Με αφορμή τη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου

Υπέροχος ο Γιάννης Χαρούλης  στη συναυλία που έδωσε το Σάββατο στο κατάμεστο Αρχαίο Θέατρο του Δίου. Κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 4000 ανθρώπους. Δε θυμάμαι τα τελευταία
χρόνια να έχω δει όρθιους θεατές στο  Αρχαίο Θέατρο.

Γεμάτος ενέργεια, αστείρευτος, ακούραστος κι αεικίνητος, μας ξεσήκωσε και μας συγκίνησε. Με σπουδαίους μουσικούς να τον πλαισιώνουν, ιδιαίτερα τον εξ ευωνύμων του «θεό Πάνα» με τα πνευστά του,  μας καθήλωσε   για τρεις ώρες!

Μου θύμισε στιγμές από τα νιάτα μου: συναυλίες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με τον κόσμο να σηκώνει αναμμένους αναπτήρες. Και χθες έβλεπα χέρια να σηκώνονται και φως να σπάει το σκοτάδι, αλλά ήταν οθόνες κινητού.

Δεν είμαι από τους νοσταλγούς του παρελθόντος, σε καμιά περίπτωση δε δαιμονοποιώ την τεχνολογία, αλλά παλεύω τα τελευταία χρόνια να καταλάβω την μανία της αποτύπωσης και της βιντεοσκόπησης κάθε στιγμής. Αν δεν ανεβάσεις βίντεο, δεν ήσουν εκεί, αν δεν επισημάνεις την παρουσία σου, δεν ήσουν εκεί, αν δεν «ποστάρεις» φωτογραφία, δεν ήσουν εκεί. Απαιτούνται τεκμήρια ευτυχισμένων στιγμών!

Όταν κάποια στιγμή τόλμησα να ζητήσω από την κυρία που καθόταν μπροστά μου να κατεβάσει το κινητό και να σταματήσει επιτέλους να βιντεοσκοπεί, γιατί ήταν προφανές  ότι δεν ήθελα να βλέπω τον Χαρούλη μέσα από την οθόνη της αλλά ζωντανά, με χαρακτήρισε προβληματική. Δεν τόλμησα να της ζητήσω να ελαττώσει το κάπνισμα, για να μην έρχεται όλος ο καπνός  επάνω μου, γιατί δεν ήθελα απλώς να μου χαλάσει τη βραδιά.

            Άχρηστες  οι επισημάνσεις  των εθελοντών πριν την έναρξη για την απαγόρευση τροφίμων, ποτών και καπνίσματος, στο κενό το ηχογραφημένο μήνυμα για την απενεργοποίηση των κινητών.

Τελικά δε μας λείπουν οι κανόνες, μόνο η παιδεία.

Ειρήνη Παξιμαδάκη, φιλόλογος