Ευρώπη: Ξένος τόπος ή πατρίδα μας;
Του
Αντώνη Νταγλιούδη
Άκουσα πριν μερικές ημέρες έναν καθηγητή οικονομικών να επιχειρηματολογεί
σε μια συνέντευξη υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Ο λόγος του ήταν νηφάλιος, η σκέψη του διαυγής και έδινε απαντήσεις σε
κάθε ερώτημα του δημοσιογράφου. Τα
επιχειρήματά του ανήκαν σε τρεις άξονες:
α) Σταματάμε μονομερώς να πληρώνουμε τους πιστωτές μας κι έτσι γλυτώνουμε
από έναν βραχνά που μας πνίγει.
β) Τυπώνουμε όσο χρήμα (δραχμές) θέλουμε και το διαθέτουμε για τις
εσωτερικές οφειλές του κράτους, για την τόνωση εισοδημάτων και για την ανάπτυξη
γενικότερα.
γ) Οργανώνουμε την επιδοτούμενη διεύρυνση της οικονομικής ανάπτυξης σε νέα
σταθερά πλαίσια ρυθμίσεων και ελέγχων.
Με εντυπωσίασε η σιγουριά του καθηγητή και η παραστατικότητα της ομιλίας
του. Ο δημοσιογράφος όμως δεν ήταν
αντικειμενικός ως όφειλε. Συμφωνούσε
απολύτως με τις απόψεις του και το έδειχνε.
Δεν απαντήθηκαν λοιπόν διάφορες απορίες που μπορούσε να εκφράσει κάποιος προς
τον καθηγητή. Όπως για παράδειγμα το
ποιο είναι το ποσοστό Ελληνικού χρέους προς τις Ελληνικές Τράπεζες, τα
ασφαλιστικά ταμεία και γενικότερα την εσωτερική αγορά. Τι σημαίνει από νομικής άποψης η μονομερής
απόφαση οριστικής μη πληρωμής, τι ενδεχομένως μπορούν να κάνουν οι πιστωτές για
να διεκδικήσουν τα χρήματά τους και πως σχεδιάζουμε να αντιμετωπίσουμε αυτές
τις διεκδικήσεις; Τι άμεσες και τι
έμμεσες επιπτώσεις μπορεί να έχει η απόφαση αυτή για τις εξαγωγές, την διεθνή
αγορά τουρισμού και εμπορίου, και την θέση μας στη διεθνή οικονομική και
πολιτική σκηνή;
Δεν κατάλαβα πως το τύπωμα άφθονου χρήματος δεν θα ενισχύσει τον
πληθωρισμό μόλις κυκλοφορήσει στην αγορά.
Γιατί δεν θα απαιτηθεί υποτίμηση της δραχμής σε ποσοστό 50% και τι θα
σημαίνει αυτό για τις εισαγωγές, το κόστος παραγωγής και το κόστος ζωής;
Τέλος δεν μας εξήγησε γιατί η αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που – σωστά –
πρότεινε πρέπει να τις πάρουμε μετά την έξοδο από το ευρώ. Τι μας εμποδίζει τώρα (εντός ευρώ), να
οργανώσουμε μια παραγωγική Δημόσια Διοίκηση, ένα νέο σύστημα φορολογίας ελέγχου
– είσπραξης, ένα σταθερό επενδυτικό πλαίσιο, ενίσχυση του πρωτογενή τομέα με
νέα αλλά και με δοκιμασμένα προϊόντα και πολλά άλλα. Γιατί είναι απαραίτητο να βγούμε από την
Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ για να βάλουμε εμπρός στην ανάπτυξη;
Ήταν μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Το
βασικό συμπέρασμα που κατέληξα είναι ότι όπως και για κάθε πολιτική πρόταση
έτσι και το θέμα της εξόδου από την Ε.Ε. και το Ευρώ πρέπει να συζητείται με
ξεκάθαρη ανάλυση του συνόλου των λόγων και των επιπτώσεων. Όταν απαντούνται μερικές μόνο και όχι όλες οι
σχετικές ερωτήσεις τότε πέφτουμε σε ένα σχεδόν «οπαδικό» ολίσθημα: Ξεκινάμε από το συμπέρασμα για να αναφέρουμε
τους λόγους και όχι αντιστρόφως όπως είναι το λογικά ορθό.
Στην συγκεκριμένη συνέντευξη υπήρξε ένα σαφές αντιευρωπαϊκό κλίμα. Ευρώπη είναι οι απεχθείς πιστωτές μας και όχι
οι λαοί της. Ευρώπη είναι ο απάνθρωπος
σύγχρονος παραπαίων καπιταλισμός και όχι οι καθημερινοί απλοί δοκιμαζόμενοι
πολίτες. Ευρώπη είναι η Μέρκελ και ο Σαρκοζί
και όχι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι γέροι, τα παιδιά και το μέλλον τους.
Ο καθηγητής αντιμετώπιζε την Ευρώπη σαν ξένο τόπο και εγώ έχω μια βασική
ένσταση: Την θεωρώ πατρίδα μου και θέλω
να αγωνιστούμε όλοι για να την αλλάξουμε, όχι να την περιφρονήσουμε και να την
μισήσουμε.
21 – 02 – 2012
Δια χειρός Ισιδώρας Παραλυκίδου
