλαουγκράνα») τον Φρανκ Ράικαρντ την τεχνική της ηγεσία έφθανε στο απόγειο της . Τα δάκρυα του για το άνευ προηγουμένου και πιθανόν απίθανο να επαναληφθεί 6 στα 6 από την Μπάρτσα με τη νίκη 2-1 επί της Εστουντιάντες στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων εκείνης της χρονιάς χάρη στο γκολ του Μέσι στην παράταση. Είχαν προηγηθεί το χατ-τρικ (ή αν προτιμάτε επί του …μπασκετικότερο clean sweep) επί πατρίου εδάφους (με πρωτάθλημα , κύπελλο και Σούπερ Καπ Ισπανίας) καθώς και τόσο το Τσάμπιονς Λιγκ όσο και το Σούπερ Καπ της «γηραιάς ηπείρου» επί ευρωπαϊκού.
Κατανοώντας ίσως τότε στο που είχε καταφέρει να εκτοξευθεί μαζί με τους παίκτες του, που λίγα μέτρα πιο πέρα πετούσαν στον ουρανό της έκστασης και της παγκόσμιας αποθέωσης, είχε αφήσει έναν λυγμό να τον ξεγυμνώσει συναισθηματικά.
Και να του προσφέρει και μία μεγάλη δόση συμπάθειας ακόμα και σ’ εκείνους που δεν υποδέχονταν τον απόλυτο θρίαμβο του ίδιου και της ομάδας του με την πλέον ευχάριστη διάθεση.
Έκτοτε ο Πεπ είχε κι άλλες φορές, σπανίως ομολογουμένως, επιτρέψει στον εαυτό του να εμφανίζει και το πιο ανθρώπινο (διάβασε λιγότερο μηχανιστικό ψυχικά, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτόματα μειονεκτικό απέναντι σ’ οποιονδήποτε άλλον πέραν του υπερανθρώπινου… κατασκευάσματος της φαντασίας ορισμένων που έχουν μαλώσει ή δεν είχαν ουδέποτε σχέση με την επιστήμη της ψυχολογίας) πρόσωπο του.
Και να αναζητεί μία διέξοδο από την γλυκιά αλλά και κατακλυσμιαία σωματικά και ψυχικά δίνη του πρωταθλητισμού στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο στο παγκόσμια δημοφιλέστερο των σπορ.
Όσο περνούσε ο καιρός αυτές οι έμμεσες και άμεσες ομολογίες και αποκαλύψεις τάσεων φυγής άρχισαν να έχουν συχνότερες εμφανίσεις.
Και μπορεί να είναι ωραίο να φεύγεις όταν είσαι στην κορυφή (όπου από την άλλη, και μάλλον έτσι αισθανόταν ο ίδιος, είναι πολύ …μοναχικά για ορισμένους) αλλά η ποδοσφαιρική μοίρα ήθελε να μην έχει έτσι το σκηνικό για αυτόν.
Όσο η θεά τύχη (και οι αρετές του ίδιου και της ομάδας που είχε την τύχη να αναλάβει το καλοκαίρι του 2008) τον βοήθησε στο να απογειωθεί αυτόματα σε δυσθεώρητα ύψη άλλο τόσο ίσως δεν ήταν στο πλευρό του τον τελευταίο καιρό.
Πιθανόν το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Νταβίδ Βίγια τον περασμένο Δεκέμβρη αλλά και νωρίτερα του (παίκτη που θα ξεκούραζε τον Ισπανό διεθνή κεντρικό επιθετικό στην καρδιά της γραμμής πυρός της ομάδας του) Αλέξις Σάντσεζ.
Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν αρκεί μόνον μία αιτία για να υπάρχει ένα τόσο μεγάλο …αποτέλεσμα (θετικό ή αρνητικό όπως εν προκειμένω) αλλά μία από τις άκρες του νήματος είναι εκεί. Υπήρξαν και άλλες ασφαλώς αλλά το …αποτέλεσμα είναι αυτό που μας αφορά επί του παρόντος και ο 41χρονος σήμερα Καταλανός τεχνικός φεύγει με τον μικρό για την πολυσυλλεκτικότητα του τα τρία προηγούμενα χρόνια απολογισμό της υποθήκης ενός τροπαίου (το κύπελλο Ισπανίας όπου έχει προκριθεί η ομάδα του και θα αντιμετωπίσει στις 25 Μάη στο «Βιθέντε Καλντερόν» την Ατλέτικ Μπιλμπάο). Συν φυσικά τα δύο στους πρώτους μήνες της σεζόν 2011-12 (με τις διαδοχικές κατακτήσεις του Σούπερ Καπ Ευρώπης και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων).
Συνολικά στα τέσσερα χρόνια που κάθισε στον πάγκο του καμαριού της Βαρκελώνης , την οδήγησε στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων, ενός Κυπέλλου και τριών Super Cup Ισπανίας, δύο Champions League, δύο ευρωπαϊκών Super Cup, και δύο Παγκόσμιων Κυπέλλων Συλλόγων. Όνειρο ζωής και μάλιστα υπερενισχυμένο για τους περισσότερους συναδέλφους του. Αλλά δεν είναι μόνον οι κούπες που τον κάνουν ασφαλώς περήφανο.
Αλλά και γιατί παράλληλα έβαλε, δικαιώνοντας σε βαθμό πέραν κάθε τρελής σίγουρα προσδοκίας την εμπιστοσύνη των ανθρώπων του σωματείου, τη δική του σφραγίδα στο να θαυμάζουμε όλοι (άντε για να ακριβολογούμε οι περισσότεροι καθώς υπάρχουν και οι αρρωστημένα ανικανοποίητοι ή τελειομανείς αν το θέλετε) μας και να καταριούνται όλοι (εδώ ο επιθετικός προσδιορισμός είναι μάλλον ο ευστοχότερος) οι αντίπαλοι της μία η ομάδα που με σύγχρονους όρους ορισμένοι αποκαλούν προϊόν του …. playstation.
Μία συναρπαστική ποδοσφαιρική ζωγραφιά με υψίστης ομορφιάς λεπτομέρειες (με πρώτη και καλύτερη των υπέρτατο όλων σύγχρονο ζογκλέρ της μπάλας Λιονέλ Μέσι).
Γέννημα θρέμμα Καταλανός, Γκουαρντιόλα που είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας στις 18 Ιανουαρίου του 1971, έχει υπηρετήσει για 16 ολόκληρα χρόνια το καμάρι της πρωτεύουσας της ιδιαίτερης του πατρίδας.
Έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στα τμήματα υποδομής της σε ηλικία 13 ετών και από το 1990 έως το 2001 αποτελούσε μέλος της πρώτης ομάδας πραγματοποιώντας 263 συμμετοχές και πετυχαίνοντας 6 τέρματα ως σπουδαίος αμυντικός χαφ.
Και αφού ολοκλήρωσε την καριέρα ως παίκτης μετακόμισε πλάι στη γραμμή του πλάγιου άουτ με αφετηρία την Β' ομάδα της Μπαρτσελόνα πριν τον Μάη του 2008, ο τότε πρόεδρος των Καταλανών, Ζοάν Λαπόρτα τον ρίξει στα πολύ βαθιά γνωρίζοντας ίσως κάτι που ελάχιστοι πιθανόν και κανείς άλλος δεν μπορούσε να συλλάβει.
Από τότε Γκουαρδιόλα και Μπάρτσα έγραψαν μεγάλη Ιστορία και πλέον , επαναλαμβάνω , μάλλον για όχι μεγάλο χρονικό διάστημα, οι δρόμοι τους χωρίζουν.
Με το νυν αφεντικό του σωματείου Σάντρο Ροσέλ να ακολουθεί το δρόμο του πειράματος του προκατόχου του και να χρίζει διάδοχο του Γκουαρδιόλα στον πάγκο τον επί χρόνια συνεργάτη και φίλο του τελευταίου Τίτο Βιλανόβα.
Ο χρόνος και η μπάλα θα δείξουν αν τα …θαύματα γίνονται και 2η φορά κατά Βαρκελώνη μεριά αλλά σίγουρα ο αποχωρών τεχνικός αφήνει στον αντικαταστάτη του μία εξαιρετικά μεγάλη διαθήκη.
Και κρίνω σκόπιμο αντί άλλου επιλόγου και καταφύγω σε κάτι που είχε γράψει ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα σε άρθρο του στην εφημερίδα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην Ισπανία El Pais τον Μάρτιο του 2007 σχολιάζοντας το πείραμα του τότε τεχνικού της Ράικαρντ να επιλέξει μία άμυνα με τρεις μπακ (επιλογή που και ο ίδιος αργότερα όταν με τη σειρά του πήρε την ομάδα στα χέρια του τίμησε δεόντως έχοντας βέβαια αμφότεροι αποδεχθεί τα μαθήματα του δασκάλου τους Γιόχαν Κρόιφ).
Γιατί πιστεύω ότι εκεί κρύβεται το δέος και του ίδιου (και πάρα πολλών άλλων φυσικά) απέναντι σ’ αυτό το τεράστιο κοινωνικό μόρφωμα που ακούει στο όνομα F.C Barcelona.
“Στη Βαρκελώνη είναι κατανοητό ότι μπορείς να νικήσεις με 100 τρόπους. Όλες μετράνε. Όλες αξίζουν. Λίγα μπορεί να πει κανείς επ’ αυτού. Όμως στη Βαρκελώνη καταλαβαίνουν επίσης ότι δεν μπορείς ποτέ να νικάς και να το επαναλαμβάνεις με ένα τρόπο για τον οποίο αισθάνεσαι ότι δεν είναι ο σωστός. Ο οποίος και οι παράγοντες, τεχνικοί, ποδοσφαιριστές και φίλοι του Τύπου καθώς και ο κόσμος που πάει κάθε εβδομάδα στο γήπεδο να τους δει δεν αισθάνονται ότι είναι σωστός».
Ελάχιστοι μπορούν να τον καταγγείλουν ότι δεν στάθηκε στο ύψος αυτής του της ομολογίας. Και για αυτό θα τον λατρεύουν πάντα. Και όταν με το καλό κρίνει ότι ο χρόνος που έχει ανάγκη να μείνει μακριά από το ποδόσφαιρο και τις τεράστιες του απαιτήσεις έχει φθάσει στο πλήρωμα του, θα είναι αμέσως στο νου των ανθρώπων της (και του κόσμου της) Μπάρτσα για να τον καλέσουν ξανά να πάει κοντά τους. Το πώς , πότε και γιατί αυτό θα παιχθεί κάποια στιγμή επί της ποδοσφαιρικής οθόνης.
Είμαι βέβαιος για αυτό. Αλλά ως τότε δόξα , τιμή και ξεκούραση για τον Πέπ Γκουαρδιόλα
http://www.onsports.gr/
