Η Αθηνά Πέτσα, «γιατρός της χρονιάς» του Αχιλλέα Νεοκαισάρειας, μιλάει αποκλειστικά στον Νίκο Κολίτση και στο ΤOGETHER –FREE PRESS
ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, για τα στερεότυπα, το σεβασμό και την αμφισβήτηση, την ιατρική, το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και «ξετυλίγει» το κουβάρι… του Τρωικού πολέμου στο χώρο του αντρικού ποδοσφαίρου.
Του Νίκου Κολίτση (ΤΟGETHER)
Δύο γυναικεία πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά στον Αχιλλέα Νεοκαισάρειας. Γυναίκα γιατρός και πριν λίγο καιρό και προπονήτρια, σε μία αντρική ποδοσφαιρική ομάδα Γ’ εθνικής. Συγκυρία ή σύγχρονη πραγματικότητα;
Δεν είναι σύνηθες γεγονός η παρουσία γυναικών στο χώρο του ποδοσφαίρου στις επαγγελματικές κατηγορίες. Είναι τυχαία πάντως η παρουσία, για ένα χρονικό διάστημα, δύο γυναικών, μίας προπονήτριας και μίας γιατρού, στην ομάδα του Αχιλλέα Νεοκαισάρειας, αν και συνδυαστικά σπάνιο είναι η αλήθεια στην Ελλάδα.
Μία γυναίκα και ένας άντρας, γιατροί αγώνα. Ομοιότητες και διαφορές.
Όπως μπορεί ένας άντρας γιατρός να παρέχει πρώτες βοήθειες σ’ έναν αγώνα, έτσι μπορεί και μία γυναίκα γιατρός να αντεπεξέλθει. Έχουν τις ίδιες γνώσεις, τα ίδια προσόντα και μπορούν να καλύψουν τις ίδιες ανάγκες. Έχει να κάνει περισσότερο με την ειδικότητα και λιγότερο με το φύλο. Εκτιμώ ότι η εξειδικευμένη ειδικότητα, οι ορθοπεδικοί, θα έπρεπε να καλύπτουν τις ανάγκες των αγώνων ποδοσφαίρου.
Συναισθήματα, φυλετικά στερεότυπα, προσαρμογή, σεβασμός και αμφισβήτηση.
Γενικά από τη στιγμή που είμαι γιατρός στο νοσοκομείο της Κατερίνης και αντιμετωπίζω καθημερινά επείγοντα περιστατικά, δεν είχα άγχος. Κατανοώ ότι είναι δύσκολο για μία γυναίκα, αλλά όταν δείξεις σεβασμό θα σου δείξουν και οι άντρες ποδοσφαιριστές και μπορεί η συνεργασία να είναι πολύ ομαλή.
Η παρουσία μίας γυναίκας γιατρού είναι δυσκολότερη για τους ίδιους τους παίκτες. Εγώ καθημερινά έχω περιστατικά άντρες και γυναίκες και έχω επαφή με το ανθρώπινο σώμα, αναγκαστικά και λόγω της χειρουργικής ακόμα περισσότερο και είμαι απόλυτα εξοικειωμένη. Πιο δύσκολο είναι σαφώς για τους άλλους. Στο γυναικείο ποδόσφαιρο θα μου ήταν πιο εύκολη η προσέγγιση με τις γυναίκες.
Δεν έχω βιώσει αμφισβήτηση πάντως, απλώς δεν υπακούν πάντα στις υποδείξεις μου. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Οι περισσότεροι είναι αθλητές και γνωρίζουν το σώμα τους και τα όρια τους. Εγώ οφείλω να είμαι πιο αυστηρή και πιο τυπική στις υποδείξεις και στις οδηγίες μου, αλλά πολλές φορές δεν πειθαρχούν ούτε στους άντρες μέσα στο γήπεδο. Εκτός γηπέδου τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Σχέση με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, πριν και μετά.
Πριν ξεκινήσω την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο το θεωρούσα βαρετό άθλημα. Τώρα έχω αναθεωρήσει, έχω μάθει πολλά και μπορώ να το παρακολουθώ πολύ πιο εύκολα. Όσο ασχολιόμουν με το σώμα και τη φυσική μου κατάσταση πριν, άλλο τόσο ασχολούμαι και σήμερα, σε ερασιτεχνικό πάντα επίπεδο.
Ιατρική, προσωπικές επαγγελματικές επιλογές και επιδιώξεις.
Οι επιλογές μου στην ιατρική σχετίζονται με τις ικανότητές μου και με τι μου ταιριάζει ως χαρακτήρας. Θέλω ν’ ακολουθήσω την ειδικότητα γενική χειρουργική ή πλαστική χειρουργική. Η ορθοπεδική είναι η τρίτη μου επιλογή. Αυτή τη στιγμή κάνω ειδικότητα γενική χειρουργική στο νοσοκομείο της Κατερίνης. Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε γιατρό σε ποδοσφαιρική ομάδα ή νοσοκομείο, θα διάλεγα το νοσοκομείο, λόγω των χειρουργείων. Ως ιδιώτης, όμως, θα ήθελα να είμαι σε ομάδα. Με την αθλητριατρική θα μπορούσα να χειρουργώ, γεγονός που μ’ αρέσει πολύ και είναι επιλογή μου. Κανένας από το περιβάλλον μου πάντως δε βλέπει αρνητικά ή με καχυποψία την παρουσία μου στο χώρο του ποδοσφαίρου, γιατί με γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση, το να είσαι γυναίκα γιατρός σου δημιουργεί περισσότερες δυσκολίες στην προσωπική ζωή, αλλά αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα διάλεγα το ίδιο.
Ποδοσφαιριστές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες και τα χαρακτηριστικά τους.
Όταν ο ποδοσφαιριστής θέλει να είναι επαγγελματίας, τότε η ζωή του είναι όντως πολύ δύσκολη. Έχει πολλές θυσίες και στερήσεις, αλλά δεν ανταμείβονται αναλογικά με όσα στερούνται οι ποδοσφαιριστές, με εξαίρεση φυσικά την Α’ εθνική.
Οι νέοι ποδοσφαιριστές δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν να έχουν πλήρη ίαση, μετά από τραυματισμό, με αποτέλεσμα να μην αναρρώνουν πλήρως και να δημιουργούν μία χρονιότητα στο πρόβλημά τους.
