"Δείπνο για δέκα στο θέατρο Commedia" - Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Δείπνο για δέκα στο θέατρο Commedia..

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο τίτλος της νέας παράστασης του θεάτρου Commedia προκάλεσε τη περιέργειά μου να πάω να τη

δω. «Δείπνο για δέκα» ή αλλιώς «δέκα μικροί νέγροι»  της Αγκάθα Κρίστι. Θρίλερ. Να τα πάρουμε από την αρχή. Οι Δέκα Μικροί Νέγροι είναι το πιο μοσχοπουλημένο βιβλίο της συγγραφέως και πέμπτο αυτή τη στιγμή στη λίστα με τα εμπορικότερα βιβλία όλων των εποχών, ξεπερνώντας τα 100 εκατομμύρια αντίτυπα! Το έργο ξεκινά γνωρίζοντάς μας οκτώ διαφορετικούς και άγνωστους μεταξύ τους χαρακτήρες, που έχοντας πάρει μια ενθουσιώδη πρόσκληση από κάποιον, μάλλον καλοβαλμένο, αποστολέα, ξεκινάνε για το Nigger Island όπου τους έχει καλέσει και θα πρέπει να τους περιμένει ο μυστήριος οικοδεσπότης. Η σκακιέρα, το ρολόι που χτυπά με το θάνατο κάποιου επισκέπτη και το ποίημα «10 μικροί νέγροι» παίζουν το δικό τους ρόλο……

Πάνω σ’ αυτό το θρίλερ «δούλεψε» φέτος ο Θανάσης Μαργαρίτης με τους συνεργάτες του. Αλλιώς, τους εραστές του θεάτρου. Όλοι τους διαθέτουν το χρόνο τους για να μάθουν, να εξασκήσουν τις ικανότητες τους και να τους βοηθήσει στη βελτίωση του χαρακτήρα τους.  Ένα δύσκολο έργο που κατάφερε να το πλάσει, να επιλέξει τους ρόλους που ταιριάζουν σε κάθε ηθοποιό.Έπαιξε μαζί τους και εισέπραξε από τον καθένα ξεχωριστά το άλλο τους πρόσωπο. Να φτάσουν στην αποκορύφωση τον θεατή. Αυτός άλλωστε δεν είναι ο σκοπός μιας παράστασης;  Να νιώσεις τη πλημμύρα μέσα σου μια συναισθηματικής έκρηξης και να χρειάζεσαι χρόνο για να αποφορτιστείς μετά το τέλος της παράστασης; Δεν οφείλεται μόνο στη υπέροχη διασκευή του συγγραφικού έργου που έκανε ο Τόλης Πιπερίδης ο οποίος έπαιζε πολύ πειστικά τον ρόλο του λοχαγού, του ενός από τους οχτώ μελλοθάνατους επισκέπτες μα και στον καθένα ξεχωριστά που έδωσε τον καλύτερο εαυτό του σε τούτη τη παράσταση. Ο Θανάσης Μαργαρίτης που ακόμη μια φορά φανέρωσε στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης το απίστευτο ταλέντο του συγκλονίζοντας με το ρόλο του περισσότερο προς το τέλος όταν άρχιζε να πίνει και να εξομολογείται το φόνο του. Η Λένα Αποστολίδου παρότι έχει παίξει σε τρεις ακόμη παραστάσεις, έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας παρά τον μικρό μα ουσιαστικό της ρόλο. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση τη βρίσκω τελείως διαφορετική. Ο ρόλος της υπηρέτριας που υποδέχτηκε τους επισκέπτες με το παγερό βλέμμα, που μιλούσε με μίσος για τους πλούσιους έδωσε τη πρώτη εντύπωση της υπεύθυνης για όλες τις δολοφονίες. Ο Γιάννης Ζαβανδίας, μετά από τρεις παραστάσεις άρχισε να ξετυλίγει  το ταλέντο του και να κερδίζει όλο και περισσότερο τις θετικές εντυπώσεις του κοινού. Η Βάλια Βατζόλα έχει παίξει σε δυο ακόμη παραστάσεις. Στον ρόλο της ηθοποιού, αν και μικρός αφού ήταν η πρώτη επισκέπτης που σκότωσε ο άγνωστος δολοφόνος, φάνηκε καθαρά το υποκριτικό της ταλέντο που δίχασε το κοινό. Η Αρχοντία Σαμαρά, που βρίσκεται στο εργαστήριο από το 2011 και  είναι από τους πρώτους  μαθητές του commedia, υποδύεται τη θεούσα της παρέας μα κι αυτή ακόμη είχε κάνει έγκλημα. Τόσο πειστική στο ρόλο της που κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί. Η Κατερίνα Κουκουλή, η  δικαστίνα,  η Εύα Μαυρομάτη, η ντετέκτιβ και η Βασιλική Δάφκου η γιατρός είναι νέες στο εργαστήρι και έχουν ένα κοινό. Είναι παιδαγωγοί .Κι αυτό σημαίνει πολλά όταν ασχολείσαι με παιδιά. Γιατί εκτός από τα μαθήματα, το σχολείο έχει σκοπό τη κάθαρση της ψυχής. Να εξωτερικεύει τα όποια συναισθήματα και να πλάθει χαρακτήρες. Κι αυτό φάνηκε μέσα από το ρόλο τους ότι ξέρουν καλά να το πράττουν. Τελευταία άφησα τη Μαρία Καραγεώργου. Υπάρχει λόγος. Μετά από τις τρεις παραστάσεις που έχει παίξει, άνετα μπορώ να πω ότι μπορεί να συμμετέχει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με μεγάλη επιτυχία. Από τους μεγαλύτερους ρόλους, δύσκολους και πολύ φορτισμένους. Δεν μπορώ να παραλείψω ότι η σκηνική παρέμβαση έγινε με φροντίδα της Ειρήνης Τζέκου ενώ η ευθύνη του ήχου και του φωτισμού ήταν του Σωτήρη  Κουτσουρά.   

Το κοινό σχολίαζε, σιγομουρμούριζε για το ποιος μπορεί να είναι δολοφόνος. Όλοι ήταν ύποπτοι μέχρι που ο άγνωστος σκότωνε ένα-ένα τα θύματα του. Με μια ανάσα κύλησε το έργο και με ένταση που δεν ήξερα τα όρια της. Ένιωθα ότι έγραφα το σενάριο και ζούσα μέσα στη σκηνή περιμένοντας το δικό μου τέλος. Ένιωσα ότι οι ενοχές γρατζούνισαν τη δική μου ψυχή. Μήπως τελικά κρύβουμε κι εμείς κάποια ενοχή που θα την ανακαλύψουμε βλέποντας τη παράσταση;. Αλήθεια, τι μπορεί να κρύβει ο καθένας μας πίσω από το μάσκα της καθημερινότητας; Πόσα κοινά μπορούν να έχουν τα δυο πρόσωπά μας; Άλλωστε, μη ξεχνάμε ότι  το θέατρο όπως και όλες οι άλλες Τέχνες είναι ψυχοθεραπεία.

Δεν είμαι κριτικός θεάτρου  μα απλός θεατής που παρακολουθώ θέατρο κάθε φορά με τη πρώτη ευκαιρία. Και ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο πείθοντάς σας να δείτε τη παράσταση το ερχόμενο σαββατοκύριακο που θα είναι και το τελευταίο 28 και 29 του Μάρτη.

Για το ποιος είναι ο δολοφόνος θα αφήσω σε σας να κάνετε το σενάριο, να υποπτευθείτε και να νιώσετε κι εσείς αυτή τη συναισθηματική φόρτιση. Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει. Οι κινήσεις, η έκφραση, οι συσπάσεις των προσώπων , η υποκρισία είναι  αυτά που διαχέονται στο κοινό και το κρατούν ολοζώντανο.

Θα ήθελα να ξαναδώ όλους τους πρωταγωνιστές σε ένα ακόμη τέτοιο απαιτητικό και δύσκολο  έργο γιατί είμαι σίγουρη ότι θα αφήσουν το κοινό ακόμη μια φορά άφωνο. Προτρέπω το Πιερικό κοινό να αγκαλιάσει το θέατρο της πόλης μας, να το στηρίζουν και να μη περιμένουν μόνο τα θέατρα της πρωτεύουσας. 

Αγαπώ το τόπο μου, στηρίζω τον πολιτισμό του.