Αποψη: Μήπως χρειαζόμαστε ψυχίατρο;
ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ
Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι ζείτε στην Αθήνα θα έχετε προσέξει ότι η αρίθμηση στη λεωφόρο
Κηφισίας ξαναρχίζει από το 1 σε κάθε δήμο τον οποίο διασχίζει η λεωφόρος. Ετσι υπάρχει το ίδιο νούμερο σε πολλά σημεία της. Το ίδιο συμβαίνει στη λεωφόρο Ποσειδώνος και στην Πειραιώς. Σας φαίνεται για «σοβαρή» αυτή η αντιμετώπιση; Τη βρίσκω εντελώς παράλογη και αντιφατική.
Κηφισίας ξαναρχίζει από το 1 σε κάθε δήμο τον οποίο διασχίζει η λεωφόρος. Ετσι υπάρχει το ίδιο νούμερο σε πολλά σημεία της. Το ίδιο συμβαίνει στη λεωφόρο Ποσειδώνος και στην Πειραιώς. Σας φαίνεται για «σοβαρή» αυτή η αντιμετώπιση; Τη βρίσκω εντελώς παράλογη και αντιφατική.
Η ερώτηση του τίτλου δεν είναι ρητορική. Είναι μια απορία που έχω εδώ και πολλά χρόνια, την οποία ποτέ δεν μπόρεσα να λύσω. Η ιστορία της αποπομπής μας (έστω και προσωρινής) από τη Ζώνη Σένγκεν μου ξανάφερε στο μυαλό το θέμα αυτό. Τέλος Νοεμβρίου και αρχές Δεκεμβρίου, το θέμα της αποπομπής κυριαρχούσε στην ειδησεογραφία. Το περίεργο στην ιστορία αυτή είναι το γεγονός ότι όλοι (με ελάχιστες ακραίες εξαιρέσεις) αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της αποπομπής ως εθνική καταστροφή. Τελικά φαίνεται ότι με τη βοήθεια του Θεού της Ελλάδας, αλλά και του Ελληνα Επιτρόπου, τη γλιτώσαμε, αφού προηγουμένως αποφασίσαμε να συμπεριφερθούμε ως Ευρωπαίοι και να δεχτούμε τη συμμετοχή του Frontex στην αντιμετώπιση των τεραστίων προβλημάτων που έχουν δημιουργήσει οι προσφυγικές ροές στην πατρίδα μας.
Είναι γεγονός ότι στην αρχή ούτε θέλαμε να ακούσουμε για βοήθεια από την Ευρώπη, για να δικαιολογήσουμε τη λεβεντιά μας και την ανεξαρτησία μας. Τι να κάνουμε όμως; Η ανάγκη τα έφερε έτσι που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε και τελικά «με ψηλά το κεφάλι» υποκύψαμε στις πιέσεις «για το καλό μας»!
Με τόση δημοσιότητα που πήρε το θέμα, όλα τα παραπάνω είναι γνωστά. Να όμως που κάτι θυμόμουν σχετικά με τις συζητήσεις που είχαμε για την ένταξη της χώρας μας στη Ζώνη Σένγκεν. Με αναζήτηση στο Google βρήκα πολλές αναφορές στο θέμα, αλλά βρήκα και ένα πραγματικό «διαμάντι». Είναι ένα μικρό ηχητικό απόσπασμα, διάρκειας μόλις 3,5 λεπτών, το οποίο μπορείτε να ακούσετε στο https://vimeo.com/24644844, από τη συζήτηση στη Βουλή, στις 18 Μαρτίου 1997 για το θέμα της υπογραφής της Συνθήκης Σένγκεν. Αυτός που υποστηρίζει την υπογραφή της Συνθήκης είναι ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Ποιος είναι όμως αυτός που έχει αντιρρήσεις, είναι δύσκολο να το φανταστείτε. Είναι ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμυνας, κ. Πάνος Καμμένος! Σας συστήνω να το ακούσετε γιατί έχει πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Μιλάει επίσης για την Κάρτα Πολίτη με βιομετρικά στοιχεία, που η σημερινή κυβέρνηση διά στόματος πρωθυπουργού έχει δεσμευτεί ότι θα την εκδώσει μέσα στο 2016. Είμαι πράγματι πολύ περίεργος να δω τη στάση που θα κρατήσει ο κ. Πάνος Καμμένος και το κόμμα του στο θέμα αυτό γιατί ήταν λάβρος εναντίον της Συνθήκης και των ταυτοτήτων. Πραγματικά, οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή είναι απρόβλεπτες. Ο άνθρωπος που με τόσο πάθος το 1997 καταψήφιζε την υπογραφή της Συνθήκης Σένγκεν, σήμερα είναι μέλος της κυβέρνησης που τρέμει στην προοπτική έστω και της προσωρινής εξόδου μας από τη Ζώνη και δίνει «γη και ύδωρ» για να μείνουμε στη Ζώνη Σένγκεν.
Αλλά δεν ήταν μόνον αυτός (και το κόμμα του) που είχαν αντιρρήσεις. Η Ιερά Σύνοδος είχε εκδώσει εγκύκλιο που συνέδεε τη Συνθήκη με το «χάραγμα του Αντίχριστου». Η αντιευρωπαϊκή κομμουνιστική Αριστερά συνέδεε τη Συνθήκη με το «1984» του Οργουελ και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ταύρου ζήτησε με ομόφωνη απόφαση να μην επικυρωθεί η Συνθήκη. Και άλλοι πολλοί, μεταξύ των οποίων και η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος. Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί οι αντιρρησίες; Είναι άφαντοι γιατί απλούστατα τα οφέλη για τη χώρα μας από την ένταξη στη Ζώνη του Σένγκεν έχουν αποδειχθεί στην πράξη και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά άλλα μεγάλα ή μικρά θέματα. Αν γινόταν δημοψήφισμα το 1980 για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση πιστεύω ότι τότε θα ήταν αρνητικό. Μην ξεχνάτε ότι το 1981 το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Σήμερα αν γινόταν δημοψήφισμα για να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση σίγουρα θα ήταν αρνητικό. Αυτοί είμαστε. Δεν θέλουμε τίποτα και αντιστεκόμαστε με λύσσα σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Αλλά και πολύ πρόσφατα έχουμε αρκετές περιπτώσεις όπου παρουσιάζονται συμπτώματα διπολικής διαταραχής. Ενας υπουργός φέρνει στη Βουλή ένα Νόμο, ο οποίος ψηφίζεται από την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά ο ίδιος δηλώνει ότι όσο αυτός είναι υπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση δεν θα τον εφαρμόσει! Υποθέτω ότι ξέχασε τον όρκο του να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους. Εδώ πλέον σκίζουμε τα βιβλία της λογικής που είχαμε στο σχολείο.
Ενας άλλος υπουργός, αυτός που κρέμασε στο γραφείο το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη, υπέγραψε την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, αλλά μας διαβεβαίωσε ότι μέσα του πονάει πολύ βαθιά για την πράξη του αυτή. Ας μην υπόγραφε για να γλιτώσει από τους πόνους και τα δάκρυα και εμείς από τη μουρμούρα του.
Αλλά η περίπτωση που έφερε στο μυαλό μου την αγγλική ταινία «Morgan - a suitable case for treatment» (κωμωδία του 1966), αφορά και πάλι την παραχώρηση της διαχείρισης των 14 αεροδρομίων. Ενας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματός του με τίτλο «Οπου δεν φτάνει η κυβέρνηση μπορεί να πάει το κίνημα», καλεί τους τοπικούς παράγοντες να κάνουν αντίσταση ώστε να μην υλοποιηθεί η συμφωνία την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος υπερψήφισε! Εδώ έχουμε ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ ή για να πάμε ξανά στον κινηματογράφο «Cramer vs Cramer»
Αναφέρθηκα σε επενδύσεις και διερωτώμαι ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε τόσο αλλοπρόσαλλα. Ποιος εχέφρων θα προτιμήσει την Ελλάδα για να επενδύσει τα χρήματά του, βλέποντας όλα αυτά τα τρελά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα; Κανένας. Και όλοι αναζητούμε την ανάπτυξη με αέρα κοπανιστό.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να διαπιστώσετε ότι δεν υπερβάλλω. Με τον νόμο 2160/93 χωροθετήθηκε έκταση με πλάτος 580 μέτρα για να γίνει μαρίνα στον όρμο Δερματά στο Ηράκλειο Κρήτης. Οταν βρέθηκε κάποιος ενδιαφερόμενος, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων του νομού Ηρακλείου προσέφυγε το 2007 στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να ακυρώσει τη σχεδιαζόμενη μαρίνα. Τώρα, τον Δεκέμβριο του 2015, το ΣτΕ για λόγους τυπικούς και ουσιαστικούς απέρριψε την αίτηση του συλλόγου των αρχιτεκτόνων. Να όμως που σήμερα ύστερα από τόσα χρόνια δεν υπάρχει κανένας ενδιαφερόμενος, αλλά επίσης δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα για την επένδυση και ουσιαστικά δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Δεν γνωρίζω αν το έργο θα έκανε καλό ή κακό στο Ηράκλειο. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, είναι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η περίπτωση αυτή είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της συμφοράς που φέρνουν οι αντιρρήσεις. Δηλαδή, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι οι αντιρρησίες είχαν άδικο, αλλά το έργο δεν έγινε. Αναδεικνύει όμως και ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα. Οταν η προσφυγή των αρχιτεκτόνων έγινε το 2007 και η απόφαση εκδόθηκε στο τέλος του 2015, δεν μπορεί να θεωρηθούμε σοβαρή χώρα για επενδύσεις.
Αναφέρθηκα σε «σοβαρή» χώρα και θυμήθηκα μια μικρή λεπτομέρεια που πάντα ήθελα να επισημάνω. Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι ζείτε στην Αθήνα θα έχετε προσέξει ότι η αρίθμηση στη Λεωφόρο Κηφισιάς ξαναρχίζει από το 1 σε κάθε Δήμο που διασχίζει η Λεωφόρος. Ετσι υπάρχει το ίδιο νούμερο σε πολλά σημεία της Λεωφόρου. Το ίδιο συμβαίνει στη Λεωφόρο Ποσειδώνος και Πειραιώς. Αντίθετα στη Λεωφόρο Συγγρού (και σε άλλες λεωφόρους) η αρίθμηση είναι ενιαία σε όλο το μήκος της Λεωφόρου, ανεξάρτητα από τους δήμους που διασχίζει. Σας φαίνεται για «σοβαρή» αυτή η αντιμετώπιση; Τη βρίσκω εντελώς παράλογη και αντιφατική. Ξέρετε πόσα προβλήματα δημιουργεί στους ξένους που θέλουν να πάνε κάπου και λένε οδό και αριθμό και καταλήγουν σε άλλο σημείο. Ακόμα, αν συνενωθούν γειτονικοί Δήμοι τι θα γίνει;
Θα αλλάξουμε την αρίθμηση ή θα πρέπει να διατηρήσουμε και τις παλιές ονομασίες των Δήμων για να βρίσκουμε άκρη. Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει τον αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό χαρακτήρα μας. Γι’ αυτό και εξακολουθώ να διερωτώμαι: Μήπως τελικά χρειαζόμαστε ψυχίατρο;
* O κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Είναι γεγονός ότι στην αρχή ούτε θέλαμε να ακούσουμε για βοήθεια από την Ευρώπη, για να δικαιολογήσουμε τη λεβεντιά μας και την ανεξαρτησία μας. Τι να κάνουμε όμως; Η ανάγκη τα έφερε έτσι που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε και τελικά «με ψηλά το κεφάλι» υποκύψαμε στις πιέσεις «για το καλό μας»!
Με τόση δημοσιότητα που πήρε το θέμα, όλα τα παραπάνω είναι γνωστά. Να όμως που κάτι θυμόμουν σχετικά με τις συζητήσεις που είχαμε για την ένταξη της χώρας μας στη Ζώνη Σένγκεν. Με αναζήτηση στο Google βρήκα πολλές αναφορές στο θέμα, αλλά βρήκα και ένα πραγματικό «διαμάντι». Είναι ένα μικρό ηχητικό απόσπασμα, διάρκειας μόλις 3,5 λεπτών, το οποίο μπορείτε να ακούσετε στο https://vimeo.com/24644844, από τη συζήτηση στη Βουλή, στις 18 Μαρτίου 1997 για το θέμα της υπογραφής της Συνθήκης Σένγκεν. Αυτός που υποστηρίζει την υπογραφή της Συνθήκης είναι ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Ποιος είναι όμως αυτός που έχει αντιρρήσεις, είναι δύσκολο να το φανταστείτε. Είναι ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμυνας, κ. Πάνος Καμμένος! Σας συστήνω να το ακούσετε γιατί έχει πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Μιλάει επίσης για την Κάρτα Πολίτη με βιομετρικά στοιχεία, που η σημερινή κυβέρνηση διά στόματος πρωθυπουργού έχει δεσμευτεί ότι θα την εκδώσει μέσα στο 2016. Είμαι πράγματι πολύ περίεργος να δω τη στάση που θα κρατήσει ο κ. Πάνος Καμμένος και το κόμμα του στο θέμα αυτό γιατί ήταν λάβρος εναντίον της Συνθήκης και των ταυτοτήτων. Πραγματικά, οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή είναι απρόβλεπτες. Ο άνθρωπος που με τόσο πάθος το 1997 καταψήφιζε την υπογραφή της Συνθήκης Σένγκεν, σήμερα είναι μέλος της κυβέρνησης που τρέμει στην προοπτική έστω και της προσωρινής εξόδου μας από τη Ζώνη και δίνει «γη και ύδωρ» για να μείνουμε στη Ζώνη Σένγκεν.
Αλλά δεν ήταν μόνον αυτός (και το κόμμα του) που είχαν αντιρρήσεις. Η Ιερά Σύνοδος είχε εκδώσει εγκύκλιο που συνέδεε τη Συνθήκη με το «χάραγμα του Αντίχριστου». Η αντιευρωπαϊκή κομμουνιστική Αριστερά συνέδεε τη Συνθήκη με το «1984» του Οργουελ και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ταύρου ζήτησε με ομόφωνη απόφαση να μην επικυρωθεί η Συνθήκη. Και άλλοι πολλοί, μεταξύ των οποίων και η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος. Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί οι αντιρρησίες; Είναι άφαντοι γιατί απλούστατα τα οφέλη για τη χώρα μας από την ένταξη στη Ζώνη του Σένγκεν έχουν αποδειχθεί στην πράξη και κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά άλλα μεγάλα ή μικρά θέματα. Αν γινόταν δημοψήφισμα το 1980 για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση πιστεύω ότι τότε θα ήταν αρνητικό. Μην ξεχνάτε ότι το 1981 το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Σήμερα αν γινόταν δημοψήφισμα για να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση σίγουρα θα ήταν αρνητικό. Αυτοί είμαστε. Δεν θέλουμε τίποτα και αντιστεκόμαστε με λύσσα σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Αλλά και πολύ πρόσφατα έχουμε αρκετές περιπτώσεις όπου παρουσιάζονται συμπτώματα διπολικής διαταραχής. Ενας υπουργός φέρνει στη Βουλή ένα Νόμο, ο οποίος ψηφίζεται από την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά ο ίδιος δηλώνει ότι όσο αυτός είναι υπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση δεν θα τον εφαρμόσει! Υποθέτω ότι ξέχασε τον όρκο του να τηρεί το Σύνταγμα και τους Νόμους. Εδώ πλέον σκίζουμε τα βιβλία της λογικής που είχαμε στο σχολείο.
Ενας άλλος υπουργός, αυτός που κρέμασε στο γραφείο το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη, υπέγραψε την παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, αλλά μας διαβεβαίωσε ότι μέσα του πονάει πολύ βαθιά για την πράξη του αυτή. Ας μην υπόγραφε για να γλιτώσει από τους πόνους και τα δάκρυα και εμείς από τη μουρμούρα του.
Αλλά η περίπτωση που έφερε στο μυαλό μου την αγγλική ταινία «Morgan - a suitable case for treatment» (κωμωδία του 1966), αφορά και πάλι την παραχώρηση της διαχείρισης των 14 αεροδρομίων. Ενας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματός του με τίτλο «Οπου δεν φτάνει η κυβέρνηση μπορεί να πάει το κίνημα», καλεί τους τοπικούς παράγοντες να κάνουν αντίσταση ώστε να μην υλοποιηθεί η συμφωνία την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος υπερψήφισε! Εδώ έχουμε ΣΥΡΙΖΑ εναντίον ΣΥΡΙΖΑ ή για να πάμε ξανά στον κινηματογράφο «Cramer vs Cramer»
Αναφέρθηκα σε επενδύσεις και διερωτώμαι ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε τόσο αλλοπρόσαλλα. Ποιος εχέφρων θα προτιμήσει την Ελλάδα για να επενδύσει τα χρήματά του, βλέποντας όλα αυτά τα τρελά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα; Κανένας. Και όλοι αναζητούμε την ανάπτυξη με αέρα κοπανιστό.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να διαπιστώσετε ότι δεν υπερβάλλω. Με τον νόμο 2160/93 χωροθετήθηκε έκταση με πλάτος 580 μέτρα για να γίνει μαρίνα στον όρμο Δερματά στο Ηράκλειο Κρήτης. Οταν βρέθηκε κάποιος ενδιαφερόμενος, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων του νομού Ηρακλείου προσέφυγε το 2007 στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να ακυρώσει τη σχεδιαζόμενη μαρίνα. Τώρα, τον Δεκέμβριο του 2015, το ΣτΕ για λόγους τυπικούς και ουσιαστικούς απέρριψε την αίτηση του συλλόγου των αρχιτεκτόνων. Να όμως που σήμερα ύστερα από τόσα χρόνια δεν υπάρχει κανένας ενδιαφερόμενος, αλλά επίσης δεν υπάρχουν ούτε τα χρήματα για την επένδυση και ουσιαστικά δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Δεν γνωρίζω αν το έργο θα έκανε καλό ή κακό στο Ηράκλειο. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, είναι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η περίπτωση αυτή είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της συμφοράς που φέρνουν οι αντιρρήσεις. Δηλαδή, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι οι αντιρρησίες είχαν άδικο, αλλά το έργο δεν έγινε. Αναδεικνύει όμως και ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα. Οταν η προσφυγή των αρχιτεκτόνων έγινε το 2007 και η απόφαση εκδόθηκε στο τέλος του 2015, δεν μπορεί να θεωρηθούμε σοβαρή χώρα για επενδύσεις.
Αναφέρθηκα σε «σοβαρή» χώρα και θυμήθηκα μια μικρή λεπτομέρεια που πάντα ήθελα να επισημάνω. Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι ζείτε στην Αθήνα θα έχετε προσέξει ότι η αρίθμηση στη Λεωφόρο Κηφισιάς ξαναρχίζει από το 1 σε κάθε Δήμο που διασχίζει η Λεωφόρος. Ετσι υπάρχει το ίδιο νούμερο σε πολλά σημεία της Λεωφόρου. Το ίδιο συμβαίνει στη Λεωφόρο Ποσειδώνος και Πειραιώς. Αντίθετα στη Λεωφόρο Συγγρού (και σε άλλες λεωφόρους) η αρίθμηση είναι ενιαία σε όλο το μήκος της Λεωφόρου, ανεξάρτητα από τους δήμους που διασχίζει. Σας φαίνεται για «σοβαρή» αυτή η αντιμετώπιση; Τη βρίσκω εντελώς παράλογη και αντιφατική. Ξέρετε πόσα προβλήματα δημιουργεί στους ξένους που θέλουν να πάνε κάπου και λένε οδό και αριθμό και καταλήγουν σε άλλο σημείο. Ακόμα, αν συνενωθούν γειτονικοί Δήμοι τι θα γίνει;
Θα αλλάξουμε την αρίθμηση ή θα πρέπει να διατηρήσουμε και τις παλιές ονομασίες των Δήμων για να βρίσκουμε άκρη. Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι αντικατοπτρίζει τον αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό χαρακτήρα μας. Γι’ αυτό και εξακολουθώ να διερωτώμαι: Μήπως τελικά χρειαζόμαστε ψυχίατρο;
* O κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
http://www.kathimerini.gr
