Καλή μου Τρόικα, φύγε επιτέλους! Από μέρα σε μέρα μάς το πας. Τα είπατε, τα ξαναείπατε, φτάνει. Θα ξαναβρεθούμε, δεν χανόμαστε!
Και μη το παίρνεις στραβά. Μια άλλη φορά, να σε φιλοξενήσουμε για όσο θέλεις. Εγώ, πρώτη απο όλους θα ανοίξω το σπίτι μου και θα σε φιλέψω. Και τους τρεις σας δηλαδή. Θα βάλω τη μαμά μου να φτιάξει και τη σπεσιαλιτέ της. Λαχανοντολμάδες! Θα ενθουσιαστείτε. Όμως, όχι τώρα. Σε λίγους μήνες, να πάρουμε κάποιες δόσεις ακόμα και βλέπουμε...
Και δεν είναι ότι ξαφνικά ξέχασα τους καλούς μου τρόπους και τον συμπατριώτη μου Ξένιο Δία. Απλώς, χθες βράδυ και μετά από αρκετό καιρό, κατέβηκα στο κέντρο για ποτό. Μπερδεύτηκατε, αλλά ο συλλογισμός μου είναι πολύ απλός. Τι προσπαθούμε να πείσουμε την Τρόικα? Ότι με τα μέτρα που μας αναγκάζει να πάρουμε, μάς ξετινάζει. Μας ξεζουμίζει. Χάνουμε τις δουλειές μας, χάνουμε τις ανέσεις μας. Σε λίγο καιρό όλο και περισσότεροι θα έχουμε ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης. Μην μας πιέζετε άλλο. Όχι άλλα μέτρα. Ένα σούπερ-μάρκετ πάμε και αυτό με το ζόρι. Ρούχα, περσινά και προπέρσινα φοράμε. Σε γιορτές δεν πάμε πια για να μην χαρίζουμε δώρα. Κανένα κάλεσμα στο σπίτι κι αυτό με φαγητά ρεφενέ. Όλα κομμένα. Μαύρη ζωή και μιζέρια....
Συγγνώμη, αυτό δεν είχατε καταλάβει? Ότι βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια, σε ασκητικό βίο? Ε, λοιπόν λάθος. Γιατί υπάρχει στη ζωή αυτού του τόπου ένας τομέας που συνεχίζει να ανθεί σε πείσμα κάθε οικονομικής κρίσης και Τρόικας. Η νύχτα! Μεγάλο κεφάλαιο. Φρούριο απόρθητο. Ο Έλληνας ξέρει να ζει κόντρα σε κάθε ζυγό. Υψώνει το ανάστημα, φοράει τα καλά του –φετεινής σεζόν παρακαλώ - και βγαίνει να ξεδώσει. Όλα τα μπαράκια του κέντρου, ασφυκτικά γεμάτα. Και πίνουν οι νέοι μας και καπνίζουν. Και με το αυτοκίνητό τους βγαίνουν –πόσες Mercedes και Porsche μπορεί να χωρέσει το κέντρο της πρωτεύουσας μιας τόσο μικρής και φτωχής χώρας ? Και αφήνουν στον παρκαδόρο τα κλειδιά και δίνουν και τα 10 τους ευρώ ωραία ωραία...Για να μην μιλήσω για την κατανάλωση αλκοόλ. Κατακόκκινα τα μάτια από τα σφηνάκια και τα κοκτέιλ.
Αγχώθηκα, αλήθεια σας λέω. Καθόλου δεν το διασκέδασα. Στριμωγμένη σε μια γωνιά του μπαρ που πήγαμε με την παρέα μου, ευχαριστούσα τον Πανάγαθο που δεν έχω άσθμα γιατί σε τέτοιες συνθήκες ασφυξίας δεν θα την έβγαζα καθαρή. Σκοτεινές σκέψεις όμως δεν με άφηναν να απολάυσω ούτε το ξεθυμασμένο μου κρασί. Το βλέμμα μου δεν ξεκολλούσε από την πόρτα . Φαντάσου λέει, να τους έρθει, στα τρία παλληκάρια της Τρόικας και την παρέα τους, να βγουν για ένα ποτάκι. Κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός μένουν, μισό τσιγάρο δρόμος είναι το Κολωνάκι, δύσκολη μέρα τους περιμένει τη Δευτέρα, γιατί όχι? Και φαντάσου, να μπουν σε ένα οποιοδήποτε μπαρ που θα βρουν στο δρόμο τους, που σίγουρα θα έχει την ίδια εικόνα όπως αυτό που ήμουν εγώ. Ας πούμε και στο συγκεκριμένο μάλιστα που ήμουν εγώ. Και φαντάσου να μας δουν έτσι όλους μαζί, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, να γλεντοκοπάμε και ενώ η επομένη είναι εργάσιμη. Οχι, πείτε μου εσείς. Αν με ρωτούσαν: «Ποια κρίση κυρία μου?» και μου κουνούσαν και το δάχτυλο τι θα τους έλεγα? Ασυναίσθητα γύρισα δεξιά μου, μήπως δω τη Γιαδικιάρογλου. Αυτή πάντα κάτι βρίσκει να πει σε τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ λέξη δεν θα μπορούσα να ψελλίσω.
Λίγo κράτει αδέρφια μου! Τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές, απομένουν λίγες μόνο ώρες μέχρι να φύγουν. Για λίγο βέβαια. Σε λίγο καιρό, πάλι εδώ θα τους έχουμε αυτούς τους μουσαφίρηδες. Λίγo κράτει όμως προς το παρόν. Και μόλις φύγουν, και ξανά προς τη δόξα τραβά...
Έφη Αλεβίζου
Παρουσιάστρια Ειδήσεων Alpha
Πηγή:http://www.newsday.gr/blog/4668/kai-xana-pros-te-doxa-trava
banner
