είναι ετεροχρονισμένο πρωταπριλιάτικο αστείο ή αν αληθεύει η είδηση, αυτό μένει να απαντηθεί.
Διότι δεν καταλαβαίνει κανείς εύκολα, γιατί η Task Force απλώς αποχωρεί από την Ελλάδα ούτε μπορεί να κατανοήσει γιατί πανηγυρίζουν κάποιοι από αυτήν την, τρόπον τινά, διακριτική αποχώρηση.
Έχουν ακουστεί πολλά κι έχουν γραφτεί περισσότερα γι’ αυτούς τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους επιτετραμμένους του Βερολίνου, όπως τους αποκάλεσαν κάποιοι -μέχρι και Γκαουλάιτερ χαρακτηρίστηκε ο επικεφαλής τους, οι οποίοι αλωνίζουν εδώ και μια σχεδόν τετραετία την Ελλάδα, από το Βορρά ως το Νότο κι από την Ανατολή ως τη Δύση.
Εμείς, μάλιστα, εδώ στο Νότο, περήφανοι όντες Κρητικοί, τον κάναμε και σύντεκνο τον έναν από αυτούς, τον τροφαντό κύριο με το σγουρό περουκίνι -και τον βαφτίσαμε και Φουχτελάκη. Κι ας φούχτωνε, κι όλο φούχτωνε, αυτός ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μας έδινε, τότε…
Αλλά όντως φούχτωναν, κατά που το συνηθίζουν, οι εντιμότατοι Γερμανοί φίλοι μας, απλώς και μόνο επειδή έτσι υποθέσαμε από τα συμφραζόμενα ή από τυφλή οργή και κακή προαίρεση, εμείς οι επίδοξοι δημοσιολόγοι της μπλογκόσφαιρας;
Είναι γεγονός ή είναι τάχα αναίσχυντο ψεύδος ότι αυτοί οι πενήντα νοματαίοι, τρώγανε και πίνανε για μια περίπου τετραετία τα ουζάκια τους εις υγεία ημών των κορόιδων, που πληρώναμε τους λογαριασμούς; Είναι αλήθεια ότι εμείς καλύπταμε το κόστος αυτής της ομάδας ή ήταν ένα δώρο της Φράου Καγκελαρίου και των μεσιέδων του ευρω-ιερατείου, η προσφορά των υπηρεσιών τους;
Πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά.
Κι αφού δούμε τα τυπικά και μάθομε από το λογιστήριο του κράτους τι μας κόστισε, αν τελικά μας κόστισε η Task Force, το επόμενο ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί τους πληρώναμε όλους αυτούς εμείς ή έστω κάποιοι άλλοι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, όλα αυτά τα χρόνια;
Τυπικά, η ομάδα αυτή συγκροτήθηκε για να βοηθήσει την Ελλάδα να εφαρμόσει το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων (sic) και να θέσει τα θεμέλια για την επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Κάτι τέτοιες ομάδες δεν είναι παίξε-γέλασε: προγραμματίζουν τη δουλειά τους, σχεδιάζουν, θέτουν στόχους και μετά εκτελούν και μετράνε τα αποτελέσματα του έργου τους. Σε τακτά διαστήματα δίνουν απολογισμούς, αιτιολογώντας τις ετήσιες αποκλείσεις του έργου τους. Έτσι κρίνονται και αξιολογούνται κάτι τέτοιοι μπαγάσηδες.
Οπότε, πώς θα φύγουν αυτοί οι κύριοι έτσι, χωρίς να μας πουν ούτε ένα αντίο, που λέει ο λόγος;
Καλά θα έκανε λοιπόν η κυβέρνηση, αφενός να μας ενημερώσει για το πόσο κόστισε στο δημόσιο ταμείο αυτή η ιστορία, αλλά κυρίως να μας εξηγήσει πώς ακριβώς σκοπεύει να εκμεταλλευθεί την, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος, καταστροφική δράση της Task Force.
Αν έχομε κάνει λάθος εμείς οι εραστές της συνωμοσιολογίας κι αν αντιθέτως με τις πεποιθήσεις μας, το έργο της Task Force υπήρξε θετικό, ας μας παραδώσουν τουλάχιστον οι καλοί και άξιοι αυτοί άνθρωποι, την έκθεση των πεπραγμένων τους, να αξιολογήσουμε κι εμείς το έργο τους, αλλά κυρίως να καταλάβουμε γιατί οι σχεδιασμοί τους, κρίνοντας πάντα από το αποτέλεσμα, απέτυχαν τόσο παταγωδώς.
Συνηθέστατα μαθαίνει κανείς, όχι μόνο από τα δικά του λάθη, αλλά κι από τα λάθη των άλλων, ιδιαίτερα αν νιώθει το βάρος αυτών των λαθών στη δική του την καμπούρα κι ας μην μιλήσομε, προς το παρόν, για τις ευθύνες αυτής της αποτυχίας.
Εκτός των άλλων πάντως -κι αν παραμερίσομε την εύλογη καχυποψία μας κι’ αναζητήσουμε τη θετική πλευρά του πράγματος, μπορούμε να σκεφτούμε ότι τόσον καιρό που τα συζητούσαν οι πενήντα Φουχτελάκηδες με τους δικούς μας τους προκομμένους, όλο και κάποιο επιχειρησιακό σχέδιο, εδώ κι εκεί, θα έχει εκπονηθεί, όλο και κάποια μελέτη θα τους βρίσκεται εύκαιρη, όλο και κάποια απογραφή περαιωμένη. Καλά θα κάνει λοιπόν ο αρμόδιος υπουργός να τα ζητήσει αυτά τα σχέδια και τ' άλλα τα πονήματα από τους Φουχτελάκηδες και να τα αξιολογήσει, επειδή κατά τα φαινόμενα, η κυβέρνηση δε διαθέτει δικά της σχέδια αφού για παραγωγική ανασυγκρότηση ακούμε και παραγωγική ανασυγκρότηση δε βλέπομε…
Οπότε, καλό θα ήταν να το πάρομε lanxam lanxam (σιγά-σιγά) το πράγμα, που θα ‘λεγαν και οι Γερμανοί φίλοι μας, γιατί εδώ έχει ψωμί η δουλειά, απ' όποια μεριά κι αν το δει κανείς…
