1. Όταν κάποιος φτωχός δεν μπορούσε να αναθρέψει το 2ο, 3ο ή 4ο κ.λπ. παιδί του, κάποια νύχτα το άφηνε πάνω σε ένα σωρό κοπριάς (που αυτοθερμαίνεται) ώστε να μην πεθάνει από
το ψύχος και να το υιοθετήσει κάποιος άτεκνος. Όταν αυτός ο θετός γιος έκανε αταξίες, ο θετός γονιός του τον χλεύαζε, λέγοντάς τον «κοπρίτη». Αρα η λέξη αυτή τότε σήμαινε «θετός γιος».
2. Στην αρχαία Αθήνα, όταν ερχόταν κάποια θανάσιμη επιδημική ασθένεια (χολέρα, πανώλη, εξανθηματικός τύφος κ.λπ.), οι Αθηναίοι (κάτοικοι του άστεως, λεγόμενοι και «αστείοι», όπως «Αργείοι») το απέδιδαν σε οργή των θεών. Για να τους εξευμενίσουν και άρα να επέλθει ΚΑΘΑΡΣΗ στην πόλη, οι ιερείς παρελάμβαναν από τη φυλακή έναν καταδικασθέντα εις θάνατο, τον οδηγούσαν τελετουργικά σε μια άκρη της Αθήνας και τον έσφαζαν. Τον κατάδικο αυτό τον ονόμαζαν «κάθαρμα». Τώρα τον λένε και «άνθρωπο του σχοινιού και του παλουκιού».
3. “Εθελόδουλος» λεγόταν όποιος πουλούσε το σώμα και την ελευθερία του (η συναλλαγή λεγόταν «αυτοπώληση»), ώστε με το τίμημα να εμποδίσει την κατάσχεση του σπιτιού ή του αγροκτήματός του, δηλαδή για να προστατέψει την οικογένειά του. Στην εποχή μας μερικοί (πολιτικοί κ.λπ.) που πουλάνε ψυχολογικά την ελευθερία τους είτε για να αναρριχηθούν σε ανώτερη εξουσία, είτε για να μη τη χάσουν, πρέπει να λέγονται εθελόδουλοι. Αν όμως πουλάνε την εθνική κυριαρχία, δεν πρόκειται για αυτοπώληση, αλλά για προδοσία.
4. Στην εκλεπτυσμένη αρχαία Αθήνα, οι καταδικασθέντες εις θάνατο, ούτε αποκεφαλίζονταν, ούτε απαγχονίζονταν, αλλά έπιναν εκχύλισμα δηλητηριώδους μανιταριού, που έχει το σχήμα κώνου και λεγόταν «Κώνειο».
Ενας αναγνώστης—συνταξιούχος δικηγόρος
www.xirafi.gr/
