Σε εξέλιξη και με πολύ μεγάλη δυναμική είναι το Πρόγραμμα Αναπαραγωγής και Διατήρησης του Ελληνικού Ποιμενικού Σκύλου από τον «Αρκτούρο»: «Υπάρχουν κτηνοτρόφοι που
μπορεί να περιμένουν και πάνω από δύο χρόνια για να πάρουν ένα κουτάβι», επισημαίνει ο υπεύθυνος Τύπου της οργάνωσης, κ. Πάνος Στεφάνου.
Ο λόγος; «Πρόκειται για το ιδανικό σκυλί για την προστασία του κοπαδιού. Συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ανταποκρίνεται αφενός στις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, αφετέρου στις ανάγκες των Ελλήνων κτηνοτρόφων. Με μεγάλη αντοχή στο περπάτημα αλλά και στις χαμηλές θερμοκρασίες λόγω του διπλού μανδύα, ο ελληνικός ποιμενικός είναι πολύ έξυπνος και ρωμαλέος καθώς δεν φοβάται να εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα με λύκο ή αρκούδα. Αντιμετωπίζει το κοπάδι ως “οικογένεια” που πρέπει να προφυλάξει, χωρίς ποτέ να το αφήνει εκτεθειμένο».
Η διατήρηση της φυλής δεν αποτελεί τον αποκλειστικό στόχο του προγράμματος. Οπως εξηγεί ο κ. Στεφάνου, «δεν είμαστε φιλοζωική οργάνωση ή εκτροφείο. Ως “Αρκτούρος” θέλουμε να εξαλείψουμε τις αιτίες σύγκρουσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στην άγρια ζωή. Μέσω των σκύλων, παρέχουμε στους κτηνοτρόφους μία “ασπίδα”, έτσι ώστε να μη χάνουν την περιουσία τους από επιθέσεις λύκων, άρα και να μην επιθυμούν να τους εκδικηθούν».
Οπως, δε, προσθέτει η κ. Μελίνα Αυγερινού, υπεύθυνη του προγράμματος για τον ελληνικό ποιμενικό, «ξεκίνησε το 1998 σαν παράλληλη δράση του προγράμματος για την προστασία των λύκων. Συλλέξαμε κουτάβια αντιπροσωπευτικά της φυλής, η οποία κινδύνευε να χαθεί. Δημιουργήθηκε το Κέντρο Αναπαραγωγής και Επαναδιάδοσης του Ελληνικού Ποιμενικού Σκύλου στην Αγραπιδιά Φλώρινας και μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαθέσει πάνω από 1.000 κουτάβια κυρίως σε κτηνοτρόφους των ορεινών περιοχών, φροντίζοντας η κάθε θηλυκιά να μη γεννήσει πάνω από τρεις φορές συνολικά στη διάρκεια της ζωής της. Τα κουτάβια διατίθενται με ένα συμβολικό αντίτιμο, το οποίο αντιστοιχεί στα εμβόλια των τριών πρώτων μηνών και στο τσιπάκι. Σήμερα, διατηρούμε μητρώο του πληθυσμού αλλά και ένα ευρύ δίκτυο όπου καταγράφονται οι γέννες. Οι κτηνοτρόφοι που θα αναλάβουν ένα κουτάβι υπογράφουν μία σύμβαση χρησιδανείου, που σημαίνει ότι το σκυλί εξακολουθεί να ανήκει στον “Αρκτούρο”. Εμείς πάλι, διατηρούμε το δικαίωμα –εφόσον διαπιστωθεί κακομεταχείριση είτε σε θέματα αναπαραγωγής, είτε διαβίωσης– να επέμβουμε. Εφόσον πραγματοποιηθούν γέννες από κτηνοτρόφους, τις διαχειριζόμαστε εμείς, αναλαμβάνοντας να διαθέσουμε τα κουτάβια σε άλλους κτηνοτρόφους που τα χρειάζονται».
Ποιος ο λόγος όμως που η φυλή του ελληνικού ποιμενικού δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί διεθνώς παρά μόνο σε εθνικό επίπεδο; Σύμφωνα με την κ. Αυγερινού, «αν και σήμερα η φυλή δεν απειλείται πλέον με εξαφάνιση, μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει μία συστηματική και ελεγμένη εκτροφή. Απομακρυσμένοι οι κτηνοτρόφοι από τα αστικά κέντρα, αντιμετωπίζουν δυσκολίες τόσο στον έλεγχο της αναπαραγωγής, όσο και στην καταγραφή τους. Προκειμένου να οδηγηθεί μία φυλή σε διεθνή αναγνώριση πρέπει να είναι καταγεγραμμένος συγκεκριμένος αριθμός καθαρόαιμων σκύλων αλλά και γενιές σκύλων σε ένα βάθος χρόνου στα μητρώα του ΚΟΕ (Κυνολογικού Ομίλου Ελλάδας) πράγμα που δεν συμβαίνει ακόμη με τον ποιμενικό».
Πηγή: www.kathimerini.gr
