Μοιάζει οξύμωρο αλλά δεν είναι. Πρόκειται για μια οδυνηρή πραγματικότητα, αφού η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία μάλιστα έχει
κατηγορηματικά απορριφτεί από τον ελληνικό λαό, συνεχίζει αδιαλείπτως να εφαρμόζεται και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση.
κατηγορηματικά απορριφτεί από τον ελληνικό λαό, συνεχίζει αδιαλείπτως να εφαρμόζεται και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση.
Αυτήν τη στιγμή ο τόπος έχει κυβέρνηση η οποία έχει απεμπολήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις, τις προγραμματικές της δηλώσεις, έχει χάσει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινοβουλευτικής της δύναμης στην ψήφιση κομβικού νομοσχεδίου, όπως τα προαπαιτούμενα για το τρίτο μνημόνιο, κι όμως κοινοβουλευτικά δείχνει ως η ισχυρότερη κυβέρνηση που είχε ποτέ ο τόπος.
Και βέβαια, αυτή η απεριόριστη κοινοβουλευτική στήριξη της κυβέρνησης από την αντιπολίτευση -και φυσικά των δυνάμεων που αυτή εκφράζει- δεν εμφανίστηκε ξαφνικά σαν μάνα εξ ουρανού μισό χρόνο μετά από τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Εμφανίστηκε στην ουσία από την αρχή της θητείας της, με την από κοινού ψήφιση μνημονιακού προέδρου, υπό τη σκέπη των ηγετών της ΕΕ.
Όμως επίσης δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι σημαντική στήριξη είχε η κυβέρνηση από την… αντιπολίτευση στις βασικές εκφάνσεις της πολιτικής της, στο θέατρο των λεγόμενων διαπραγματεύσεων σ’ όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από τη στιγμή που αυτή ανέλαβε, άσχετα με τις όποιες… “αντιπολιτευτικές” κορώνες για τη δικαίωση του ρόλου της.
Η “αντιπολίτευση”, με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ, που έχει καταγγείλει όλα αυτά και το θέατρο που παίζεται σε βάρος του ελληνικού λαού, στήριξε για παράδειγμα τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, την οποία δεν έφερε η κυβέρνηση στη βουλή και με την οποία μεταξύ των άλλων αναγνωρίζονταν το χρέος στο σύνολό του, αναλαμβάνονταν ρητά η υποχρέωση πληρωμής των δόσεων των τοκογλυφικών δανείων στην ώρα τους, έχοντας σαν κρεσέντο τη μη λήψη μονομερούς απόφασης από την ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή μια συμφωνία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση απεμπολούσε το ρόλο της, αναλαμβάνοντας επίσημα ρόλο τοποτηρητή της ηγεσίας της ΕΕ. Μια συμφωνία μεταξύ ραγιάδων και κατακτητών που την ονόμασαν συμφωνία γέφυρα που, απ΄ ότι αποδείχτηκε, μας πέρασε στο τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο.
Κυβέρνηση και μνημονιακή “αντιπολίτευση” αυτή τη στιγμή παραχαράσσοντας συνειδητά τη θέληση του ελληνικού λαού, αφού έφτασαν σε μια νύχτα το μεγαλειώδες ΟΧΙ να το μετατρέψουν σε ραγιάδικο ΝΑΙ, ενεργούν ερήμην του με άλλοθι υποτίθεται τη θέλησή του για την παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ, την Ευρώπη όπως την ονομάζουν λαθροχειρώντας, το κοινό μας… σπίτι! Ποτέ όμως δεν ρωτήθηκε ο λαός, και θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό με το πρόσφατο δημοψήφισμα, αν ήθελε να παραμείνει εκεί και μάλιστα με οποιοδήποτε κόστος.
Ποτέ οι τοποτηρητές των μεγάλων συμφερόντων που συνιστούν την ΕΕ, κατ΄ ευφημισμόν ελληνικές κυβερνήσεις, δεν εξήγησαν στον ελληνικό λαό τι θα σημάνει η παραμονή μας σ’ αυτή τη συμμαχία. Δεν του είπαν για παράδειγμα ότι σύμφωνα με τα σχέδια θα σημάνει εξαθλίωση και κατασχέσεις των περιουσιακών του στοιχείων, ότι θα σημάνει υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών και, αν είχαν τα κότσια, τότε ας ρωτούσαν για το ποιοι επιθυμούν να μείνουμε στη ΕΕ και ποιοι όχι!
Εν κατακλείδι για πρώτη φορά συμβαίνει αυτό και σε τέτοια έκταση να δημιουργείται μια τόσο ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία και να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το εκλογικό σώμα, σε πλήρη αντίθεση με τη θέληση του ελληνικού λαού. Είναι και αυτό μια προσφορά, μια μεγάλη προσφορά της λεγόμενης… “αριστεράς” προς το σύστημα που τη χρειάζεται περισσότερο και απ’ τα κόμματα εκείνα, τους γνήσιους εκφραστές των συμφερόντων του.
Της… “αριστεράς” που προκειμένου να διατηρήσει την εύνοια των μεγάλων, για να κρατηθεί σαν τοποτηρητής τους, δεν διστάζει να δώσει ρόλο… κυβέρνησης στην αντιπολίτευση!
ΥΓ. Η… “απορία” είναι πώς βρέθηκαν όλοι εκείνοι σ’ όλες τις βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας που έκαναν σε μια νύχτα στροφή 180ο και από σφόδρα αντιμνημονιακοί που ήταν υποστηρίζουν με πάθος τα τεκταινόμενα μαζί με όλους τους άλλους που ήδη τα υποστήριζαν!
Και αν κάποιοι απ’ αυτούς δικαιολογούν τη σύμπραξή τους με το επιχείρημα ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι η μόνη μας επιλογή είναι αυτή του ραγιά; Και αν ναι, γιατί αυτό το πάθος τους να μένουμε σε μια ένωση τοκογλύφων, εκβιαστών, που μας θέλει ραγιάδες; Υπάρχουν ψήγματα λογικής;
“Απορία” επίσης υπάρχει και μ’ εκείνους που... διαφωνούν, που σχίζουν τα ιμάτιά τους για την κυβερνητική πολιτική αλλά με κάθε ευκαιρία δηλώνουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, στην ουσία χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα γιατί έτσι κι αλλιώς τη στηρίζει με πάθος η αντιπολίτευση!
Τα σκίτσα είναι του Πάνου Ζάχαρη και του Ηλία Μακρή
