14/04/2011
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ο Πέδρο Πάσος Κοέλιο, ηγέτης των Πορτογάλων Σοσιαλδημοκρατών, που με τους βουλευτές του είχε προκαλέσει, την πτώση της κυβέρνησης Σόκρατες καταψηφίζοντας τα μέτρα τα οποία ο υπηρεσιακός σήμερα πρωθυπουργός είχε φέρει στη Βουλή προς έγκριση, δήλωσε χθες έτοιμος να στηρίξει την κυβέρνηση που… έριξε, προκειμένου να επιτευχθεί η συμφωνία!
Ο Κοέλιο, λοιπόν, συναντήθηκε με τον Σόκρατες (βλέπετε οι πολιτικοί δεν κρατούν γινάτι, τσακώνονται αλλά πάλι μαζί είναι) και βγαίνοντας δήλωσε στους κατάπληκτους Πορτογάλους δημοσιογράφους, πως δεν θα διστάσει να προσφέρει όση βοήθεια μπορεί για να επιτευχθεί το πρόγραμμα βοήθειας.
Ο άνθρωπος δηλαδή που έριξε την κυβέρνηση για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, μεταξύ των οποίων και μείωση 10% των συντάξεων του Δημοσίου, τώρα θα βοηθήσει για να… εφαρμοστούν – και μάλιστα σκληρότερα!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως με κάτι τέτοιους επιβεβαιώνονται όλες οι θεωρίες συνωμοσιολογίας που έχουν τον τελευταίο καιρό ακουστεί περί ΔΝΤ.
«Η Πορτογαλία», είπε ο Κοέλιο στους δημοσιογράφους που είχαν μείνει εμβρόντητοι, «την χρειάζεται αυτή τη βοήθεια». Υποστήριξε δηλαδή πως η πατρίδα του χρειάζεται τώρα τους ξένους δανειστές (και ελεγκτές), ενώ λίγο πριν δεν χρειαζόταν να καθίσουν όλοι μαζί και να βάλουν σε τάξη τα της χώρας τους, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και υποχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας.
Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Μα φυσικά. Προφανώς την περίοδο που κάποιος έλεγε πως δεν υπάρχουν λεφτά (χωρίς να μας εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν λεφτά) και κάποιος άλλος έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν (χωρίς να μας εξηγεί πού θα τα βρει ή καλύτερα λέγοντας πως θα τα βρει εκεί που… δεν τα βρήκε)!
Η πλάκα έχει και συνέχεια. «Μα», του είπαν οι δημοσιογράφοι. «Εσείς μόλις πριν είκοσι μέρες, στις 23 Μαρτίου, ρίξατε ολόκληρη κυβέρνηση για να μην επιτρέψετε την λήψη μέτρων λιτότητας».
«Ναι», απάντησε ο συνεπώνυμος του διάσημου συγγραφέα. «Αλλά έκτοτε κατέστη σαφές πως τα δημοσιονομικά της χώρας βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πίστευα, καθώς τα δεδομένα δείχνουν ότι η Πορτογαλία υπερέβη τα όρια που είχε θέσει για το έλλειμμα στον προϋπολογισμό του 2010»!
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Έναν πολιτικό που ρίχνει ολόκληρη κυβέρνηση χωρίς να ξέρει γιατί και μετά βγαίνει και το ομολογεί.
Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Μα φυσικά. Προφανώς τους δικούς μας που προεκλογικά έταζαν λαγούς με πετραχήλια, δηλώνοντας ότι δεν χρειάζεται να ληφθούν μέτρα και μετεκλογικά υποστηρίζουν πως δεν γνώριζαν σε πόσο μεγάλο χάλι βρισκόταν η οικονομία – αν και οι αποχωρήσαντες το ομολογούσαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο.
Εμείς εδώ, βέβαια, έχουμε προχωρήσει ακόμη περισσότερο στις κολοτούμπες (αν και η Πορτογαλία βρίσκεται ακόμη στον μήνα του μέλιτος με του ΔΝΤ, οπότε ας τους δώσουμε λίγο χρόνο για τις επόμενες… γυμναστικές τους επιδείξεις).
Στα καθ’ ημάς, αυτοί που στήριξαν το Μνημόνιο, λένε τώρα είτε πως διαφωνούν με τον τρόπο εφαρμογής του, είτε πως η κυβέρνηση είναι ανίκανη να το εφαρμόσει. Και περίπου προσπαθούν να μας πείσουν ότι… δεν ψήφισαν καν το Μνημόνιο.
Θεωρούν δε απολύτως φυσιολογικό εκ μέρους μας να αντιληφθούμε πως δεν τους έφτασαν επτά μήνες για να καταλάβουν ότι οι συνοδοιπόροι τους ήταν ανίκανοι να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλες ομοιότητες – δυστυχώς για όσους διαφωνούν με τις συνωμοσιολογίες.
Στις 6 Απριλίου, την προηγουμένη της προσφυγής της Πορτογαλίας στον μηχανισμό στήριξης, ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν δήλωσε: «Η κατάσταση βρίσκεται στα χέρια της πορτογαλικής κυβέρνησης. Πρέπει να δείξουν στους πιστωτές ότι λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα».
Στις 30 Μαρτίου 2010, για την περίπτωση της Ελλάδας είχε πει: «Αν η Ελλάδα ζητήσει στήριξη, θα της προσφέρουμε στήριξη όπως κάνουμε με όλα τα μέλη μας. Θα είναι ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ, αποφασισμένο από το ΔΝΤ, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες. Το ΔΝΤ θα καθορίσει τους όρους, όπως κάνουμε σε κάθε χώρα».
Ο ίδιος, βλέπει διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, καθώς, όπως είπε πρόσφατα, η Πορτογαλία δεν αντιμετωπίζει τόσο ένα πρόβλημα δημοσίου χρέους (όπως η Ελλάδα), αλλά πρόβλημα χρηματοδότησης των τραπεζών και ιδιωτικού χρέους.
Οπότε, κατά την προσφιλή του έκφραση, όλοι μέσα στα σκατά βρισκόμαστε, οι μεν στα δημόσια, οι δε στα ιδιωτικά.
Θέλετε κι’ άλλες ομοιότητες; Η Πορτογαλία δεν χρειάζεται σχέδιο διάσωσης, βροντοφώναζε στις 25 Μαρτίου 2011 ο Σόκρατες. Η Πορτογαλία παραμένει αποφασισμένη να μην προσφύγει σε εξωτερική βοήθεια, διερρήγνυε τα ιμάτιά του και στις 29 Μαρτίου.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στις ανάλογες δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων τον Μάρτιο του 2010– «δεν έχουμε ζητήσει βοήθεια», «θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις», «δεν υπάρχει σχέδιο Β» και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Σημειώστε πως Ελλάδα και Πορτογαλία εξαρτώνται και από τους ίδιους ευρωπαϊκούς εγκεφάλους. Από τον Πρόεδρο του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, για παράδειγμα. Δεν πάει πολύς καιρός (Οκτώβριος 2010) που έκανε άνω-κάτω την Ελλάδα σχετικά με το ποιος πρωθυπουργός του είχε πει πως κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα και αν συζητούσαν στην Ευρώπη επί πολλά χρόνια το «ελληνικό πρόβλημα» - αλλά παρίσταναν του ανίδεους. Ακολούθησε σειρά από κολοτούμπες επιπέδου Eurogroup.
Τον περασμένο Νοέμβριο ο Γιουνκέρ είχε κι΄ άλλη έμπνευση: «Η Ισπανία και η Πορτογαλία πρόλαβαν τον κίνδυνο», μας διαβεβαίωσε. Λίγες μέρες πριν από την πορτογαλική προσφυγή, ξαναχτύπησε: «Η Πορτογαλία δεν αναμένεται να ζητήσει βοήθεια», αποφάνθηκε. Για να μην μιλήσουμε για την άλλη «επιτυχημένη» πρόβλεψή του, σύμφωνα με την οποία το Eurogroup, του οποίου προΐσταται, δεν επρόκειτο να βάλει στο παιχνίδι της αναδιάρθρωσης τους ιδιώτες. Φυσικά, συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Δεν είναι μόνο αυτοί οι κοινοί δαίμονες Ελλάδας και Πορτογαλίας. Μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε από την κατάθεση στην εισαγγελία του Μονάχου, στις 15 Φεβρουαρίου 2010, του στελέχους της Ferrostaal – Man, Έρβι Έρμπσλεχ, ότι τόσο στην χώρα μας, όσο και στην Πορτογαλία καταβλήθηκαν μίζες σε δημόσιους λειτουργούς.
Πού να τα φανταζόταν κανείς όλα αυτά πριν από μόλις έξι χρόνια, όταν ο Σόκρατες κέρδιζε πανηγυρικά τις εκλογές – με παράλληλους θριάμβους σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Ήταν τέτοιοι οι καθ’ ημάς πηχυαίοι τίτλοι, που σχεδόν πιστέψαμε ότι ο Σόκρατες κέρδισε τις εκλογές στην… Ελλάδα.
Ήταν 21 Φεβρουαρίου του 2005 και οι πορτογαλικές εκλογές είχαν συμπέσει με τις (τρίτες, νομίζω) εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Οπότε έγινε μύλος. Ούτε που καταλάβαμε για ποιον πανηγύριζαν (οι τίτλοι): «Ψήφος εμπιστοσύνης 350.000 στον Γιώργο με δύναμη από τη Λισαβόνα». «Άνεμος αισιοδοξίας φυσά στη Χαριλάου Τρικούπη μετά τη νίκη του σοσιαλιστή Ζοζέ Σόκρατες στην Πορτογαλία και την πρωτοφανή προσέλευση 303.000 μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη συνέδρων». «Άνεμος Λισαβόνας φυσάει στο ΠΑΣΟΚ. Ευφορία από την μεγάλη νίκη των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία και τη μαζική προσέλευση στις κάλπες για την ανάδειξη συνέδρων». «Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Σόκρατες».
Η κατάληξη όλων αυτών των γύρων του θριάμβου σε Ελλάδα και Πορτογαλία, είναι γνωστή…
Πηγή... http://www.elzoni.gr/html/ent/466/ent.8466.asp
