Οι τραγωδίες δεν γνωρίζουν από γιορτές και σκόλες, έρχονται και δίνουν μια στα ξαφνικά, έτσι που φέρνουν τα πάνω-κάτω, ολάκερου του κόσμου. Και όταν γίνονται πάνω
στη στεριά, όλοι στέκονται στην αρχή σκεπτικοί. Δεν θέλει πολύ, στα γρήγορα χωνεύουν την ιστορία. Μεταμορφώνονται συνήθως σε λαλίστατους κατήγορους ή πιο σπάνια, σε συγκινημένους συνηγόρους. Κι έπειτα, πόσο εύκολα ξετρυπώνουμε κάτι από εκείνα τα ανήλιαγα, τα αχνιστά μας προσωπικά αρχεία.
Μα όταν είναι η θάλασσα που κάνει το κουμάντο, τότε όλοι εμείς, οι ξενέρωτοι στεριανοί, που ψάχνουμε πέτρες, για να ξαποστάσουμε και να τις κυλήσουμε, να στήσουμε τσαντίρια, για να χωρέσουμε όλα τα καλιμέντα μας, τότε σταυροκοπιόμαστε και κλείνουμε βιαστικά τις λέξεις αντάμα με αόριστες προτάσεις. Ψελλίζουμε τότε κάτι για τη μοίρα και το σφραγισμένο γράμμα του ριζικού, που μας συνοδεύει με τη γέννηση.
Τέτοιες μέρες, που κυριαρχούν τραγικές ειδήσεις και εικόνες από ναυάγια με αγριεμένες θάλασσες, γεμάτες από κύματα θεριά, υπάρχουν κάποιες παλιές ιστορίες, που στέκονται στα σκοτεινά. Αυτές λοιπόν υπενθυμίζουν πως με τη φύση δεν τα έβαλε ποτέ κανένας.
Οι ναυτικοί που τις γνωρίζουν συνήθως στέκουν παράμερα αμίλητοι, κοιτούν τα χνωτισμένα, από φόβο, τζάμια των κλειστών παραθύρων και κρυφογελούν, δεν χωρούν υποθέσεις και θεωρίες μέσα στις τρικυμισμένες θάλασσες.
Μια τέτοια ιστορία συνοδεύει την τραγική Ρότα του φορτηγού πλοίου "Captain George", του liberty που δόθηκε προίκα στον Χιώτη καπετάνιο, τον Γιώργο, που το κυβερνούσε, όμως δεν ήταν το τυχερό του.
Το βαπόρι χάθηκε στις 15/11/1962 στο πιο παράξενο τρίγωνο, αυτό των Βερμούδων. Έμειναν επτά ναυτικοί να το θυμίζουν, μεταξύ τους και ο Κασιώτης Αντώνης Αράπης. Θαύμα, τύχη ή πιο απλά «όποιου του μέλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει»;
Ο γιος του ναυτικού που σώθηκε, είναι ο γιατρός Γιάννης Αράπης, ίδιες απορίες έχει κι εκείνος με όλους εμάς, τους στεριανούς, μα όταν μιλά για αυτή την ιστορία, τα μάτια του γεμίζουν από ένα περίεργο άλικο χρώμα, μοιάζουν με της θάλασσας, έτσι γίνεται κι εκείνη, όταν θέλει να παίξει λίγο με την αδύναμη ισορροπία μας.
Η ιστορία του πλοίου "Captain George" ξεκινά με τα 100 liberty που δόθηκαν στους Έλληνες εφοπλιστές αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο άνθρωπος που είχε την ιδέα και κατάφερε να πείσει Έλληνες και Αμερικάνους, για την προνομιακή αγορά των φορτηγών, ήταν ο «πρύτανης της Ελληνικής ναυτιλίας», ο Κασιώτης Μανώλης Κουλουκουντής. Στα δικά του χέρια πέρασαν 11 τέτοια βαπόρια.
Ένα από αυτά μετονομάστηκε σε «Μαρία Κουλουκουντή». Το φορτηγό 7.188 τόνων, αρκετά χρόνια μετά πέρασε στα χέρια της εταιρίας «Βαλόρια», αν και είχε Λιβεριανή σημαία, ήταν στο Ελληνικό νηολόγιο, ακόμη και οι ναυτικοί του ήταν Έλληνες, όλοι εκτός από τον ασυρματιστή, τον Εγγλέζο Μάρτιν Γουώλτερ Φίσερ.
Στο τελευταίο μπάρκο το πλοίο ήταν γεμάτο, κουβαλούσε πολλά διαφορετικά εμπορεύματα.
Στα αμπάρια υπήρχε θείο, νιτρικός άνθρακας (λίπασμα), αλλά και ρύζι. Όμως το επικίνδυνο εμπόρευμα ήταν δεμένο στο μπροστινό αμπάρι, γνωστό με τον αριθμό 5. Εκεί υπήρχαν 400 τόνοι δυναμίτιδας!
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
